Aanranding op school

De bel gaat. Alsof het gerepeteerd is, schuift iedereen tegelijk hard zijn stoel naar achteren. Het geluid is oorverdovend, maar de leraar is er door de jaren heen aan gewend geraakt.

Op mijn gemak pak ik mijn spulletjes in en kijk toe hoe de leraar hetzelfde doet. Ik zie hem mompelen. Hij heeft zijn dag niet en ik kan het hem niet kwalijk nemen. De hele dag lesgeven aan kinderen die zijn lesstof niet weten te waarderen. Nou ja, met mij als uitzondering dan.

Direct de reden waarom iedereen me de nerd van de klas noemt. De reden waarom ik geen haast heb om met de rest mee te gaan om te pauzeren.

Als het aan mij lag, waren er geen pauzes. Mijn pauzes bestonden namelijk uit kwelling. Kwelling en pijn, want dat was het enige waar mijn klasgenoten “goed” voor waren.

‘Heb je geen honger, Danny?’ De leraar kijkt me vragend aan. Hij heeft zijn tas nog eerder ingepakt dan ik en met zijn tempo is dat een kunst. Ik zie aan zijn gezicht dat hij bezorgd om me is. Volgens mijn moeder pik ik zulke dingen altijd heel snel op. Ja, hij is echt bezorgd om me.

‘N… n…-’ Zoals gewoonlijk krijg ik de meest simpele woorden niet mijn strot uit. Ik stotter sinds mijn zesde, al ruim tien jaar, en het blijft een verschrikkelijke plaag. Iedereen lijkt het maar al te grappig te vinden; alleen de volwassenen hebben er begrip voor. Ze kijken me altijd met een afwachtende maar vriendelijke blik aan. Alsof ze hun hondje over willen halen om een kunstje te doen. Toe maar, jongen…

De simpele “Niet echt” komt er niet uit, maar de leraar lijkt het al geraden te hebben. Hij kijkt op zijn horloge, glimlacht me nog eens vriendelijk toe en spoort me aan om toch maar pauze te nemen. ‘Je hebt maar een half uurtje, jongen. Die tijd vliegt voorbij.’

Met die woorden verdwijnt hij uit de klas. Ik zucht diep, dwing mezelf om overeind te komen en loop met het klassenboek in mijn hand het lokaal uit. Achter me sluit ik netjes de deur en wanneer ik me weer omdraai, sta ik oog in oog met Monica en Elise.

Mijn hart maakt direct een sprongetje. Ik heb me nog nooit zo zenuwachtig gevoeld. Mijn keel droogt in hoog tempo uit en ik sta onvast op mijn benen. Mijn rugzak, waar minimaal tien boeken in zitten, voelt aan als een blok beton. Van schrik laat ik het klassenboek op de grond vallen.

‘Awwwh, Monica, hij heeft je gemist!’ Elise staat dominant voor me. Ze is iets groter dan ik en heeft lang, blond haar. Ze kijkt me indringend aan met haar felblauwe ogen. Aan haar blik is op te maken dat ze zich een geschenk voor deze wereld vindt en eigenlijk kan ik haar geen ongelijk geven. Ze is prachtig en het erge is dat zij weet dat ik haar prachtig vind.

‘Yeah, right. Zie je hoe hij je aankijkt? De freak. Hij is duidelijk verliefd op je…’ Monica bevestigt wat Elise al weet en samen kijken ze spottend op me neer. ‘Wat heb je met je haar gedaan? Of eigenlijk, wat niet…? De out of bed look is al tijden uit de mode…’

De woorden en het gelach van de meisjes hebben een vernietigende impact op me en ik besef dat ik hier niet langer meer wil zijn. Ik buig naar de grond om het klassenboek te pakken en net als ik het groene boek vast wil nemen, voel ik een hand in mijn nek. Het is Elise die me ruw verder naar beneden drukt tot ik noodgedwongen op de grond neerhurk. Haar lange nagels doen pijn en ik heb geen andere keuze dan erin mee te gaan.

‘Geef een kusje op Monica’s laars en je mag gaan.’

‘Right!’ Monica schiet in de lach door Elises bevel en trekt haar laars vlug terug. ‘Wat denk je wel niet? Ieuw! Nee, die freak mag me no way aanraken!’

Terwijl de nagels van Elise nog in mijn nekvel zitten, hoor ik haar om de opmerking van Monica lachen. Het is vernederend en ik voel mezelf rood worden. Eigenlijk ben ik er blij om dat ze mijn gezicht nu niet kunnen zien. Het is beschamend. Alsjeblieft, ga weg…

‘Hm, misschien mijn laars dan maar…?’ Elise duwt mijn hoofd in de richting van haar laars. Ze zit gehurkt voor me en beveelt me om te likken. ‘Hij moet helemaal schoon! En waag het niet…’

Alsof ze het expres doet, gunt ze me een blik onder haar rokje. Ze draagt een zwarte string met kant en direct word ik overspoeld door een warm gevoel dat door mijn lichaam raast. Het is de eerste keer dat ik het ondergoed van een meisje zie en direct al zo… ondeugend…

Uit het niets word ik uit het verwarrende moment gehaald door een rake klap van haar platte hand.

‘Wat zei ik nou? Je bent echt een vies ventje. Monica heeft gelijk. Freak! Zomaar onder mijn rokje kijken, hè? Hoe durf je?’ Aan Elises stem hoor ik dat ze van me walgt, maar ook dat ze er tegelijk van geniet. Het is een vreemde combinatie die ik niet helemaal kan begrijpen.

Net als ik gehoorzaam haar laars schoon wil likken, in de hoop dat het hierna voorbij is, sleurt Elise me aan mijn haar weer terug omhoog. Ze drukt me tegen de deur, komt dicht tegen me aanstaan en kijkt me met een vreemde blik aan. Haar mooie ogen priemen in de mijne en haar grote boezem drukt tegen mijn bovenlichaam.

Langzaam brengt ze haar mond in de richting van mijn oor, terwijl haar hand over mijn bovenbeen glijdt. Ik voel mijn erectie groeien en mijn lichaam verstijven, terwijl Monica lachend maar met een flinke portie spot toekijkt. Het is duidelijk dat ook zij nieuwsgierig is naar wat Elise van plan is, maar ze doet haar best om het niet te laten blijken.

‘Heb je… weleens…’ Elise fluistert zachtjes in mijn oor en elk woord dat ze uitspreekt, brengt een nieuwe sensatie in mijn kruis teweeg. Ze brengt haar mond nog dichter naar mijn oor. Ik voel haar hete adem. Haar hand glijdt verder omhoog en streelt langzaam over mijn erectie. ‘…geneukt…?’

Dan, als ze het laatste woord uitspreekt, pakt ze mijn penis stevig beet en bijt in mijn oorlel. Terwijl Monica in de lach schiet, knijpt Elise hard in mijn erectie. Ik ben echter zo opgewonden dat ik de pijn amper voel.

Alsof er helemaal niets gebeurd is, stapt Elise, de onschuld zelve weer naar achteren. Het blijft een moment stil. Het zijn enkele seconden, maar ze voelen aan als minuten. Hier sta ik dan. Geiler dan ooit te voren, recht tegenover mijn allergrootste plaaggeesten.

Mijn schaamte is verdwenen en ik kan alleen nog maar denken aan de hand van Elise, haar hete adem, de geile woorden die ze fluisterde en de zwarte string die ze aanheeft. Ik ben bezeten door haar en zij weet het maar al te goed.

‘Kom, Monica. We gaan lunchen…’ Samen draaien ze zich om en lopen door de verlaten gang weg alsof er niets gebeurd is. Als een verloren ziel blijf ik achter, nog steeds volledig in de ban van wat er allemaal gebeurd is.

Zo verloren voelt het eigenlijk niet aan. Sterker nog, ik voel me een winnaar en voor het eerst sinds lange tijd op school, moet ik lachen. Mijn harde lach echoot door de gang. Ik ben een winnaar…