Dit is het tweede deel van een vierdelig verhaal. Lees eerst het begin: Elvira en de panty fetisjist (1).
‘Ik ben Elvira…’ zei Elvira speels en keek hem plagend aan. Hij was duidelijk zenuwachtig en was zich maar al te goed bewust van zijn onhandige – maar schattige – houding. Ze besloot zijn hand niet aan te nemen, maar hem wel uit te nodigen om naar binnen te komen.
‘Kom je nog…?’ vroeg Ze afwachtend. Ze glimlachte terwijl Ze hem voorzichtig binnen zag komen. Alsof hij een wereld betrad die hij nog niet kende, waar het gevaar op de loer lag. Hij was echt aandoenlijk…
‘Loop maar alvast naar voren. Zie je…-‘ Elvira staakte Haar zin toen zijn blik weer op haar borsten rustte. Ze trok een wenkbrauw op en keek hem vragend aan. ‘…kun je het zien?’
Ze bracht haar hand naar de rits die door het midden van Haar jurkje liep en ritste deze een stukje naar beneden, zodat er een vleugje van Haar zwarte BH zichtbaar werd. Elvira giechelde inwendig en wachtte zijn reactie af.
Leander verschoot opnieuw van kleur toen hij besefte waar zijn blik al die tijd op was blijven hangen. ‘S…- eh… sorry,’ mompelde hij verontschuldigend, zoekend naar een manier om het goed te maken. Hoe moest hij Haar eigenlijk aanspreken? schoot het door hem heen. Op de een of andere manier voelde hij aan dat gewoon Elvira niet zou volstaan.
Snel boog hij zijn hoofd af naar de mahoniehouten parketvloer, maar het kwaad al was geschied. Hij had in alle vluchtigheid het prikkelende randje van Haar kanten BH gezien en kon nu aan niets anders meer denken. Het enige positieve hieraan was dat Haar pantykousen tijdelijk uit zijn gedachten waren verdwenen…
Terwijl hij nog altijd met zijn hoofd naar de grond gebogen stond, volledig afhankelijk van Haar volgende move, besefte hij instinctief dat hij hopeloos verloren was. Elvira was hem in alle opzichten de baas en was hier, net als hij, volledig van op de hoogte. Hij kon alleen maar hopen dat Ze hem genadig zou zijn deze avond…
‘Meesteres…’ sprak Elvira. Hij was zo doorzichtig. Ze kon zijn gedachten lezen alsof hij een open boek was. ‘Je mag me Meesteres noemen…’ Dit had Ze al vaker meegemaakt. Subjes die voor de eerste keer met Haar in aanraking kwamen. Nou ja, aanraking… Ze giechelde om deze woordspeling en liep hem voor naar de woonkamer.
‘…oh, doe je ook eventjes de deur dicht?’ vroeg Elvira terwijl Ze achterom keek. Hij stond nog altijd met gebogen hoofd, hoe schattig… Hij deed Haar aan een eenzaam hondje denken dat door niemand meegenomen wilde worden uit het asiel. Een hondje dat geen thuis kon vinden omdat het te verlegen was om een baasje zelfs maar aan te kijken. Leander was Haar hondje.
‘…en als je de deur netjes dicht gemaakt hebt,’ vervolgde Elvira, ‘mag je op je knietjes achter me aan komen kruipen. Ik wacht in de woonkamer op je. Misschien dat ik dan wel een klusje voor je heb, zodat je jezelf kunt bewijzen…’ Elvira glimlachte zelfvoldaan. Ze vond het heerlijk om nieuwe subjes in te wijden. Slaafjes die haar konden dienen. Slaafjes om mee te spelen. Ja, dit was precies wat Ze wilde…
Leander bleef nog even in dezelfde positie staan, te zeer overweldigd om direct in actie te komen. ‘Meesteres…’ fluisterde hij zo zachtjes mogelijk voor zich uit, het woord proevend in de mond. Voorzichtig keek hij op, maar Elvira was allang de kamer ingelopen.
Gehaast schoot Leander naar de voordeur, die hij met een subtiel klikje afsloot. Door het volbrengen van deze simpele opdracht voelde hij zich ineens een heel stuk beter. Trots, zou je het haast kunnen noemen, bedacht hij zich verward. Maar toen herinnerde hij zich Elvira’s andere woorden…
Een verhit gevoel trok vanuit zijn onderbuik naar boven. Moest hij echt…? Leander zag dat zijn handen lichtjes trilden en hij vermaande zich om kalm te blijven. Hoe vaak had hij thuis al niet op zijn knieën voor de computer gezeten, als gevolg van kleine misstapjes? Het vergeten van een hoofdletter in de aanspreekvorm, het stellen van “onbehoorlijke” vragen…
Het enige verschil was dat het nu echt gebeurde. Elvira bevond zich in dezelfde ruimte als hij en hij had totaal geen invloed meer op de situatie. Waar hij al zolang over gefantaseerd had, werd nu werkelijkheid…
Onwennig zakte Leander op de grond en leunde met zijn knieën op de harde parketvloer. En voort maar…
Met een knalrood hoofd kwam hij de woonkamer binnengekropen. Inmiddels stond hier de televisie aan en hij hoorde vaag de geluiden van het een of andere praatprogramma. Iemand maakte schijnbaar een grappige opmerking en ineens barstte het publiek in lachen uit.
Leander stopte even en voelde zijn hoofd tollen. Hij werd uitgelachen. Ze lachten om hem. Allemaal. Nee. Nee, het was de televisie. Elvira. Hij moest naar Elvira.
Hij kroop verder naar de bank, waar hij, als hij voorzichtig een stukje omhoog keek, Elvira’s hoge hakken kon zien. Ze had Haar ene been nonchalant over het andere geslagen en toen hij vlak voor de benen tot stilstand kwam, kon hij zelfs de kleine, vierkantje hokjes van Haar partykousjes onderscheiden. Zwijgend en vol verwachting hield hij stil.
Elvira keek op Leander neer, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Ze wendde haar blik weer tot de televisie en keek onverstoord verder. Het was alsof Leander er helemaal niet was. Alsof Ze helemaal alleen in deze grote, luxueuze woonkamer was met de televisie aan. Het enige verschil was dat Leander er eigenlijk wel was. Hij zat braaf op zijn knietjes voor de bank.
Oei, het lijkt erop dat Elvira Leander aan het testen is! Kan de verlegen Leander Haar aandacht trekken zonder al te brutaal over te komen? Je leest het in het volgende deel: Elvira en de panty fetisjist (3)!