Schuld, berouw en boetedoening deel 30

Na een poosje pakt Natascha, terwijl André braaf doorgaat met zijn massage, wat papieren van een stapeltje naast zich op de bank. Ze bladert er wat in en zegt: “Vandaag is jouw eerste taak het in orde maken van het rommelkamertje. Jij gaat het zo dadelijk eerst helemaal schoonmaken en opruimen. Dat wordt jouw permanente verblijf. Zolang jij geen taken voor mij in huis te doen krijgt, blijf jij in jouw kamertje. Ik heb bij de kringloop een logeerbed besteld, dat wordt deze ochtend gebracht. Jij kijkt maar hoe je dat erin kan passen, naast de wasmachine. Daarna ga jij mijn bed verschonen en een was draaien en ophangen. Vervolgens ga jij het hele huis van top tot teen schoonmaken. Dat houdt ook in alle kasten bovenop stofvrij maken, alle kasten leegmaken…”

Alle eerdere delen van dienstmeidgeesje's Schuld, berouw en boetedoening

“Vervolgens stoffen en soppen en weer inruimen. Dan de trappen dweilen, evenals alle vloeren, de ramen en het houtwerk zemen. Dan wil ik eten, dus maak jij voor mij een uitgebreide lunch. Vervolgens moeten onze rijlaarzen weer gepoetst worden en dan gaan we vanmiddag naar Mevrouw Van Berghen Henegouwen voor de intake en instructie om haar huishouden te doen. Dus doe nu mijn schoentjes maar weer aan en hup: áán de slag, Antje.”
“Ja Mevrouw, tot Uw dienst Mevrouw.” André doet de hooggehakte zwarte pumps weer voorzichtig aan de in zwarte naadnylons gehulde voetjes van Natascha, staat op, maakt een buiging en gaat aan de slag.

Wat betekent dit, sloofje? De hele overloop staat vol. Ga dat eens snel buiten zetten.

Het rommelkamertje heet niet voor niets zo. Het staat stampvol met de meest uiteenlopende troep. André begint alles wat er naar zijn idee niet in hoort eruit te zetten. Als het kamertje leeg is, maakt hij het grondig schoon. Hij stoft, stofzuigt en gaat daarna het vloerzeil dweilen. Als hij daar mee bezig is hoort hij de naaldhakken van Natascha beneden op de marmeren vloer klikklakken. Ze komt de trap op.

“Wat betekent dit, sloofje? De hele overloop staat vol. Ga dat eens snel buiten zetten.” André staat op.
“Ja Mevrouw, maar….” Hij twijfelt even en zegt schuchter: “Ma…maar mag ik dan mijn schortje uit?”
“Wat denk je zelf, sub 139?” bitst Natascha hautain. “Dat ik tijd verloren wil laten gaan met schortje uit, schortje aan, schortje weer uit, schortje weer aan? Jij gaat gewoon die zooi in jouw schortje buiten zetten, ja! En hou je leuke roze handschoenen ook maar aan. Vooruit!”
“J…ja, Me..mevrouw.” stottert André, terwijl hij knalrood wordt. Hij loopt de overloop op. Natascha staat hem hooghartig aan te kijken. “Opschieten, dienstmeid antje.” zegt ze smalend en triomfantelijk lachend. André ziet dat ze haar kleine rijzweepje in de hand heeft. “Boete doen is boete doen, sloofje!” en heupwiegend op haar hoge stilettohakken gaat Natascha weer naar beneden. André sjouwt wat van de zooi naar beneden, Hij opent de voordeur en kijkt de straat in. Verderop is een buurman bezig zijn auto aan het wassen, maar verder ziet hij niemand. Gauw zet hij de troep op het tuinpad. Dan gaat hij snel weer naar binnen. Drie keer lopen en de rommel is van de overloop weg. Als hij voor de derde keer de deur opent, schrikt hij zich een ongeluk. Aan de overkant staan twee buurvrouwen met elkaar te praten. De één staat bekend als de wandelende krant en de ander is echt een regelrechte bitch, Iemand die er een sport van maakt anderen af te zeiken. Daarbij zijn het ook nog eens erg mooie meiden, waar André normaal gesproken zijn macho register voor open zou trekken. Als André de laatste spullen op het tuinpad zet, kijken ze hem beiden geamuseerd aan.

Heeft ie nou Birckenstocks aan?

“Aan het opruimen buurman?” vraagt de krant lachend.
“Of is het tegenwoordig buurvrouw?” sneert de bitch. Ze vervolgt: “Leuke handschoenen. En wat een koket schortje!”
“Ja!” vult de krant aan. “Dat was toch van Natas d’r werkster?” André weet zich geen raad met de situatie en kleurt tot in zijn nek.
“J…ja… ma…maar nu heb ik het even aan. Vanwege die rommel. Vo…voor m’n kleren.” stottert hij zenuwachtig. Dan staat Natascha ineens in de deur.
“Schiet jij een beetje op. Kletsen doe je maar in je eigen tijd!”
“Goed zo, Natas. Hou ‘m kort!” zegt de bitch lachend.
“Hoi Angelique, hoi Nancy”, groet Natascha vrolijk. De krant en de bitch groeten Natascha terug.
“Heeft ie nou Birckenstocks aan?” informeert de krant. André vlucht naar binnen.
”Ja. Ik heb die Agnes eruit gegooid en nu doet André het huishouden. Als ie gratis bij mij mag wonen, mag ie er ook wel wat voor terug doen. Bovendien zit ie toch zonder werk, dus. En ja, Angelique, hij loopt graag op die Birckenstocks.” besluit Natascha lachend.
“En loopt ie ook graag in een schortje?” vraagt de bitch nieuwsgierig.
“Nee, dat moet ie van mij aan.” Natascha moet inwendig lachen om de situatie. Ze weet dat de krant in no time een prachtig verhaal rondbazuint. Ze blijft nog even met de buurvrouwen kletsen, maar gaat weer naar binnen, want het is behoorlijk fris.

In hoog tempo begint Natascha hem met haar kleine rijzweep af te ranselen

“Zie je nou dat je rustig je schortje en je Birckenstocks kan dragen buiten.” zegt Natascha nog nalachend als ze binnen komt. André is nog steeds vuurrood.
“Ze vertelt dat natuurlijk aan iedereen die dat horen wil”, mokt André.
“En wat zou dat?!” valt Natascha naar hem uit. “Iedereen mag weten dat jij voortaan het huishouden hier doet. En sinds wanneer spreek jij mij zonder twee woorden aan, stinkslet!” Natascha slaat André met haar vlakke hand hard in het gezicht. “Laat je broek zakken! Op je knieën! Kop naar de grond en reet omhoog!” Natascha is woedend, André doet razend snel zijn broek los, laat hem zakken, doet zijn onderbroek naar beneden en neemt de opgedragen houding in. In hoog tempo begint Natascha hem met haar kleine rijzweep af te ranselen.

Vijftig zweepslagen later schokt en beeft André over heel zijn lichaam en heeft weer een reet vol felrode striemen. “Bied héél, héél slaafs je excuses aan, stomme trut!” André kruipt bevend naar haar pumps en begint deze fanatiek te kussen. “Ik…ik…bie…bied U… ze….zeer slaafs mijn ex…ex…cuses aan, Me…mevrouw, voor dit stomp…zinige ge…gedrag. He…het zal n…nooit…nóóit meer ge…beu…beuren, Me…Mevrouw.” Sidderend van dit pak slaag kust en likt André hartstochtelijk en zeer slaafs de hooggehakte zwarte leren pumps.
“Stompzinnige teef!” bitst Natascha. Ze schopt André van zich af en beent de woonkamer in. André blijft verdwaasd en in deplorabele toestand achter. Hij staat, nog steeds trillend, moeizaam op. Zijn reet voelt weer aan alsof hij verbrand is. Hij trekt voorzichtig zijn onderbroek omhoog. Auw, dat is heel pijnlijk. Hij wacht even voordat hij zijn broek omhoog doet. Hij doet zijn schortje weer netjes en strompelt naar boven.

Ik wil nog een keer koffie, sloof!

André gaat op de drempel van het kamertje staan en neemt het eens goed in zich op. Het is maar 2,5 bij 3 meter. De wasmachine staat er in. De strijkplank en een oud hangkastje. Als er een bed in staat kun je er nog net lopen. De was in en uit de wasmachine doen is al lastiger, Hij doet het kastje open. Bovenin zit een roe met wat oude kleerhangers, beneden één plank voor kleren. Dit wordt dus zijn nieuwe verblijf. Hier gaat hij minimaal een half jaar bivakkeren. Hij rilt. Dan hoor hij driftig Natascha’s dienstbodebelletje. Op een drafje, zo dat gaat met zijn zeer pijnlijke, gloeiende billen, gaat hij naar beneden, de woonkamer in en stopt voor Natascha, Hij maakt een diepe buiging en zegt zeer nederig “Waarmee mag ik U dienen, Mevrouw?” Hij durft haar niet aan te kijken.

“Ik wil nog een keer koffie, sloof!” zegt Natascha nog steeds kwaad. “En daarna ga je voor en achter de ramen zemen, ín je schortje, óp je Birckenstocks en mét je roze handschoenen.” Het laatste spreekt ze met grote nadruk uit. “Ik zal je leren, teef! De hele straat mag zo snel mogelijk weten dat jij mijn permanente poetssloof bent, begrepen?!”
“Ja Mevrouw. Tot U dienst Mevrouw.” André maakt een diepe buiging en gaat koffie zetten. Als hij dat aan Natascha geserveerd heeft, pakt hij een emmer, doet er schoonmaakmiddel en warm water in, pakt spons, zeem en wisser, doet een trui onder zijn schortje aan, pakt de ladder, strompelt nog steeds moeizaam vanwege de helse pijn in zijn kont naar buiten en gaat aan de slag. Gedurende zijn werk aan de voorzijde komt eerst de postbode langs. Die bekijkt hem wat lacherig, met zegt verder niets. Daarna komt Angelique, de bitch, naar buiten met een boodschappentas. Ze kijkt lachend naar de zemende André, op zijn ladder, in zijn vernederende outfit.

“Goed zo, André. Jij kent je plaats!” sneert ze. “Dienstbaar aan je vriendin en daarbij heel passend gekleed. Dat schortje past uitstekend bij je! Je bent echt een type voor schortjes, weet je dat?” André probeert een beetje schaapachtig te lachen, maar kleurt rood tot in zijn nek. Lachend stapt ze in haar auto en rijdt weg. Vier huizen verderop ziet hij plotseling Nancy, de krant, met twee mannen en een vrouw staan praten. O mijn god, denkt hij. Hij voelt zich verschrikkelijk. Dat Natascha hem zo publiekelijk vernedert. Hij ziet Nancy wijzen en alle vier kijken ze zijn kant op en lachen. Verschrikkelijk. André maakt de ramen aan de voorkant zo snel mogelijk af. Als hij de ladder afloopt komt Natascha naar buiten. Ze heeft haar nappaleren jas aan en haar korte rijzweepje in haar hand. Ze loopt naar het raam en inspecteert.

Hou maar op Conny, ik moet alles controleren

“Zou je het houtwerk ook niet doen, sloofje?” zegt ze geïrriteerd, met haar zweepje naar de sponningen wijzend. André kan wel door de grond zakken, want er komt net op dat moment nog een buurvrouw met een hondje aan.
“Hoi Natas,” groet ze. “Ben je André aan het inwerken?”
“Hou maar op, Con”, antwoordt ze geagiteerd. “Ik moet alles controleren.”
“Haha.” lacht Conny. “Hij ziet er in elk geval wel passend gekleed uit zo. Leuk schortje!” André gaat dood. Terwijl hij het houtwerk schoonmaakt, blijven de dames nog even geanimeerd staan kletsen, waarbij Natascha nog weer even uitlegt dat de werkloze André bij haar mag blijven wonen, maar dan voortaan wel het gehele huishouden voor zijn rekening moet nemen.
“Groot gelijk Natas!” zegt Conny. “Werken voor de kost, André! Voor niets gaat de zon op jongen! Of moet ik meid zeggen?!” en lachend gaat ze weer verder. Natascha gaat weer naar binnen. Als André daarna aan de achterkant de ramen zeemt, heeft hij het idee dat alle buren met aangrenzende tuinen hem met verrekijkers aan het bekijken zijn.
Als André klaar is met ramen zemen en de emmer, spons, zeem en trekker opgeborgen heeft,wordt er gebeld.

Hij neemt André even op, zonder een enkele reactie

“Doe open, sloof! Je bed wordt bezorgd.” commandeert Natascha. Gauw gaat André naar de deur. Een busje van de kringloop staat voor het huis en twee mannen laden een klein, oud houten bed met een matras en een plastic vuilniszak uit. André doet de deur open.
“Moggûh”, bromt één van hen, een oudere grijze man met een blauwe schipperstrui en een zwarte manchester broek. Hij neemt André even op, zonder een enkele reactie. Hij zet het bed en het matras voor de deur. De andere man, een stuk jonger, kijkt een beetje besmuikt naar André. “Hier even tekenen voor ontvangst.” zegt de oudere man. Hij houdt André een beduimeld papiertje voor en geeft hem een pen. André zet zijn handtekening en de mannen vertrekken weer. Hij pakt het matras en brengt het naar boven. Het is een gebruikt, enigszins vlekkerig matras. Daarna sjouwt hij met veel moeite het bed naar boven. Hij zet het op de enige plaats die kan in het kleine rommelkamertje en legt het matras erop. Dan haalt hij de vuilniszak. Daar zitten een onderlaken, een bovenlaken en een deken in, allemaal tweedehands en behoorlijk sleets. Dan hoort hij Natascha op haar stilettohakken uit de woonkamer klikklakken en de trap opkomen. Ze heeft haar kleine rijzweepje in de hand.

Verder wil ik ook beslist niet meer hebben dat jij je in mijn badkamer wast of doucht of baadt

“Zo!” zegt ze streng. “Allemaal nieuwe spulletjes voor jou, antje. Ben je er blij mee?” Het klinkt spottend.
“Ja Mevrouw.” antwoordt André timide. Hij maakt het bed op, terwijl Natascha goedkeurend toekijkt.
“Even een paar duidelijke richtlijnen voor dit kamertje: jij houdt het spic en span. Jij maakt elke dag keurig jouw bed op als je opgestaan bent. Het beddengoed wil ik absoluut niet in mijn wasmachine hebben, dat was jij eens in de twee weken met de hand in de teil in de schuur. Duidelijk?”
“Ja Mevrouw”, klinkt het slaafs.
“Trouwens, ook jouw eigen kleren was jij voortaan op die manier, ook dat schortje en dat slipje wat je van het IGSH in bruikleen hebt. Verder wil ik ook beslist niet meer hebben dat jij je in mijn badkamer wast of doucht of baadt. Jij mag alleen in mijn badkamer komen om hem blinkend schoon te maken. Jij wast je voortaan maar aan het fonteintje in de bijkeuken. Dat is lekker koud water, daar fris je van op.” Natascha kan een wreed lachje niet onderdrukken. “Ook wil ik absoluut niet meer hebben dat jij gebruik maakt van de toiletten hier in huis. Jij mag zorgen dat ze elke dag blinkend schoon zijn, maar verder heb jij er niets te zoeken. Ik heb voor jou een chemisch toiletje in de schuur laten zetten. Dat kun je legen in de rioolput voor het huis. Begrepen!”
“Ja Mevrouw.”
“Denk eraan: overtreding van deze regels wordt zéér, zéer streng bestraft, sloof.”
“Ja Mevrouw. Ik zal er heel goed aan denken Mevrouw.” Onwillekeurig maakt André een buiging. Het ontgaat Natascha niet en een tevreden glimlach speelt over haar lippen.”
“Oké! Ruim je hokje verder in en kom daarna naar beneden voor instructies.” Natascha draait zich om en heupwiegt op haar hooggehakte pumps naar beneden. André pakt de sporttas uit en hangt en legt zijn kleren in het oude kastje. Zijn schoenen passen er niet meer in, die zet hij er maar naast. Als hij klaar is gaat hij op het bed zitten. Auw, dat doet pijn. Zijn reet is nog vreselijk gevoelig na dat flinke pak slaag van een paar uur geleden. Daar zit ie dan. Terug bij Natascha, maar hoe? Zij behandelt hem als voetveeg, als slaaf, als een hond. En nu zit hij hier in dit kleine rommelhok, waar ie alleen maar uit mag om haar te dienen. Hij mag niet eens normaal gebruik maken van de wc of de badkamer. Hij voelt zich echt als een kettinghond in zijn hok.

Daar gaat het dienstbodebelletje weer. Natascha klingelt er fanatiek mee. Gauw gaat hij op een holletje naar beneden. Als hij de kamer binnen is gegaan maakt hij een diepe buiging en zegt onderdanig: “Waarmee mag ik U dienen, Mevrouw?”
“Waarom duurde dat zo lang, dat inruimen?” vraagt Natascha bits.
“Neemt U mij niet kwalijk, Mevrouw. Ik zal voortaan harder doorwerken.”
“Dat is je geraden, sloofje. Jij gaat het komende half jaar hard, héél hard voor mij aan de slag, en als dat mij niet hard genoeg gaat kun jij vertrekken, snap je dat?!”
“Ja Mevrouw. het spijt me, Mevrouw.”
“Als de wiedeweerga nu het huis schoonmaken, de kasten, trappen en vloeren.”
“Ja Mevrouw. Direct Mevrouw.”