Money slavery: samen op pad (2)

Dit is het tweede deel van een verhaal. Lees eerst het eerste deel over money slavery.

“Kijk eens, jongetje. Vind je niet dat ik zou moeten kunnen rondlopen in zulke prachtige laarzen? Je zou ze misschien mogen voelen aan mijn kuiten. Begint het je al te interesseren?” Het is een retorische vraag, ze weet heel goed dat ik erg subbig aan het worden ben omdat ze haar plan tot uitvoering aan het brengen is.

“Waar je nu die veter voelt tegen je bovenbeen… Daar kan de punt van de laars aan mijn voet langs je been glijden. Dat zal vast goed gaan met dat gladde leer. Kom mee.” Ik volg. Ze leidt me een hoekje om en daar blijkt een rustig straatje te zijn. Omdat de winkels dicht zijn is het sowieso al rustig. Lees verder

Mijn voetfetish

Gehoorzaam zit ik naast mijn Meesteres op de bank. We kijken beiden naar de televisie, maar echt interessant vind ik het niet. Vanuit mijn ooghoek kan ik mijn Meesteres zien zitten.

Ze zit in de hoek van de bank en Haar benen heeft Ze opgetrokken. Haar voeten bevinden zich naast mijn benen en ik kan het maar niet laten om er naar te kijken. Ze eisen mijn volledig aandacht op.

Ik schat dat Ze een kleine maat heeft. 37? Ze draagt dunne sokjes. Lichtblauw. Bij de enkel zitten twee witte streepjes. De rest van de sok is versierd met witte beertjes. Lees verder

Hoe vertel je je partner dat je aan BDSM doet?

Gedurende Mijn activiteiten als Meesteres heb ik kennisgemaakt met veel subjes die met Mij wilden spelen, mits het spel geen sporen achter zou laten. Als Ik vervolgens vroeg waarom diegene geen sporen op zijn lichaam wilde, kreeg Ik altijd het antwoord: “Zodat mijn vrouw er niet achterkomt, Meesteres.”

Dit vind Ik één van de grootste beledigingen die een sub kan maken. In de eerste plaats omdat subjes schijnen te denken dat ze Mij geheim kunnen houden, dat Ik niet genoeg impact maak om hun hele leven om Mij te laten draaien. In de tweede plaats omdat het ontzettend slecht voor een relatie is om zoiets groots als BDSM verborgen proberen te houden voor jouw partner. Lees verder

Traktatie in de sneeuw

Samen met mijn Meesteres loop ik over straat. Het is vrij rustig, maar dat zou weleens kunnen komen door de dikke laag sneeuw. Gelukkig zijn de paden vrij van sneeuw, waardoor alles goed begaanbaar is. Het is koud en bij elke stap die ik zet, voel ik een nieuwe windvlaag onder mijn lange jas waaien die me kippenvel bezorgt.

Mijn Meesteres draagt leren laarzen met een strakke leren broek. Erboven draagt Ze een coltrui die Haar grote boezem lekker warm houdt. Droeg ik maar iets warms, denk ik bij mezelf. Ik zet mijn tanden op elkaar om de kou te verbijten en samen met mijn Meesteres loop ik het park in. Lees verder

De voyeur (4)

Dit is het vierde deel in een verhalenreeks over een voyeur. Lees eerst het begin: De voyeur (1)

Eindelijk! Het is zo ver. Opgewonden loop ik richting het huis van mevrouw Hoogakker. Het is donker en het is koud buiten, maar mijn lichaam voelt heerlijk warm aan. Vooral mijn buik. Hij tintelt.

Terwijl ik naar de deur loop, controleer ik nog even of mijn pet nog recht zit. De doos onder mijn linkerarm zit stevig op zijn plek en met mijn rechterhand druk ik voorzichtig op de deurbel. Hoogakkers deurbel. Lees verder

Money slavery: samen op pad (1)

De veter komt van achteren tot opzij onder mijn sweater uit. Aan de voorkant verdwijnt hij mijn broek in. Omdat ze het uiteinde aan de portemonnee had gebonden, en de veter langer is dan het stuk van mijn kontzak tot voor in mijn broek, bungelt er nog een centimeter of dertig in mijn broekspijp tegen de binnenkant van mijn bovenbeen.

Ze wuift me weg. Ik draai me dan ook onmiddellijk om en loop terug naar het tafeltje. Bij het lopen merk ik dat het stuk veter dat loshangt kietelt en streelt. Wanneer ik ga zitten komt er wat spanning op de veter, wat mijn eikel stimuleert (maar niet kwelt). Lees verder

Trampling met slaaf

Ik duw de sleutel in het sleutelgat en open Mijn voordeur. Het eerste wat Ik zie is Mijn slaaf. Hij ligt voor de deurpost op de grond en Ik zie dat er folders op zijn hoofd zijn gevallen, waardoor het zicht hem ontnomen is. Tevreden glimlach Ik naar Mijn slaaf. Ik ben trots op hem. Trots dat hij netjes op Mij gewacht heeft.

Mijn eerste stap naar voren is een stap waarbij Ik Mijn laars met blokhak op zijn bovenlijf terecht laat komen. Ik merk dat hij zijn adem inhoudt en dat hij zijn spieren aanspant. Mijn andere voet laat Ik naast de andere staan. De blokhakken rusten nu beide op zijn tepels terwijl Ik Mijn gewicht goed verdeel. Lees verder

Wat is orthorexia nervosa?

Veel mensen leggen een associatie tussen anorexia nervosa en orthorexia nervosa. In zekere opzichten is dit correct. Mensen met anorexia nervosa vinden zichzelf te dik en krijgen een obsessie met (voornamelijk niet) eten en afvallen.

Orthorexia nervosa is een dwangneurose om gezond te eten. In de eerste instantie klinkt dit niet zo slecht, maar helaas is dit het wel. Mensen met orthorexia nervosa hebben het gevoel dat ze hun lichaam moeten “zuiveren”. Normaal voedsel uit de supermarkt is niet goed genoeg. Alles wat ze eten moet “puur” en onbewerkt zijn, omdat hun lichaam anders vergiftigd raakt. Lees verder

Een ritje in de metro

Het is een warme dag. Ik loop over het metrostation en ik kijk mijn ogen uit. Er loopt zoveel moois rond. Zoveel moois met schooltassen, rokjes en te strakke topjes. Ik stap de metro in en ik zie tot mijn genoegen dat deze overvol zit.

Mensen proppen om een plek te zien te bemachtigen. Er begint zich vanzelf een glimlach te vormen en vrolijk doe ik een poging om in te stappen. Mensen kijken me vreemd aan, maar dat deert me niet. Als zij erin kunnen, dan pas ik er vast en zeker ook nog wel in. Lees verder

Testimonials over het Prader-Willi Syndroom

Het verhaal van Aedan (vertaald)
Onze zoon Aedan is geboren in het Middlesex Ziekenhuis op 13 januari 2009. Na zijn geboorte via een keizersnede en een goede uitkomst van de APGAR-test (een kleine test om te kijken of baby’s gezond zijn), waren onze familieleden vervuld met blijdschap.

Ze konden eindelijk hun eerste kleinkind verwelkomen. Maar al snel na de geboorte realiseerden we dat er iets mis was. Aedan was altijd slaperig, hij werd nooit wakker om te eten en huilde ook nooit om eten. Na twee dagen kreeg hij sondevoeding en werd hij naar de intensive care gestuurd van de Universiteit van Connecticut voor de Nieuwgeborenen. Lees verder