Schuld, berouw en boetedoening deel 26

André maakt de twee tamelijk vieze toiletten brandschoon, zeemt de betegelde muren, dweilt de vloeren en maakt het fonteintje spic en span schoon. Dan ruimt hij de schoonmaakspullen netjes op en doet ze in de emmer. Daarna gaat hij kruipend naar boven en meldt zich bij Chantal. Hij zegt slaafs, terwijl hij geknield een buiging maakt: ”Sub 139 heeft de toiletten schoongemaakt, Mevrouw.”

Alle eerdere delen van dienstmeidgeesje's Schuld, berouw en boetedoening

“Mooi, subje!” zegt Chantal en vervolgt lachend “Dat schortje staat jou leuk, met die kantjes. Sta eens op!” André staat beschaamd op. Chantal kijkt keurend naar zijn schortje. “Draai jij je eens om?” en ze knipt hooghartig met haar vingers. Met een rood hoofd van schaamte draait André rond. “Ja, jij bent wel een type voor schortjes. Draag jij thuis ook een schortje?” Ook Chantal spreekt subje André steevast met “jij” en “jou” aan. “Ja Mevrouw.” antwoord hij onderdanig. “En wanneer draag jij jouw schortje?” “Als ik huishoudelijk werk doe voor Mevrouw Van Linschoten, Mevrouw.” antwoordt André.

Hij kan wel door de grond zakken, zo is Chantal hem aan het vernederen.

“Uiteraard ja! Voor de gasten van Mevrouw is het natuurlijk ook een makkelijke en herkenbare functionaliteit, zo’n schortje. Dan weten ze: ah, die draagt een schortje en is er dus voor het opruimen, poetsen, bedienen en serveren en zo. Heel functioneel!” memoreert Chantal. “En heb jij op jouw schortje ook een naamplaatje, subje?” “Nee Mevrouw,” antwoordt André ongemakkelijk. Hij kan wel door de grond zakken, zo is Chantal hem aan het vernederen. “Maar hoe heet jij dan als je moet dienen?” vraagt Chantal door. Ze krijgt steeds meer plezier in het vernederen van André. “Andrea, Mevrouw.” zegt André zachtjes en kleurt weer rood tot in zijn nek. “Andrea!” roept Chantal uit. “Een meisjesnaam! Wat leuk. Dus jij bent dan eigenlijk een dienstmeisje? Wat grappig is dat. Maar dan is Andrea eigenlijk een te lange naam, vind je niet? En ook een beetje te chique als naam voor een dienstmeid. Antje is eigenlijk een betere naam, vind je niet? Een beetje ouderwetse dienstmeidnaam. Ik ga jou voortaan Antje noemen.” “Ja Mevrouw.” André schaamt zich kapot. Oh god, als Natascha en vooral Katja dat maar niet te horen krijgen! Maar ach, dat is ijdele hoop. Natuurlijk krijgen die dat te horen en zal hij daar, zeker door Katja, weer vreselijk mee gepest en vernederd gaan worden. “Wel, dienstmeid Antje! Jij mag je weer melden beneden bij Mevrouw Van Veenendaal. Trouwens, dat schortje neem jij mee naar huis, evenals het roze slipje wat jij nu aanhebt. Jij houdt dat zelf netjes schoon en jij neemt dat altijd mee als jij op cursus komt, zowel het slipje als het schortje. Begrepen?” “Ja, Mevrouw. Dank U, Mevrouw.” “Mooi! Ingerukt mars nu, dienstmeid Antje!” Chantal knipt in haar vingers en wuift André met haar handen weg. Diep vernederd gaat André weer op handen en knieën, maakt geknield een buiging en kruipt gauw naar beneden. Hij klopt beleefd op de deur van de “behandelkamer” en wacht geduldig af. Na twee volle minuten klinkt het hooghartig “Binnen!” André opent de deur en kruipt timide naar binnen. “Ah, mooi!” zegt Ilse. “Jij hebt jouw schortje gekregen. Trek dat nu maar uit, dat heb jij alleen nodig als jij hier werkjes moet doen. Wees er zuinig op, houd het netjes en schoon, evenals jouw mooie roze slipje, Heb jij de toiletten schoongemaakt?” “Ja, Mevrouw.”

Lange rijzweep?!, denkt André geschrokken

“Mooi! Gaan we verder met de les. Op jouw knieën op het matje. Ik zet dit houten stoofje voor jou neer. Jij gaat nu op handen en knieën zittend schrijven. Nog één keer die honderd regels, maar dan nog weer een stukje moeilijker. Kijken of dat een beetje lukken wil.” Ilse loopt, terwijl André zijn benarde plaatsje inneemt, naar het bureau en pakt haar mobieltje. “Hoi Chantal. Ik ga nu beginnen met de laatste schrijfsessie voor subje 139. Wat zeg je??” Ilse schiet in de lach. “Antje, hahaha! Wat een leuke naam! Ja, oh ja… Zeker voor een dienstmeid ja. Ja, Mevrouw Van Linschoten gebrúikt hem ook als dienstmeid, dus…. Ik zal haar de nieuwe naam doorgeven, ja, haha. O ja, dat is prima, ja. Doe maar de lange rijzweep. Zie je zo!” Lange rijzweep?!, denkt André geschrokken. “Zo, dienstmeid Antje!” lacht Ilse vrolijk. “De volgende oefening is er weer één in de categorie discipline, zelfbeheersing en concentratie. En, voor jouw eigen bestwil, één van hard en netjes doorwerken.” Chantal komt binnen. Ze heeft een lange leren rijzweep met verzilverde knop en met twee leren flapjes aan het eind, die puntig toelopen.

Als hij na drie kwartier de honderdste regel heeft geschreven is hij volledig murw

“Oké, subje. Jij gaat schrijven en mevrouw Van Voorst hier geeft jou elke 15 seconden een klets op jouw reet met haar rijzweep, terwijl ik jou nog een beetje ga afleiden. Oké?” “Ja Mevrouw.” knikt André. Hij begint te schrijven. Chantal gaat achter hem staan. Halverwege de eerste zin fluit de zweep al door de lucht en de slagleertjes striemen kletsend over zijn strakgespannen korte kaki schooljongetjesbroekje. Hij verbijt de pijn. Als hij met de tweede zin begint krijgt hij de volgende klets. Chantal slaat hard en gericht. Na tien slagen gaat Ilse schrijlings, als een amazone, op zijn rug zitten. Daardoor drukken zijn knieën extra hard op de kokosmat. André kreunt van de pijn, maar dan kletst de volgende zweepslag al weer over zijn kont. Wat een afschuwelijke situatie. Hij is pas bij regel acht. Nog 92! Hij concentreert zich tot het uiterste, schrijft zo vlug mogelijk door en werkt zo netjes als hij maar kan. Na twintig zweepslagen begint zijn kont te gloeien. Dan steekt Ilse haar handen langs zijn flanken en zoekt naar zijn tepels. Ze doet zijn schooljasje los en ook het witte schooloverhemdje en knijpt hem in zijn tepels. Door de pijn in zijn knieën en de continu neerdalende slagen van de lange paardrijzweep voelt hij gelukkig geen opwinding. Ilse teast hem echter gedurende de gehele schrijfsessie door en dan raakt André toch weer pijnlijk opgewonden. Door alle pijn, zowel in zijn knieën, zijn zwellende maar strak opgesloten pikje en de hardvochtige zweepslagen raakt hij in een soort verdovende trance. Als hij na drie kwartier de honderdste regel heeft geschreven is hij volledig murw. “Nou subje, dat ging helemaal niet zo slecht!” prijst Ilse hem terwijl ze van hem afstapt. “Jij kunt dus inderdaad, weliswaar onder voortdurende dreiging van slaag, beheersing en concentratie opbrengen. Dat betekent dat we een middel hebben gevonden voor bijsturing en hervorming van jouw geperverteerde mind: de zweep.”

“Dominante Dames zijn in de regel niet genegen om erg breedsprakig te zijn tegen alle schepsels die hen ten dienste staan”

“J..j..ja, M… Mevrouw.” hakkelt André, die nog na- siddert van alle pijn. “Chantal, jij bedankt voor je bijdrage.” zegt Ilse en tegen André: “Bedank jij Mevrouw Van Voorts ook even nederig, subje?” André kruipt naar Chantal, maar deze zegt: “Hoho, Antje! Durf jij mij zo tegemoet te treden? Met een openstaand overhemdje en een los jasje?!” Haastig brengt André zijn schooluniformpje weer netjes in orde. “Foei, subje”. zegt Ilse. “Dat zijn nog eens 20 strafpunten.” “J..ja.. Mevrouw.” knikt André nederig. Hij buigt zich voorover en kust uitgebreid en overdreven slaafs de beide laarzen van Chantal. “Dank U, Mevrouw, voor de leerzame oefening.” “Graag gedaan, dienstmeid Antje!” lacht Chantal en ook Ilse lacht vrolijk mee. “Lik jij mijn laarzen maar gelijk even schoon, Antje! Door al die nattigheid buiten worden ze gauw vies.” beveelt Chantal. “Ja Mevrouw.” André likt overdreven fanatiek en zeer slaafs de prachtige hooggehakte nappaleren knielaarzen schoon. Chantal ziet het lachend aan en draait uitgebreid haar laarzen een tijdje voor de lebberende bek van André, zodat hij ze overal goed schoon kan likken, vooral de zolen en de hoge naaldhakken. Ook Ilse volgt de verrichtingen van sub 139 geïnteresseerd. Als ze helemaal schoon en netjes zijn wordt er een flanellen doekje naast André’s hoofd gegooid. “Wrijf mijn laarzen maar droog, antje!” beveelt Chantal. “Ik wil natuurlijk geen dienstmeidenkwijl op mijn laarzen.” Ilse schiet in de lach. André wrijft de laarzen slaafs droog en daarna klikklakt Chantal weer de deur uit, waarbij zij en Ilse nog lachend een blik van verstandhouding wisselen. Ilse zegt: “Zo sub, gaan we nu nog wat theorie doornemen en daarna zal ik jou je huiswerk meegeven. Ga maar weer mooi op jouw knietjes op het matje.” André kruipt op de ruwe kokosmat en Ilse neemt plaats achter haar bureau. Ze pakt een map en bladert daar wat in. “Als een Dame jouw aandacht wil trekken kan zij dat op verschillende manieren doen. Ben jij in de buurt, dan kan ze simpelweg in haar vingers knippen. Jij moet erop getraind zijn dat dat geluid voor jou betekent dat jij je onmiddellijk onderdanig meldt bij de Dame in kwestie. Waar jij op dat moment ook mee bezig bent, jij laat het direct voor wat het is en meld je. Melden betekent dat jij de Dame nederig en met respect benadert, jij blijft op gepaste afstand staan, maakt een buiging en vraagt ook weer heel onderdanig: “Hoe mag ik U dienen, Mevrouw?” Is de Dame wat verder van jou verwijderd, dan kan ze in haar handen klappen en ben jij elders in het huis, dan volstaat de ouderwetse dienstbodebel. Ook in die gevallen stop jij onmiddellijk met waar jij mee bezig was en zorg jij dat jij je zo snel mogelijk bij de betreffende Dame vervoegt. Duidelijk tot zo ver?” “Ja Mevrouw.” antwoordt André. “Dominante Dames zijn in de regel niet genegen om erg breedsprakig te zijn tegen alle schepsels die hen ten dienste staan, het dienend personeel, zogezegd: knechten, butlers, chauffeurs, tuinmannen, schoonmakers, werksters, dienstmeiden, slaven enz. Ze geven het liefst aan dienend personeel door middel van kleine gebaren aan wat ze willen. Jij krijgt van mij een boekje mee waar in 20 hoofdstukken talloze van deze wenken en gebaren met hun betekenis instaan. Jij oefent voor volgende week dinsdag de eerste twee hoofdstukken. Jij laat het boekje ook aan Mevrouw Van Linschoten zien. Zij zal vast en zeker met jou willen oefenen.” “Ja Mevrouw.” klinkt het benepen. “Mooi! Verder krijg jij de volgende huiswerktaken mee. Jij zoekt op internet een cursus voetverzorging én een cursus voetmassage uit. Jij zoekt de naar jouw idee beste cursus uit en dan bespreken we dat volgende week. Als Mevrouw Van Linschoten en ik akkoord zijn schrijf jij je voor beide cursussen in. Overigens betaal jij die cursussen uiteraard zelf, evenals deze cursus bij mij, heb jij dat begrepen?”