Dit door Kitten Jolanda ingezonden verhaal is het tweede deel in een tweedelige verhalenreeks. Lees eerst Kuisheidsgordel op het werk (1)!
Mara weet wat er komen gaat, maar wat kan ze doen? Misschien kan ze vluchten nu hij afgeleid is, maar hij kent haar geheim…
Een hand wordt op haar heup gelegd en iets, ze weet wel wat, drukt tegen haar nog openstaande gaatje aan. Verrassend voorzichtig duwt hij zich bij haar naar binnen. Als hij helemaal in haar is, pakt hij haar heupen met beide handen vast en begint haar voorzichtig te nemen, in en uit. Langzaam voert hij de snelheid iets op. Ondanks haar vernederende positie voelt ze hoe haar lichaam de indringer verwelkomt, hoe ze stiekem een heel klein beetje geniet van wat deze man haar aandoet.
Een klopje op de deur doet hen beide opschrikken. De deur wordt meteen geopend en een jonge vrouw komt binnen.
‘Mara, ik-‘
Met open mond blijft de vrouw staan. Even is het helemaal stil in het kantoor. Langzaam valt de deur weer in het slot. De klik doet iedereen ontwaken uit de verstarring. Mara ziet een rode blos op de wangen van de vrouw verschijnen als ze met forse stappen naar haar en Emile toeloopt. Ze duwt zich op van haar bureau, terwijl Emile zich zo snel mogelijk uit haar probeert terug te trekken.
‘Eline, het is niet-‘ begint Mara, maar slaakt een gil als Eline haar hard in haar gezicht slaat. Emile krijgt dezelfde behandeling. Arme Eline. Eerst werd ze al lastig gevallen door Emile, en nu ziet ze hem ook nog zijn – en haar – chef gebruiken. Wat moet dat een schok zijn voor die arme vrouw!
Mara kan zich de frustratie en woede wel voorstellen. Maar hoe zou Emile reageren? Hopelijk snapt hij hoe gevoelig dit ligt voor Eline. Nee, vast niet. Hij denkt alleen maar aan zichzelf. Mara beseft dat ze in zal moeten grijpen, hoe lastig het ook is. Zij is hier de baas, dus het haar verantwoordelijkheid om Eline te beschermen. Zelfs met een kuisheidsgordel om.
Ze draait zich om en verstart opnieuw. Eline staat met haar armen over elkaar voor Emile, die geknield haar voeten kust. Ze kijkt Mara woest aan. ‘Jij, kleine slet! Hoe durf je je zo te laten nemen! Hij is van mij!’
‘Ja, maar…’ stottert Mara, totaal in de war.
Eline zet een stap naar haar toe en sleurt haar aan haar haren van het bureau af, op de grond. Mara landt op haar knieën, vlak naast Emile, die onverstoorbaar doorgaat met kussen. De andere voet van Eline wordt vlak voor haar gezicht gezet.
‘Kus me, slet. Laat zien dat het je spijt!’
Onwillekeurig gehoorzaamt ze, zoals ze zo vaak de opdrachten van haar Meester heeft gehoorzaamd. Ondertussen probeert ze haar gedachten te ordenen. Ze snapt er niets van. Nog niet zolang geleden zat Eline huilend bij haar aan het bureau omdat Emile handtastelijk was geweest. Hij was razend geweest en had alles ontkend. Sindsdien had Mara ze uit elkaar gehouden om de rust te bewaren. En nu kust hij haar voeten! Ze kijkt even opzij naar Emile, maar hij negeert haar volledig.
Als Eline tevreden is, trekt ze Mara aan haar haren overeind. Als Mara haar in de ogen kijkt, ziet ze niets terug van het bange vogeltje dat ze eerder had gezien. Hoe kan iemand zo snel veranderen? Of was het allemaal maar spel?
‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Eline, zonder de haren van Mara los te laten.
‘Nou, ik… Hij… ‘ Mara weet niet waar ze moet beginnen. Een harde klap in haar gezicht laat haar weten dat Eline geen geduld heeft.
‘Hij zag mijn gordel en toen pakte hij me,’ zegt ze haastig, al blozend.
‘Gordel?’
‘Mijn… kuisheidsgordel,’ fluistert Mara beschaamd.
‘Waarom?’
‘Ikke….’ Weer een klap. ‘Ik moet die dragen van mijn Meester.’ Mara bloost nu tot diep in haar nek. Nog nooit heeft ze zich zo geschaamd!
‘Wie?’
‘Frank.’
‘Frank?’
‘Frank van Accounting. Maar zeg het hem alstublieft niet! Het moet een geheim blijven!’
Ze krijgt een telefoon in haar handen geduwd. ‘Laat hem hierheen komen.’
Met trillende vingers drukt Mara de toetsen in. Ze hoopt dat haar stem niet te veel trilt.
‘Hallo. Met Frank,’ klinkt de bekende stem.
‘Hoi Frank, met Mara. Zou je even langs willen komen?’
‘Natuurlijk, voor jou altijd! Tot zo.’
De telefoon wordt weer uit haar hand genomen en ze wordt weer met haar gezicht op Elines voet geduwd. Eline gaat tegen de rand van het bureau staan, met het gezicht naar de deur. Emile en Mara volgen haar, al kussend. Beiden knielen ze nu met hun achterste naar de deur gericht. Wat zal Frank wel niet denken als hij hen zo ziet?
Een klopje en de deur gaat open. Mara hoort degene bij de deur, hopelijk Frank, naar adem snakken.
‘Zo, Frank,’ hoort ze Eline zeggen. ‘Dus jij houdt er een eigen slavinnetje op na, zonder mijn medeweten. Je vindt het vast niet erg als ik haar van je overneem.’
‘Nee, Meesteres Eline,’ zegt Frank schuchter. Zo heeft Mara hem nog nooit gehoord! Die stoere Frank die door niets of niemand uit zijn evenwicht kan worden gehaald, gedraagt zich als een schooljongen tegenover Eline!
‘Dat dacht ik wel,’ vervolgt Eline. ‘Mijn voeten zijn al bezet, maar ik heb hier een sletje dat vindt dat haar kontje te weinig aandacht krijgt.’
Als Mara de tong van Frank – Meester Frank! – haar kontje voelt binnendringen, geeft ze het op. Dit is te veel om te bevatten. Zoals het een goede slavin betaamt, concentreert ze zich op haar opdracht, op de voet voor haar. De rest laat ze over in de handen van haar nieuwe Meesteres…