Met een opgewonden gevoel in mijn onderbuik loop ik door het bos. Het is winter en dat kan je voelen ook. De temperatuur komt niet boven het nulpunt, maar dat deert me niet. Wat belangrijk is, is dat het vroeg donker wordt in deze tijd. En zodra het donker is, ga ik op pad…
In mijn rugzak zitten mijn cameraspullen. De tas voelt zwaar aan. De dure zoomlens alleen al weegt ruim een kilo en dan heb ik het nog niet eens over de camera zelf en de nachtkijker. Door het gewicht begin ik te transpireren. Mijn conditie is niet meer zoals het vroeger was. Ach, je moet er iets voor over hebben.
Het pad loopt af. Ik neem kort een pauze om op adem te komen en kijk neer op alle huizen die op de open vlakte staan. Het zijn enorme villa’s die me aan legohuisjes doen denken: hoekig, lomp en weinig uitstraling. Gelukkig is het niet van belang hoe de huizen eruitzien. Het is van belang wat zich in die huizen afspeelt…
Ik volg een moeilijk begaanbare route naar beneden en uiteindelijk bereik ik dan mijn eigen plekje. Mijn vertrouwde plekje. Een plekje waar ik al heel wat uren heb gespendeerd. Ik doe mijn rugzak af en zet de muts weer goed op mijn hoofd. Mijn handschoenen trek ik uit, die belemmeren slechts.
Vervolgens leg ik een kleed op de grond en ga er met mijn buik op liggen, mijn hoofd naar dat ene huis gericht. Het huis dat sinds enkele maanden mijn volledige aandacht krijgt.
Het licht brandt en de gordijnen zijn open, maar dat had ik al verwacht. Ze is thuis. Ik weet dat ze pas terug is van haar sportclub en ik weet dat ze nu aan het douchen is. Precies zoals elke donderdagavond. Hetzelfde schema. Het schema waar ik mij aan heb aangepast. Ik voel mezelf warm worden.
Op mijn gemak neem ik mijn camera uit mijn tas en monteer de lens met beleid. Het is een apparaat van enkele duizenden euro’s, maar het is het dubbel en dwars waard. Bovendien kan ik het goed missen. Ik ben met vervroegd pensioen en mijn huis is volledig afbetaald.
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik besef hoe gelukkig ik wel niet ben. Ik ben een vrij man. Vrij om alles te doen wat ik wil. Zolang mijn vrouw er maar geen weet van heeft.
Ik kijk door mijn camera en draai aan mijn lens waardoor het gebeuren dichterbij komt. De gebeurtenis waar het om draait: mevrouw Hoogakker die uit de badkamer komt. Vandaag draagt ze een rood slipje. Het sexy stukje ondergoed zit strak om haar billen gespannen en ik krijg het nog warmer.
De kou van buiten doet me niets meer. Mijn handen beginnen te trillen van zenuwen. Dit is het moment waarop ze naar haar kamer loopt en zichzelf uitgebreid in de spiegel bekijkt.
Ik schat dat ze cup B heeft, maar ik weet het niet zeker. Haar borsten ogen stevig, maar zacht. Ik beweeg mijn lens omlaag en neem een foto van haar achterwerk. Het slipje zit er keurig omheen gespannen en ik voel een nieuwe golf van opwinding door mijn lichaam razen. Dit rode slipje was me tot nu toe onbekend. Een nieuwe aanvulling voor mijn collectie.
Ze laat een wijd shirt over haar bovenlichaam zakken dat net tot onder haar billen komt. Ik vraag me af waarom ze geen man of kinderen heeft. Waar ze het geld vandaan haalt om zo’n huis te betalen. Wat voor werk ze doet. Ik vraag me zoveel af. De drang om alles over haar te weten is enorm.
Het groeit met de keer dat ik hier kom. Het groeit net zo hard als mijn verlangen om haar aan te raken. Voor de tweede keer voel ik een glimlach doorbreken terwijl mijn gedachten door haar in beslag worden genomen.
Ik besluit om het voor gezien te houden. Het rode slipje is een mooie nieuwe aanwinst en het zal me de komende week zoet houden. De camera gaat weer veilig terug mijn tas in en het kleedje klop ik af. Misschien dat ik de volgende keer mijn nachtkijker kan gebruiken.
Misschien kan ik dichter bij het huis komen… De gedachte windt me op en ik betrap mezelf op een erectie. Ik begin te giechelen en ik kijk voor een laatste maal naar het huis. Tot volgende week, fluister ik zachtjes. Tot volgende week…
Benieuwd naar hoe dit verdergaat? Lees snel De voyeur (2)!