Net zoals voor alle BDSM geïnteresseerden is het voor Mij lastig om contacten te vinden. Hoewel Ik Mij niet schaam voor Mijn dominante gevoelens, is het niet iets wat Ik van de daken wil schreeuwen. BDSM wordt in deze maatschappij immers niet altijd evenveel gewaardeerd.
De meeste contacten leg Ik daarom via chatboxen. Chatten is nou eenmaal een veilige en anonieme manier om iemands reactie te peilen en Ik ben er gek op!
Je vraagt je misschien af wat chatten in vredesnaam met Mijn blog te maken heeft. Ik heb besloten om hierover te schrijven omdat Ik deze week online een heel bijzonder iemand heb leren kennen… De persoon in kwestie heeft zo’n diepe indruk op Mij gemaakt dat Ik dit graag met jullie wil delen. Voor het gemak zal Ik hem hier mike noemen.
Afgelopen zondagmiddag was Ik dusdanig verveeld dat Ik besloot om eens wat rond te kijken op een aantal chatboxen tijdens het muziek luisteren. Het weer was slecht en alles wat gedaan moest worden in huis of op O.M. was al gedaan.
Na vijftien minuten had Ik al schoon genoeg van het chatten, omdat Ik geen enkele conversatie kon vinden die de moeite waard was. Toen Ik op het punt stond om de chatbox weg te klikken, sprak mike Mij aan. Nieuwsgierig als Ik ben, besloot Ik om vlug zijn profiel te bekijken voordat Ik de chat afsloot.
Zijn profiel sprak Mij echter dusdanig aan dat Ik oprecht onder de indruk was. Uit alles bleek dat hij een intelligente jongeman van Mijn leeftijd was met een geweldige film- en muzieksmaak (lees: een film en muziek smaak gelijk aan de Mijne).
In de uren die daarop volgden hebben Wij over alles wat los en vast zit gechat. Ik was zo ontzettend nieuwsgierig en geprikkeld dat Ik de computer niet af wilde sluiten. Ik moest en zou hem op z’n minst op MSN krijgen. Dit gebeurde uiteraard ook. Ik ben geen Dame om nee tegen te zeggen. 😉
Het chatten is een aantal dagen zo doorgegaan en Ik begon steeds meer een onderdanige “vibe” van mike op te vangen. Sinds het allereerste gesprek had Ik al het vermoeden dat mike fantasieën over BDSM had, maar het lukte Mij steeds maar niet om hiernaar te vissen.
Ik wilde hem ook niet afschrikken door te direct te zijn, dus Ik belande in een impasse. Hoe moest Ik nou verder met mike?
Op donderdag was de maat vol voor Mij en was Ik klaar met vissen.
mike: “Ik wil je niet laten wachten, maar ik wil graag wat te drinken halen. Is het in orde als ik dat doe? Ik ben zo snel mogelijk weer terug.”
Deana: “Wat als ik zeg dat het niet in orde is?”
Hierop volgde een lange stilte. Na een minuut of twintig vroeg ik hem of hij zijn drinken al had gehaald. Hierop antwoordde hij direct dat dit niet het geval was. Ik vroeg hem of hij het fijn vond om Mijn toestemming te krijgen voor wat hij wilde doen. Hierop kreeg Ik geen antwoord. Na vijf minuten logde hij uit.
De volgende morgen (vandaag) zag Ik een mailtje van hem waarin hij zijn excuses aanbood voor zijn vreemde gedrag. Ik stuurde een mailtje terug met de vraag of hij online kon komen om erover te praten.
Deana: “Ik wil één ding van je weten… Weet jij wat een sub is?”
mike: “….ja.”
De rest van de ochtend hebben W/wij gesproken over zijn (onderdanige) gevoelens en waarom hij er zo’n moeite mee heeft. Hoewel mike hier erg gesloten over is, liet hij beetje bij beetje meer van zichzelf zien en begon Ik hem beter te begrijpen.
Uiteindelijk vertelde hij Mij: “Ik ben niet onderdanig of masochistisch. Ik kan dit niet zijn, want er is niets in de wereld wat mij meer pijn kan doen dan ik nu al heb en ik geniet hier absoluut niet van.
Dag in dag uit word ik wakker met het gevoel dat ik abnormaal ben, dat ik slecht ben en dat mijn gevoelens en verlangens uit een zieke geest komen. Vroeger masturbeerde ik terwijl ik fantaseerde over hoe een vrouw mij vastbond en sloeg, tegenwoordig durf ik mijzelf niet eens meer aan te raken.
Mijn verlangens zijn verdorven. Deze maatschappij zal mij nooit accepteren voor wie ik ben en ik moet daar de rest van mijn leven mee leven. Begrijp je nu waarom ik er niet over kan en wil praten? Het is gewoon te pijnlijk…“
Het spijt Mij mike en Ik weet dat jij gelijk hebt. Ik weet ook dat jij niet de enige bent. Mannen met onderdanige gevoelens en een hoog maatschappelijk bewustzijn zullen altijd ongelukkig zijn. Ze zullen altijd het gevoel hebben dat er iets mis met hen is.
Het maakt niet uit hoe erg hun lichaam toegetakeld wordt: vanbinnen zijn ze meer beschadigd dan ze vanbuiten ooit zullen zijn. Dit is iets wat Mij ontzettend verdrietig maakt, omdat niemand het verdient om zo ongelukkig met zichzelf te zijn.
Als jij je hierdoor aangesproken voelt, dan is het enige advies dat Ik je kan geven: laat alsjeblieft jouw maatschappelijke bewustzijn los. De “maatschappij” hoeft jou niet goed te keuren.
Vergeet niet dat de maatschappij bestaat uit mensen die allemaal dezelfde normen en waarden handhaven, omdat zij allemaal bang zijn om anders te zijn. Dit soort mensen vraagt zichzelf continu af wat anderen over hen zullen denken.
Laat anderen jouw leven niet leiden. Jij leidt het. Wat voor nut heeft het om een ongelukkig leven te hebben? Dat anderen, die net zo ongelukkig zijn en die net zo bang zijn dat anderen over hen zullen oordelen, niet over jou zullen oordelen? Is dat het ongelukkig zijn waard?
Voor Mij is dat het niet. Ik schreeuw liever van de daken dat Ik mannen onderwerp dan dat Ik deze gevoelens onderdruk omdat er mensen zijn die dit “abnormaal” vinden.
Wat hebben die mensen over Mij te zeggen? Wat hebben die mensen over jou te zeggen? Vraag jezelf dat af en stel jezelf daarna nogmaals de vraag of jij jouw BDSM gevoelens wilt onderdrukken. Ik wens met heel Mijn hart voor een ontkennend antwoord…
Dominante groet,
Deana Deveney
Mooi verhaal.
Voor iemand die weet wat bdsm is schaam ik me niet. Zo iemand heeft eens een reden gehad om het uit te zoeken, waarschijnlijk gedreven door een verlangen. Dan ben ik een open boek, ook al ken ik zo iemand 2 minuten.
Maar iemand die het niet kent…. ben ik gesloten op dit punt. Het is niet uit te leggen, een andere wereld, bizar. Terwijl ik het helemaal niet bizer vind, voor mij een dominante Vrouw iets heel natuurlijks. Maar onbegonnen werk om daarvoor in je dagelijkse wereld begrip te krijgen.
Hypocriet?
Deana:
Hey michel,
Bedankt voor je reactie. Vergeet niet dat weten wat BDSM is, niet gelijk staat aan het uitzoeken ervan. Tegenwoordig heeft de meerderheid juist een verkeerd beeld van BDSM, door de media wellicht? Ik kan Mij herinneren dat de eerste informatie die Ik tegenkwam van BDSM een documentaire was… In die documentaire was iemand die Mijn oma had kunnen zijn (!) samen met haar zoon een slaafje aan het slaan… Niet echt aantrekkelijk. Het duurde dan ook even voordat Ik Mijzelf er opnieuw in verdiepte.
Ik kan Me voorstellen dat je in het dagelijks leven gesloten erover bent. Ik heb een BDSM gerelateerde vriendenkring en een vriendenkring die er niks vanaf weet. Hypocriet? Misschien. Ik zie het liever als ze beschermen van een bende informatie die aan hen toch niet goed besteed is. Zelfs als ze het proberen zullen ze BDSM nooit echt begrijpen, simpelweg omdat ze er geen affiniteit mee hebben.
Met Dominante groet,
Deana
Beste mensen,
Ik herken het probleem van te sociaal zijn en hoe moeilijk het is om voor je gevoelens uit te komen. Daarbij komt dat ik enig kind ben en dat ik weet dat mijn ouders een bepaald verwachtingspatroon van mij hebben.
Van kleins af aan ben ik altijd al te sociaal (zeggen de specialisten). Te weinig assertief en introvert, om het een naam te geven werd het aangeduid met faalangst. Enkele assertiviteitstrainingen moesten mij helpen van een verlegen jongentje meer weerbaar te maken voor pestende klasgenootjes. In die tijd had ik mijn postuur ook niet echt mee… De jongens kon ik wel aan, maar de meiden daar was ik bang voor. Ik hield altijd gepaste afstand, ik was weliswaar hetero maar keek enorm op tegen die meiden. Een meisje sla je niet als jongen en verbaal waren ze veel sterker dan ik alleen. Die jaren hebben mijn karakter beïnvloed.
Nu jaren verder, 25 jaar oud en bijna afgestudeerd met een mooie toekomst in het verschiet is er nog altijd een gepaste afstand tot dames. Met mannen maak ik zeer makkelijk contact. Maar met vrouwen blijft het moeilijk, ik heb zelf altijd het gevoel dat ik van een veel oudere generatie afstam en dat ik simpelweg in de verkeerde tijd leef. Het gevoel dat ik veel te hoffelijk ben, “sorry hoor’’ maar daar voel ik mij nu eenmaal het prettigst bij.
Sinds enkele jaren ben ik bekend met de term BDSM en heb hier inmiddels veel over gelezen op internet. Het heeft mij een verklaring gegeven voor mijn karakter. Ik ben een sub, het is onderdeel van mijn leven en ik ga het ook niet meer proberen te verdringen. Ik probeer het een eigen plekje te geven. Want je leeft maar 1x, liever 1x happy dan unhappy!
Met vriendelijke groet,
Subboy1986
Hoi Subboy1986,
Wat fijn dat je het een en ander duidelijk is geworden, dat geeft toch een zekere rust in je leven. Geniet van deze ontdekkingstocht en schaam je niet voor wie je bent!
En er is niets mis met een beetje hoffelijkheid hoor, of je nu wel of geen subje bent…
Dominante groet,
Artemis
Ik vind het een erg herkenbaar verhaal.
Zelf zat ik ooit op de basisschool (groep 4/5?) en daar speelden we “politie en boef” en ik werd door een meisje gevangen genomen. Ik kreeg d’r haarband om m’n polsen en werd meegenomen. Dit liet ik maar al te graag gebeuren, sterker nog, hier kreeg ik de eerste stijve die ik me kan herinneren. (Sorry als dit niet net genoeg is omschreven)
Inmiddels ben ik bijna 30 en blijf ik bij vlagen geïnteresseerd in bdsm. Waarom bij vlagen? Soms kom ik van die maffe reportages tegen en dan denk ik bij mijzelf: nee, zo ben ik niet.
Maar aan de andere kant, blijf ik toch erg benieuwd naar bdsm. En dit aan de grote klok hangen in mijn omgeving? Nee, daarvoor ben ik te netjes. Het is gewoon niet geaccepteerd om ons heen. Internet is hiervoor een lekker anoniem medium, maar ja, het peilen van de ander is weer ontzettend lastig.
Problemen alom, maar ik ben blij om hier te lezen dat ik niet de enige ben.
Met vriendelijke groet,
Sub_Dennis