De onderdanige leraar

Mijn zwartleren aktetas. Gloednieuw en voor de eerste keer mee naar school. Het is mijn trots. Ik kan er alles in kwijt wat ik nodig heb en ik voel me er meer man mee. Het klinkt raar, maar het is echt zo. Het voelt aan als een extra stukje status waardoor ik meer bewondering krijg van mijn leerlingen.

Nou ja. Het kan natuurlijk ook tussen mijn oren zitten…

Ik ben pas nieuw op deze school en geef les in wiskunde. Eigenlijk is dit mijn eerste ervaring als leraar, maar ik ben dan ook pas vierentwintig. Ik geef les aan een VMBO klas. Een brutale klas. Ik heb niet echt het idee dat ze naar me luisteren of überhaupt openstaan voor wiskunde. Afijn. De eerste dag van mijn tweede week ging al een stuk beter dan vorige week. Eens zien wat morgen weer zal brengen…

Ik heb mijn tas ingepakt en ga eerst nog even naar het toilet voordat ik naar huis fiets. Gelukkig hebben leraren aparte toiletten. Toen ik zelf nog leerling was, vond ik het altijd verschrikkelijk om naar het toilet te gaan. Een ruimte waarin je extra vatbaar was voor pesterijen. Ik krijg er nu nog de rillingen van.

Op mijn gemak was ik mijn handen en kijk in de spiegel. Misschien wordt het eens tijd voor een nieuwe bril. Een bril die iets beter bij mijn… bolle hoofd past, zoals een leerlinge mij vorige week omschreef. Een nerd met een bol hoofd. Ja, de jeugd van tegenwoordig… Steeds brutaler. Ik moet echt eens de moed verzamelen om mensen uit de klas te sturen. Hoe doen andere leraren dat toch?

Als mijn handen droog zijn, verlaat ik het gebouw en loop naar de fietsenstalling. Het is een eindje lopen, maar dat geeft niets. Ik houd van wandelen. Bovendien is het lekker weer. Door de hele dag binnen te staan in een ruimte met airco weet je niet wat je mist. Nou, ik wel dus en ik geniet met volle teugen van dit momentje.

Ik ben bij mijn fiets aangekomen en zet de tas naast me neer. Ik graai in mijn broekzak om mijn fietssleutel tevoorschijn te halen en net als ik het slot wil openen, rukt iemand ruw de sleutel uit mijn hand.

‘Oeh, bolhoofd heeft niet eens een auto…’

Ik weet precies hoe ze heet. Elise. Ze is samen met Mandy, die permanent een arrogante blik op haar gezicht heeft. Ze lijken erg veel op elkaar. Als ik hun achternamen niet kende, zou ik denken dat het zusjes moesten zijn geweest. Beiden lang, blond haar. Elise met blauwe ogen, Mandy met bruine ogen. Het bruine stel ogen kijkt dreigend, terwijl het blauwe stel speels en ondeugend kijkt.

‘Eh, juist…’ Ik forceer een glimlach en kijk de meisjes vragend aan. ‘Zoveel verdien ik ook weer niet!’ Direct besef ik dat ik compleet de verkeerde houding aanneem. In plaats van de verdediging, zou ik juist de aanval in moeten en hun brutale gedrag moeten afstraffen.

‘Hier, Mandy. Neem jij deze even over…?’ Elise overhandigt haar vriendin mijn fietssleutel en buigt voorover naar mijn tas. Wanneer ik wil voorkomen dat ze mijn tas pakt, komt ze plotseling als een kat zo snel overeind en duwt me naar achteren. Haar blik verandert van speels en ondeugend naar dominant en woest en geschokt deins ik achteruit.

‘Niet zo snel, meneertje…’ Elise kijkt me dreigend aan en graait vervolgens alsnog mijn tas van de grond. Terwijl ze me aan blijft kijken, maakt ze de tas open en haalt er nakijkwerk uit.

Mandy zegt niets. Ze heeft haar schoolrokje extra ingekort, zoals alle populaire meisjes op school doen, en draagt uitdagende zwarte kousen die tot boven haar knieën komen. De bovenste knoopjes van haar bloesje staan open. Het enige wat ze doet is haar arrogante blik monotoon in stand houden.

Terwijl Elise rustig de inhoud van mijn tas overhoop haalt, ben ik aan het bedenken wat ik moet doen. Een normaal persoon had allang ingegrepen, zeker een leraar, die toch enige autoriteit uit moet stralen, maar op de een of andere manier weet ik niet hoe ik dat moet doen. Ik ben bang om er iets van te zeggen en de houding van de meisjes… Ze kleineren me op zo’n natuurlijke wijze dat het me overweldigt.

Als bloedhonden ruiken ze mijn angst en spelen er direct op in. Elise smijt achteloos mijn tas op de grond, stapt op me af en kijkt me dreigend aan. Omdat ik vrij klein ben en Elise hakken draagt, kijkt ze een stukje op me neer. Ik voel me nu nog kleiner worden, zowel letterlijk als figuurlijk, en probeer haar aan te blijven kijken terwijl het zweet over mijn voorhoofd loopt.

Dan, na een minuut die als een uur aanvoelt, ben ik de eerste die zijn blik afwend, waarop de twee meisjes kort maar spottend lachen.

‘Zielig figuur. Wel schattig, hoor. Hihi. Heb je eigenlijk een vriendin? Vast niet. Virtuele vriendinnetjes tellen niet. Nou?!’

Bij elk woord dat ze zegt, komt de minachting naar mij toe steeds duidelijker naar voren. Haar stem, lach, houding, zelfs haar adem die lekker ruikt komt intimiderend op me over. Ik word gedomineerd door twee dominante schoolmeisjes, mijn eigen leerlingen welteverstaan, en ik ben te bang om er iets tegen te doen. Ik ben te bang om ze op hun plek te zetten zoals het eigenlijk hoort en laat ze volledig over me heen walsen. Het feit dat ik dit besef, kan me wel in tranen doen uitbarsten.

‘Vanaf nu ga jij ons voortrekken in de klas. Dat betekent: hogere cijfers dan de rest, ook al doen we niets. Onze vorige leraar was ook al zo’n doetje. Zolang onze cijfers goed waren, was zijn tijd op school acceptabel. Jammer genoeg kreeg hij op het einde een vreemde hersenkronkel en wilde hij er niet meer aan meedoen. We hebben hem spijtig genoeg van school moeten pesten, alsof hij weer teruggeworpen werd naar zijn puberteit. Jij wilt toch niet het zelfde pad bewandelen, of wel…?’

Ik luister naar Elises woorden. Ze is welbespraakt, komt helder over en maakt een intelligente indruk op me. Waarom doet ze in godsnaam zo? Waarom beperkt ze zich zo? Ik verzamel moed en kijk in de richting van Mandy, die er nog altijd bijstaat als zwijgende back-up. Toch maakt ze een heel dominante indruk. Dominantie die ik niet meteen bij Elise bespeur. Het is Mandy waar ik juist bang voor ben, ook al houdt zij zich op de achtergrond.

‘Hier ben ik, doetje…’ Elise lacht en neemt mijn dunne haar ruw vast, zodat ik gedwongen word om haar aan te kijken. ‘Wat wordt het…?’

Ik blijf kort stil en probeer de angst, hun overheersing en mijn wankele toestand onder controle te houden, maar het lukt me niet. Bedroefd om de situatie kijk ik diep in haar blauwe ogen en knik voorzichtig, te nederig om een woord te zeggen. Ja, ik zal jullie voortrekken en alsof ze die woorden uit mijn gedachten kan lezen, laat ze me abrupt los en kijkt me voor een laatste keer dominant aan. Het is duidelijk wie de baas is. Ik in ieder geval niet…