Ik bekijk mezelf in de spiegel. Mijn lichaam is slank. Ik kan eten wat ik wil, maar ik kom niet aan. Wanneer ik het aan mensen vertel, reageren ze allemaal alsof het een wonder is.
‘Had ik dat maar! Haha!’
Ja, de reacties zijn allemaal hetzelfde. Ze doen alsof het een geschenk van god is. Idioten! Ik wend me af van de spiegel en loop naar beneden. De televisie staat aan en mijn vrouw zit op de bank.
‘Wat ben je aan het kijken, schat?’ Ik loop automatisch door naar de keuken, terwijl ze uitgebreid aan het vertellen is wat zich allemaal afspeelt op televisie. Geïnteresseerd hoor ik aan wat ze te vertellen heeft terwijl ik twee pizza’s uit de vriezer neem. Op de dag van vandaag is één pizza niet meer voldoende om je buik rond te eten. Letterlijk en figuurlijk.
Een kwartier later loop ik weer terug naar de woonkamer. Ik heb zojuist de krant gelezen aan de keukentafel en ben weer op de hoogte van alle laatste nieuwtjes in onze complexe samenleving.
Het maakt mij meteen weer depressief. Gelukkig heb ik een vrouw van wie ik veel houd en op wie ik zeer gesteld ben. Buiten dat is ze zo aantrekkelijk dat ik alle ellende om me heen direct weer vergeet.
‘Hier, liefje… Pizza,’ glimlach ik naar mijn vrouw. Ik zet de twee perfect gesneden pizza’s voor haar neus op de lage salontafel en neem naast haar plaats op de bank. Een bank die ik op maat heb laten maken. ‘Wat ben je aan het kijken?’ informeer ik. Haar hele uitleg van een kwartier geleden ben ik allang weer vergeten. Ik heb alleen nog maar oog voor mijn vrouw.
Normaal gesproken begin ik nu aan mijn eigen ontbijt, maar al sinds het moment dat ik uit bed gestapt ben, voel ik me opgewonden. Mijn lichaam voelt warm aan en ik heb een enorme drang om aan mijn vrouw te zitten. Toch wil ik eerst van de kleine dingetjes des levens genieten. Mijn vrouw die van haar ontbijt geniet.
Een normaal persoon zou dit als alledaagse routine ervaren, maar ik niet. Nee. Ik ervaar dit als opwinding. Het maakt me warm. In de volksmond: geil. Ja. Dit is waar ik het voor doe. Ik, een echte feeder, mest mijn vrouw vet.
Het klinkt misschien bruut, maar we staan er beide volledig achter. Uit liefde voor elkaar. En mijn liefde voor haar is groot. Ze hoeft maar in haar vingers te knippen of ik doe wat ze zegt. Zolang ze maar blijft eten en weinig beweegt.
Hoe immobieler ze is, hoe meer opgewonden ik word. Ik reik haar de pizza aan en kijk toe hoe ze het eten naar binnen werkt. Anderen zouden mijn vrouw als een monster bestempelen, maar ik niet.
Dit is ook de reden waarom we weinig contact hebben met de buitenwereld. Mensen hebben geen begrip voor onze levensstijl. Ze walgen ervan. Net zoals van alle dingetjes in de krant waar ik zelf zo enorm van walg…
‘Schat…?’ Ik glimlach naar haar en kijk toe hoe ze al de helft van haar pizza heeft weggewerkt. Mijn liefde voor haar is oneindig. Ze is mijn leven, mijn trots. De vrouw voor wie ik alles doe.
‘Ja, liefje…?’ vraagt ze terwijl ze meer oog heeft voor de televisie dan voor mij.
Ik schuif dichter naar haar toe en druk mijn lichaam tegen dat van haar. Ik sla mijn arm zo goed als ik kan om haar heen en geef haar een zoen op haar enorme buik. Haar lichaam voelt heerlijk zacht aan en het vet windt me enorm op.
Dit zijn de momenten dat ik de buitenwereld helemaal van me af kan zetten. Momenten die me weer gelukkig maken en die me erop wijzen hoe zeer ik het met mijn vrouw getroffen heb.
‘Ik hou van je.’
Een beetje overgewicht is geen probleem. En een vrouw mag natuurlijk haar rondingen hebben. Als die feeder als man wat kennis heeft van voeding en gezondheid, dan zou hij moeten bedenken dat zijn vrouw na verloop van tijd, bij erg veel overgewicht, steeds meer kwalen zal krijgen. En een grotere kans dat hij haar vroeg verliest door een hartaanval. Een aparte manier om van iemand te houden. Maar het fenomeen schijnt zich, vooral in de USA, voor te doen en daar soms enorme proporties aan te nemen en er een complete brandweerploeg aan te pas moet komen om de dame naar het ziekenhuis te vervoeren. Wel jammer dat die brandweerlieden daar voor moeten worden ingezet overigens……..
leuk avond ik kijk na uit dat we keer gaan kan slaaf zijn de onderdaan aan mijn vrouwe
Graag zou ik even willen reageren op deze tekst hier boven. Ik ben zelf een Pro Domme, die elke dag leeft in de wereld van BDSM en hier zeer content mee is. Ik ben dus aardig bekend met de vele voorkeuren, behoeftes en fetisjes die er bestaan. Nu ik dit verhaal lees, vind ik het toch wat moeilijk om te zien op een site als deze. Ik zal uitleggen waarom. BDSM heeft nog altijd één belangrijke kern, en dat is altijd LIEFDE. Bij liefde hoort vertrouwen, respect, veiligheid, onder andere. In dit verhaal is daar compleet geen sprake van. Wat we hier zien is enkel de behoefte en de dwangmatigheid van een obsessie die een “feeder” blootstelt aan zijn prooi. Uit der naam der liefde wel te verstaan. Maar laten wij wel wezen, als dit ook maar iets met liefde te maken heeft, dan is het wensen van een hartaanval dat ook. Dit verhaal slaat finaal de plank mis wanneer we het hebben over BDSM en al haar vertakkingen. Omdat iemand dit geil vindt, is het nog niet iets dat in onze wereld thus hoort of zou horen. Er zijn ook verhalen van, ik neem even een zijweggetje als voorbeeld, mensen die graag andere mensen willen opeten. Is dat ook iets dat hier onder zou moeten vallen. Ik zeg nee. Ik noem dat gekte. In het geval van “feeders”, noem ik het, iemand zo afhankelijk maken dat het eigen lichaam een gevangenis wordt, met daarop volgend de doodstraf. want je leeft inderdaad niet lang als je je laat “feeden”. Niets romantisch aan dus. Dat wilde ik even kwijt.
Vriendelijke groet,
Dita La Strangé
Dag Dita,
Bedankt voor je reactie en het delen van je mening. Dat we een onderwerp als feederism hier behandelen, wil niet zeggen dat we hier zelf voorstander van zijn. Natuurlijk kan het gevaarlijk zijn en is het zeker niet aan te raden, maar we willen dit soort “grens’-onderwerpen toch graag behandelen.
O.M. staat namelijk niet alleen voor BDSM, maar ook voor allerlei soorten fetishes en taboes. We proberen hier verder niet al te veel over te oordelen, al publiceren we soms wel artikelen die aanstippen wat de risico’s zijn van een bepaalde activiteit of voorkeur (bijv. wurgseks, trampling, etc..). Mensen aanmoedigen om anderen te gaan “feeden” zullen we nooit doen en was ook niet de bedoeling van dit verhaal.
Artemis
Beste Artemis,
Ik begrijp dat jullie geen “aanmoediging” hiermee maken, dat kon ik al ut de site aflezen. En ik lees hier meestal stilletjes mee, maar wilde nu toch even dit zeggen. Ik heb geen direct oordel over de voorkeuren van een mens, die ik wellicht niet begrijp, maar soms mogen er kanttekeningen gezet worden. Ik ben wel van mening dat het goed is hier openlijk over te spreken, dat is enkel raadzaam, aan welke kant je ook staat van de ja of nee in deze.
Wat betreft BDSM, voor mij, en wellicht is dat mijn generatie (ik ben 32 jaar) bevat dat alles, zeker op gebied van fetisj, kinky etc. Ik begrijp dat jullie veel uiteen zetten op deze site. Vind ik een mooi iets. Vaak zegt men; hadden wij vroeger maar internet, maar nu kun je je er ook verloren bij voelen, met alles wat er te vinden is. Ja, dus een compliment voor jullie site. Ga zo door, ik blijf lezen, en wellicht eens weer m’n gedachte delen als ik iets opmerk.
Vriendelijke groet,
Dita La Strangé