Zusterliefde (3)

Dit verhaal is ingezonden door Kitten Jolanda en is het derde deel in een driedelige reeks. Lees eerst Zusterliefde (1) en Zusterliefde (2).

Het is een heerlijke dag geweest. De conciërge heeft er niet moeilijk over gedaan dat ik te laat was. Het was pas mijn eerste keer dit jaar. Mijn verslapen-smoes hoefde ik niet eens te gebruiken. Mijn klasgenoten hadden wel even vreemd opgekeken, maar niets gevraagd. Dat was het lastigste deel. De rest van de dag verliep soepel. De lessen gingen goed. Ik had dan ook alles netjes op orde. De laatste drie uren vielen uit, zodat er tijd genoeg was om met twee vriendinnen de stad in te gaan. Daar vond ik een prachtig jasje. Perfect voor het voorjaar. Tegen drie uur zijn we naar huis gegaan; het huiswerk wachtte alweer. Lees verder →

Zusterliefde (2)

Dit verhaal is ingezonden door Kitten Jolanda en is het tweede deel in een driedelige reeks. Lees eerst Zusterliefde (1).

Een auto rijdt de oprit voor het huis op en komt daar tot stilstand. Zenuwachtig kijk ik naar mijn zus.

“Merel,” zeg ik, “mama komt eraan!”

Ze kijkt op van haar boek en luistert. De autodeur staat dicht. Even later hoor ik de sleutel in het slot van de voordeur. Merel rekt zich uit en gaapt. Pas dan haalt ze traag haar benen van mijn schoot en gaat rechtop zitten. Net op tijd. Lees verder →

Zusterliefde

Dit verhaal is ingezonden door Kitten Jolanda.

Nauwelijks heb ik de voordeur achter me gesloten of ze staat al naast me. Elke keer schik ik er toch weer van.

“Hee, grote zus,” zegt ze vrolijk, “Fijn  dat je weer thuis bent. Ik heb je gemist!”

Ik antwoord niet, maar dat lijkt haar niet te deren. Opgewekt pakt ze mijn hand vast en leidt me de woonkamer in. We lijken erg op elkaar. Qua uiterlijk dan. Ze is twee jaar jonger dan ik en een halve kop kleiner, maar ze heeft hetzelfde blonde haar en dezelfde donkere ogen. Toen ze bij mij op school kwam wist iedereen meteen dat het een zus van mij moest zijn.

Bij de tweezitsbank blijft ze staan. “Ga daar maar zitten. Ik kom zo bij je, goed?” En weg is ze alweer. Lees verder →

Het Correctie Instituut (3)

Dit is het derde en tevens laatste deel van een door slaaf jan ingezonden verhaal. Lees eerst Het Correctie Instituut (2).

De dagen regen zich aaneen en ondanks de harde hand van Meesteres Sasha vond ik het prettig dicht in Haar buurt te zijn. Ze strafte zonder genade; soms met de zweep (kort, lang, rubber, leer, rijzweep, bullwhip), soms met een Spaans rietje of de plak. Ik geloof niet dat ik ooit zoveel pijn geleden heb, maar op de een of andere manier voelde ik een soort trots diezelfde pijn voor Haar te moeten verdragen.

Op de derde dag nam Ze me eindeloos lang met een voorbindpenis en op de vierde dag ging Ze op mijn gezicht zitten. Het touw om mijn ballen was er altijd, maar tijdens de facesit vernedering was geen enkele ruk aan het touw voldoende om mijn stijfheid de kop in te drukken. Lees verder →

Het Correctie Instituut (2)

Dit is het tweede deel van een door slaaf jan ingezonden verhaal. Lees eerst Het Correctie Instituut (1).

Na het avondeten (dat verdacht veel op een bord braaksel leek) werden de slaven opgesloten in kleine, bedompte cellen. Er was een brits, iets wat voor deken moest doorgaan en een plastic emmer waar maag- en darminhoud in geleegd konden worden. Officieel mocht er niet worden gepraat en hoewel de Vrouwelijke cipiers regelmatig langs de cellen liepen, fluisterden we tussendoor alsof het een lieve lust was. Het leek wel een vogelkooi.

Ik leerde van Thomas (aka slaaf 3297) dat Meesteres Sasha er dan misschien uitzag als de Aziatische onschuld zelve, maar dat Zij door iedereen in het cellenblok werd gevreesd. Dat was nog eens een fijn bericht voor het slapen gaan, en ik deed dan ook geen oog dicht. Lees verder →

Het Correctie Instituut (1)

Ingezonden door slaaf jan

‘Ik ben geduldig genoeg geweest,’ zei mijn Meesteres, waarmee maar weer bewezen was dat Ze over een goed gevoel voor humor beschikte. Want geduld en mijn Meesteres zijn net zo onwaarschijnlijk als ik en logisch denken, dus ik bedoel maar…

Maar ik zei niets, aangezien ik nogal gehecht was aan mijn opperhuid. Dus bleef ik geknield voor Haar zitten, de ogen neergeslagen, handen op de rug.  ‘Tijd,’ zei Ze resoluut, ‘voor harde maatregelen.’

‘Mijn verontsch -‘

‘Mond dicht! Heb ik je iets gevraagd?’ Lees verder →