Dit is het slotdeel van een vierdelige reeks. Lees eerst deel 1 van dit BDSM interview.
Veranderingen komen voort uit onvrede, Erwin?
Ja, logisch. Tegenwoordig – vooral in het Westen – is er veel vrijheid, een vrije keus. Als je wilt, kun je allerlei ervaringen opnieuw beleven. Je kunt – en dat is belangrijk – er nieuwe inhoud aangeven.
Je zoekt mensen die hierbij aansluiten. Geniet de vrijheid. Door de vrijheid neemt de verantwoordelijkheid toe. Een minpunt? Misschien. Voortdurend nadenken over wat je wilt en doet. Dat vereist inspanning.
Hoeveel waarde hecht je nu zelf aan deze uiteenzetting, Erwin? Het klinkt allemaal nogal belerend?
Ik bedoel dat niet zo. Vrijheid is het sleutelwoord. Vrijheid is niet vrijblijvend. Belerend? Geen redenering is sluitend. Elke theorie blijkt steeds weer ontoereikend. Dat geldt evengoed voor de wetenschap.
Belangrijk is dat gedachten je een moment vooruit helpen, een zetje geven. Op die manier kun je het er steeds net mee doen. En daar draait het in het leven tenslotte allemaal om, Aurelio. Dat je het er net mee kunt doen. Zelden kom je echt een stap verder.
Maar Erwin, wat heeft het met jou en Marjolein, of met een BDSM relatie in het algemeen te maken?
Nu ja, de eerste vijf jaar met Marjolein waren heel bijzonder. Vol passie – slaaf zijn – dienen en gestraft worden, noem maar op. Lange vakanties – 4, 5 weken rondtoeren; bijna al mijn snipperdagen nam ik tegelijk op – film, theater – Nacht van de Poëzie – BDSM bijeenkomsten in Antwerpen (Marjolein is een Belg!) en ‘Fawlty Towers’. Veel meegemaakt, onbedaarlijk gelachen soms. We hebben het er nu nog vaak over.
De tijd heelt, maar de tijd misvormt ook. Het leven schrijdt voort. Niemand komt er zonder kleurscheuren vanaf. Op een gegeven moment moet je domweg je mannetje staan, Aurelio. Af en toe gaat het over leven en dood, over het naakte bestaan.
Door wat dieper over de dingen na te denken, ga je wat luchtiger naar je lotgevallen kijken, neem je een beetje afstand. Zo van: ‘Ach, ik ben niet zomaar uit de lucht komen vallen’, ‘Vandaag ga ik weer eens lekker met mijn lot aan de slag’, ‘Vandaag is het een prachtige dag. Ik ga mijn lot bewerken’ en ook: ‘Lukt het vandaag niet, dan lukt het morgen wel.’
Oké Erwin, graag zou ik nog iets willen weten van de tijd voordat je Marjolein leerde kennen. Hoe verliep het contact met vrouwen voor je 29ste?
Een rokkenjager was ik niet. Vrouwen toonden wel regelmatig interesse. Een hint begreep ik niet. Ze moesten me er met de haren bijslepen. Intiem contact – seks – werd het struikelblok.
Ik herinner me de laatste vakantie met Anita nog goed. Bij een drukke kassa van een grote supermarkt ergens in Napels kocht ze een pakje condooms. Ze zwaaide er eens flink mee naar mij. Zo van: ‘Deze dingen moeten van de week nog wel even op, hoor. ‘
Die vakantie belandden we ook in Zuid-Italië, Metaponto (Lido) aan de Ionische Zee. Zandstrand en een zee van turquoise, die maar langzaam dieper wordt. Behalve Italianen kwamen daar geen toeristen (dat was ruim 25 jaar geleden). Anita had zo ongeveer de maten van een topmodel. Haar borsten waren iets voller en haar heupmaat een fractie breder. Puur vrouwelijk schoon.
Nee, aan haar lag het niet. Steeds meer in paniek dacht ik: kom nu eens overeind, jongen. Voorwaar, sta nu eens op. Godsamme, wat wil je nog meer? Ze hunkert ernaar; ze wil levend aan het spit gestoken worden. Waar wacht je nog op? Het ontbrak me aan ‘mannelijke wil’. Dat besefte ik later pas.
Ondertussen had ik al heel goed in de gaten wat me dan wel opwond. Dat gaf me altijd een dubbel gevoel. Nadat ik klaargekomen was, wilde ik er niets meer van weten. Ik schaamde me voor mijn fantasieën.
Tsjonge, het zou allemaal een stuk eenvoudiger geweest zijn als de boel gewoon rechttoe rechtaan gewerkt had. Want ja, tenslotte eindigt het in onbegrip en vloeit er opnieuw een laatste traan.
Heb je in die tijd ook betaalde BDSM contacten gezocht?
Nu je het me zo vraagt, herinner ik me die telefoongesprekken. Ik was begin twintig en ik woonde in een houten huis aan de rand van een dorp in de Gelderse Vallei. Als er even geen vrienden over de vloer waren, belde ik Diana.
Diana – Haar naam schiet me nog spontaan te binnen – had een warme, zekere stem. Ze had eindeloos veel geduld. Ik mocht Haar ‘Meesteres’ noemen – minutenlang kon ik dan niets uitbrengen – en ik wilde onderdanig zijn, iets voor Haar doen.
Dat vond Zij een goed plan, karweitjes genoeg. Zij leidde een bordeel in Arnhem. Ik moest ’s middags maar eens langskomen, dat was Haar voorstel. Maar ik ging niet, durfde niet en ik had daar spijt van. Dat zei Ze dan ook: “Je wilt het graag, dat merk Ik. Waarom kom je dan niet een keer? Als het je toch niet bevalt, dan weet je dat tenminste zeker.”
Ze klonk vertrouwd en geloofwaardig. Zelfs nu nog voel ik de spijt. Ik had gewoon een snippermiddag moeten nemen en naar Haar toe moeten gaan. Maar ja, dat zeg ik nu, dertig jaar later.
En ja, kort daarop reed ik wel naar Doetinchem, anderhalf uur rijden, op zondagochtend. Het huis – keuken en WC – schoonmaken. Daarna werd ik gestraft met de zweep.
Die Vrouw kon mij niet ook maar een beetje het gevoel geven dat de straf een logisch gevolg was van O/ons samenzijn. Zij had helemaal niets wat Haar tot mijn Meesteres maakte. Gewoonweg een mislukking.
Het heeft toch nog wel vier sessies – dat woord kenden we nog niet – geduurd. Ik betaalde er braaf vijftig gulden per keer voor en geloof me, Haar keuken leverde ik spic en span op. Doordeweeks deed Ze er zelf niets aan; ze waste niet eens af.
Toen ik pas in Amersfoort woonde, bezocht ik een Domina die een studio had. Dat klikte evenmin. Ik was netjes komen opdraven. Ik vind het dan moeilijk om meteen op de knieën te gaan. De Domina mag ook weleens een helpende hand uitsteken.
O ja, Marjolein en ik aten vaak bij de ‘Gang’ – een vegetarisch restaurantje in de binnenstad. Zij logeerde dan bij mij. Op een donderdagavond kwam Zij – die Domina – daar ook binnen met Haar partner. We hebben nog eens indringend naar elkaar gekeken. Zij vooral ook naar Marjolein. Geen wonder.
Toekomst, blijven Marjolein en jij bij elkaar, Erwin?
Zulke dingen kun je niet met zekerheid zeggen, Aurelio. Marjolein is in het verleden niet bepaald zachtzinnig met de Haren omgegaan. Misschien heeft Ze er nu soms wroeging over?
In Haar levensgeschiedenis ben ik inmiddels aardig thuisgeraakt. En vreemd genoeg heb ik het idee dat Zij mij nu af en toe dwingt om Haar daarover verwijten te maken. Tot nog toe ben ik dan ook de enige die Haar ooit weerwoord geeft.
Natuurlijk komen mijn zwakke punten ook altijd ruimschoots aan bod. Bovendien heeft Ze me al meermalen gezegd dat Ze me niet echt nodig heeft. Het zal allemaal wel. Enfin, de moed zinkt me zo nu en dan heus in de schoenen. Ik ben lang naïef geweest. Ik dacht dat een mens naarmate hij ouder werd vanzelf ook milder zou worden. Maar vergis je niet, dat is niet het geval.
Wat Marjolein en mij bindt is een levensbeschouwing. Daar kunnen we samen over praten. Hoewel we zeker niet over alles hetzelfde denken. En komende zaterdag gaan we naar het theater: Diederik van Vleuten, ‘Daar werd wat groots verricht’.
Begin januari genoten we van Hans Teeuwen in ‘Spiksplinter’. Hij smeekt Marleen Hadders of zij hem niet wil managen. Helaas, zo’n type is Marleen niet. Prachtig, hoe hij op het eind voor Haar op de knieën gaat, voor een volle zaal alsof het de gewoonste zaak van de wereld is (bekijk het filmpje op YouTube!). Helemaal geloofwaardig. We praten erover en lachen erom.
Samen kijken we ook zwijgzaam televisie, naar detectives bijvoorbeeld. Later geven we dan onze mening. De scenario’s kloppen meestal van geen kant. En ja, we hebben ooit twee goudvissen gehad en daar voeren we nu nog hele gesprekken mee. Ja, dat doen we samen.
En er is ook verdriet, Aurelio. Verdriet over het begin van afscheid nemen. Dat hebben we dus nog allemaal samen.
‘Tel uw zegeningen’. Een gevleugelde uitspraak van Marjolein. ‘Tel ze één voor één’. Tegenwoordig tel ik niet verder dan één: ‘Het leven is geschonken’. Ik praat mezelf moed in: ‘Beleef het iedere dag en zo lang als je kunt’.
Maar wacht even, dat is niet waar. Af en toe tel ik wel degelijk tot twee. Als Marjolein frieten bakt. Belgische frieten, met zelfgemaakte mayonaise, enkel salade en witte wijn. Dronken word ik daarvan, dronken van genot. Marjolein glimlacht. Frieten in het frietkot – de keuken – het is elke keer weer een succes.
Hmmm, frieten, patat. Maar hoe oud ben je nu eigenlijk, Erwin?
Een kwestie van tellen, Aurelio. Ik ben er in ieder geval op tijd mee gestopt.
Beste Erwin, het interview is ten einde. Op een aantal vragen, zoals over familie, leeftijd dochter Marjolein en je relatie met haar, wilde je geen antwoord geven. Volgens jou is het allemaal wel van belang, maar gaat het toch te veel over bijzaken. Ik begrijp dat. Voor nu, dank voor het openhartige gesprek. Het ga je goed!
(O ja, Erwin is tevreden over de eindtekst. Hij herkent zich erin. Volgens hem zijn de zinnen soms wel wat mooier gemaakt dan dat hij ze uitgesproken heeft!)
Dit interview is ingezonden door aurelio subway. Heb jij ook een spannende BDSM ervaring of verhaal dat je met Ons wilt delen en die nog niet ergens anders is gepubliceerd? Stuur je verhaal dan in naar [email protected] of upload je verhaal via het inzendformulier.