Dit is het tweede deel in een verhaal over onderlinge jaloezie tussen slaven, geschreven door Kitten Jolanda. Lees eerst Jaloezie en strijd (1).
De Meesteres gaat iets verzitten en strekt haar ene been recht naar voren. Meteen kruipt Marjan eronder, zodat de Meesteres het been op haar rug kan laten rusten. Het andere been volgt. Normaal zou Marjan volmaakt tevreden zijn met een positie als voetenbankje, maar dit keer knaagt het toch aan haar. Waarom is ze nog gekleed? Het wordt er niet beter op als Mark met een dienblad uit de keuken komt lopen en een glimlach niet kan onderdrukken als hij haar ziet.
Mark voelt zich gelukkig. Natuurlijk was hij blij dat hij koffie mocht gaan halen. Elke opdracht van de Meesteres telt! Het zorgen dat haar wensen vervuld worden, is zijn levenstaak geworden. Het enige wat minder prettig was, was dat hij de kamer moet verlaten. Marjan had even alle aandacht.
Tot zijn plezier ziet hij Marjan volledig gekleed geknield onder de benen van de Meesteres. Even kijken ze elkaar aan, maar hij wendt snel zijn blik af door de felheid in haar ogen. Dat stuwt zijn gevoel van geluk alleen maar verder omhoog!
Dit alles is Meesteres Artemis niet ontgaan, hoe vluchtig de emoties ook te zien waren op de gezichten van haar slaafjes. Als Mark langs haar loopt om het dienblad op tafel te zetten, geeft ze met haar voet een duwtje tegen zijn knie. Meer is niet nodig.
Mark verliest zijn evenwicht en het kopje schuift naar de rand van het blad. Met een bliksemsnelle reactie kan hij het nog tegenhouden voor het over de rand valt, maar hij kan niet voorkomen dat iets van de espresso over de rand van het kopje klotst en op de billen van Marjan terechtkomt.
De dunne rok biedt weinig bescherming tegen de hete koffie en hij ziet Marjan verstijven. Ze geeft echter geen kik. Ondanks zichzelf bewondert hij haar zelfbeheersing. Voorzichtig zet hij het dienblad op de tafel en kijkt de Meesteres aan. Hij weet wel dat zij de aanleiding is geweest, maar dat betekent niet dat er geen straf zal volgen. Gelukkig heeft hij niets over haar geknoeid. Dat zou vreselijk zijn geweest!
Marjan voelt de koffie door de dunne stof van de rok dringen. Het is gelukkig niet veel en het koelt snel af, maar de plek die het eerst geraakt is blijft wel branden. Ze moest haar tanden op elkaar zetten om stil te blijven zitten en niet te gillen, maar het is gelukt! Ze voelt hoe de Meesteres haar laarzen van haar rug haalt en hoort een harde pets, gevolgd door een ingehouden kreet. Waarschijnlijk heeft ze Mark in het gezicht geslagen. Net goed!
‘Domme slaaf!’ snauwt Meesteres Artemis. ‘Op je knieën!’
Marjan voelt hoe haar rok voorzichtig omhoog wordt getild. Zoals gebruikelijk draagt ze geen slipje. De strelende handen van de Meesteres glijden over de vochtige plek. Dat alleen al maakt de hele avond weer goed! Even de zorgzame aandacht van de Meesteres krijgen. Helemaal voor haar alleen!
‘Sta op en kleed je uit.’
Eindelijk! Zo elegant mogelijk staat Marjan op en kleedt zich uit. Mark heeft het lichaam, maar vergeleken haar zijn z’n bewegingen maar houterig, bedenkt ze, terwijl ze haar rok heupwiegend laat zakken. De plek schrijnt nog, maar ze negeert het.
Mark kijkt het allemaal aan. Natuurlijk, hij is trots op zijn vrouw en hij houdt van haar. Maar het is nu geen moment om te adoreren. De Meesteres is er, en zij is het centrum van zijn bestaan. Haar aandacht wil hij krijgen en haar goedkeuring wil hij verdienen. Daar kan niemand hem van afhouden.
Het leek zo goed te gaan deze avond. Het was dan wel geen wedstrijd, toch voelde hij zich een winnaar. Maar zoals zo vaak heeft de Meesteres alles weer op z’n kop gezet. Als Marjan helemaal naakt is, inspecteert de Meesteres haar zorgvuldig, vooral de billen.
‘Maak het goed, slaaf,’ beveelt ze hem.
Snel denkt hij na. De Meesteres verwacht volledige inzet van haar slaven, ook van hun verstand. Hij kruipt naar Marjan toe en knielt achter haar neer. Zacht en lief kust hij haar billen op de plek waar de koffie op terecht is gekomen. Daarna eromheen, totdat hij elke plekje op haar billen heeft gehad.
Dan pas durft hij naar de Meesteres te kijken. Zou het voldoende zijn? Ze kijkt bedenkelijk en dat is geen goed teken. Wat kan hij nog meer doen? Zijn gedachten worden onderbroken als de Meesteres zegt: ‘Kom naast me zitten, slavin.’
Voorzichtig neemt Marjan plaats naast Meesteres Artemis. Dit is heel ongebruikelijk, maar dat is wel vaker het geval bij de Meesteres. Geduldig wacht ze op wat komen gaat. De Meesteres laat Mark opstaan en klopt dan op de benen van Marjan. Onzeker legt Mark zich neer op haar schoot, waardoor zijn benen op die van de Meesteres liggen. Heel ongebruikelijk allemaal.
‘Twintig lijkt me wel voldoende,’ zegt Meesteres Artemis en wijst op de billen van Mark.
Marjan heeft geen verder aanmoediging nodig en slaat met haar hand hard op de ene bil van Mark, en op de andere. Links, rechts, links, rechts. Mark kreunt en jammert onder haar slagen. Ze houdt zich dan ook niet in. Haar hand begint te gloeien, dus ze kan zich wel voorstellen hoe de billen van Mark aan zullen voelen voor hem. Bij twintig houdt ze op en kijkt met een zeker genoegen naar de rode billen van Mark.
Tevreden kijkt Meesteres Artemis toe. Ze hebben allebei vaker een spanking gehad, maar altijd van haar. Dit is erger. Veel erger! Gestraft worden door een slavin. Hij zal het echt vreselijk vinden. Marjan ziet er juist stralend uit. Die twee hebben vanavond weer veel te bepraten als zij vertrokken is… De volgende keer dat ze komt, zullen ze nog beter hun best doen. En zo hoort het ook.