Schuld, berouw en boetedoening deel 29

André vertelt zeer gedetailleerd van het moment van binnenkomst tot aan het moment dat hij de deur uitgezet werd, wat hem allemaal overkomen is. Zoals: de ingang voor subs aan de achterzijde van het gebouw, de ontvangstruimte waar niet gepraat mocht worden, de lage stoeltjes, de poster van de plassende Dame, de spreuk aan de muur, de lectuur die daar lag.
De Dames luisteren met groeiende interesse. André vervolgt dat er een sub voor hem was die door een Dame in rijkostuum werd opgehaald. Hoe de sub deze Dame begroette en hoe ook hijzelf, om een goede indruk te maken, op deze manier Mevrouw Van Veenendaal begroette. Hoe zij er uit zag, dat hij achter haar aan kroop en toen de sub die vóór hem naar binnen ging bereden hoorde worden door de strenge amazone. Hij vertelt …

Alle eerdere delen van dienstmeidgeesje's Schuld, berouw en boetedoening

… van zijn schooljongetjespakje met het roze meisjesonderbroekje, de strafregels die hij onder steeds moeilijkere omstandigheden, geknield op een ruwe kokosmat, moest schrijven. Het vele, vele slaag dat hij kreeg. Dat hij onder leiding van Chantal de wc’s heeft schoongemaakt in een schortje met “sub 139, schoonmaaksloof” erop. Dat Chantal zijn dienstersnaam Andrea te lang en bovendien te chique voor een dienstmeid vond en hem voortaan dienstmeid Antje noemt.

Tenslotte vertelt hij nog dat hij zijn financiën in handen moet geven van Natascha

“Wat een schitterend idee, dienstmeid Antje!” roept Katja verrukt. “Een nederige naam voor een nederige dienster.”
“Of dat een goed idee is!” zegt Natascha. “Dat is met ingang van vandaag gelijk jouw naam, sloofje. Jij gaat een mooie tag op je schortje maken met die naam erop. Jij zet er “antje” op met kleine letters, ook de ”a”, want hoofdletters zijn voor jou niet nodig. En daaronder, ook met wat kleinere letters jouw functie: ‘dienstmeid’. Begrepen sloofje?”
“Ja Mevrouw.”

André vertelt verder dat dat hij alleen maar mocht kruipen, dat hij het roze meisjesonderbroekje en het schortje mee heeft gekregen omdat hij het zelf moet onderhouden, ofwel wassen en strijken. Hij vertelt dat hij een lesboekje mee heeft gekregen om commando’s in gebarentaal te leren en te kunnen opvolgen en dat hij het een heel grote eer zou vinden als hij dat met Natascha zou mogen oefenen. Ook vertelt hij van de cursussen die hij moet gaan volgen, voetverzorging en voetmassage. En dat hij in het kader van de boetedoening een verslag moet maken waarin hij aangeeft hoe hij Natascha het komende half jaar het beste denkt te kunnen dienen, met werkroosters, schema’s en takenlijsten erbij. Tenslotte vertelt hij nog dat hij zijn financiën in handen moet geven van Natascha, dus zijn WW-uitkering en alles wat hij verder ontvangt, omdat hij toch geen enkele tijd meer heeft om uitgaven te doen en bovendien werkkleding van Natascha krijgt.

Natascha en Katja zijn verrukt over het hele verhaal. Wat een geweldig idee was dat van Katja om Natascha in contact te brengen met het IGSH, het Gedragscorrectie en Sexuele Heropvoeding (eerste vermelding: deel 3 – red.). Een buitengewoon professionele organisatie, die de totale onderwerping van de man zeer hoog in het vaandel heeft staan. Ze hebben genoten van alles wat ze hebben gehoord. Natuurlijk moet hij ook nog het roze meisjesonderbroekje en het sloofschort laten zien.

“Prachtig allemaal, Antje.” zegt Natascha. “En inderdaad, jij hebt zelf helemaal geen geld meer nodig. Jij hebt hier onderdak, jij krijgt mijn kliekjes te eten en ik zorg voor keurige beroepskleding, nietwaar. Neem nou deze prachtige overall. Daar ga jij jaren plezier aan beleven.” Katja schiet in de lach. “Jij gaat dus inderdaad als eerste in orde maken dat jouw uitkering op mijn rekening wordt gestort, begrepen?”

De Dames blijven nog even in de weer met het bespotten en vernederen

“Ja Mevrouw, ik ga dat zodra ik thuis ben direct doen, Mevrouw.” De Dames blijven nog even in de weer met het bespotten en vernederen van André, maar dan is het tijd om naar de manege te gaan, dus wordt André weggestuurd. Hij neemt slaafs afscheid door heel devoot de rijlaarzen van de Dames te kussen.

“Morgen ben je om 9 uur bij mij om je kamertje in te richten en alles in orde te maken voor jouw verblijf”, bitst Natascha. “Je krijgt dan gelijk een enorme hoeveelheid opdrachten plus je werkzaamheden voor de hele week.”
“Ja, Mevrouw.” André kleedt zich snel om en groet beleefd voor hij de deur uitstapt. De Dames doen hun jassen aan, pakken hun rijzwepen en gaan lachend de deur uit.

Zaterdag 27 januari 08.00 uur

André is al een tijd op. Hij is vannacht weer twee keer wakker geweest vanwege erecties, die wreed door zijn kleine peniskooi in de kiem werden gesmoord. Gisteren heeft hij aan het UWV doorgegeven dat zijn uitkering voortaan op rekening van Natascha wordt gestort. Hij heeft zijn moeder verteld dat hij weer bij Natascha mag intrekken.

Waar mag ik U mee dienen, Mevrouw?

“Nou, dat is een pak van m’n hart, jongen”, had ze gezegd. “Ik ben heel blij voor je. Zorg er in godsnaam voor dat je haar tevreden houdt.” Nou, denkt André bij zichzelf, daar gaat mijn hele leven momenteel aan op. Hij heeft gisteren ook in het gebarenboekje zitten studeren. Er staan ongelofelijk veel gebaren in, die altijd door de dominante Dame worden ingeluid met vingerknippen of de uitroep “sub!!” (wat ook vervangen kan worden door welke naam of titel de Dame voor de sub in petto heeft). Of het luiden van een belletje. De sub moet dan alles waar hij op dat moment mee bezig is laten voor wat het is, en zich onmiddellijk naar zijn Dame spoeden. Hij meldt zich onderdanig met een buiging bij haar en vraagt slaafs: “Waar mag ik U mee dienen, Mevrouw?” Daarna maakt de Dame het gebaar en voert de sub onmiddellijk de daarbij behorende opdracht, handeling of pose uit. André las dat naast vingerknippen, aanroepen of het belletje, er ook veel Dames zijn, die bij hun sub een chastity divice hebben aan laten brengen waarmee zij door middel van een afstandbediening een stroomstoot kunnen geven. Handig voor als de sub zich op een andere verdieping van het huis bevindt. André heeft het eerste hoofdstuk bestudeerd, maar dat waren al heel wat gebaren en hij kent ze bij lange na nog niet uit zijn hoofd. Tenslotte vond hij in één van zijn bureauladen nog een transparant naamplaathoudertje, wat met een kleine veiligheidsspeld aan kleding kan worden vastgemaakt en waar een papiertje met een naam ingeschoven kan worden. Ooit eens gekregen bij een werkconferentie. Hij heeft uit zijn printer een tag met ‘antje, dienstmeid’ geprint, uitgeknipt en in het transparante houdertje geschoven. Dat neemt hij zo mee. Hij maakt een snel ontbijtje voor zichzelf klaar, gaat douchen en kleedt zich aan. Hij pakt een sporttas, haalt zijn kledingkast leeg en en stopt alles in de tas. Hij neemt alle spullen die hij van het IGSH heeft gekregen erbij, samen met zijn naamtag voor op zijn schortje. Dan zegt hij zijn moeder gedag en gaat hij op weg naar Natascha.

Zaterdag 27 januari 09.00 uur

André belt aan bij Natascha’s huis. In tegenstelling tot alle vorige keren hoort hij al snel hoge naaldhakken op de stenen vloer klikklakken en gaat de deur al na twintig seconden open.
“Zo, daar ben jij dan weer. En dit keer voor onbepaalde tijd, sloofje. Tenzij jij het verkloot natuurlijk, dan kun jij voorgoed vertrekken.”
“Ja Mevrouw”, antwoordt André timide. Het valt hem weer op dat zij hem sinds het bezoek aan IGSH nadrukkelijk met jij en jou aanspreekt, net als Katja trouwens. Natascha heeft haar haar los, draagt een strakke leren kokerrok tot net boven de knie met een strak hooggesloten zwart mouwloos t-shirt, zwarte naadnylons en zwarte leren pumps met naaldhakken, die André donderdag nog gepoetst heeft. Erboven draagt ze een wit angora bolerootje. Ze is weer prachtig opgemaakt.
“Doe jouw dienstkleding over jouw gewone kleding aan en meld je op de reguliere manier.” Natascha loopt alweer heupwiegend en klikklakkend op haar stilettohakken de kamer in. Gauw doet André zijn jas en schoenen uit. Hij slaat zijn broekspijpen om en trekt zijn witte versleten Birckenstock sandalen aan. Daarna doet hij het vernederende sloofschortje voor en zet over de geborduurde naam Agnes zijn transparante houdertje met het door hem gemaakte naamplaatje erin op het schortje vast. Dan gaat hij op zijn knieën voor de kamerdeur zitten en klopt schuchter.
“Ja, binnen!”
Hij staat op, opent de deur en gaat naar binnen. Natascha zit heerlijk lui op haar leren loungebank. Hij maakt een diepe buiging en zegt slaafs: “Waarmee mag ik U dienen, Mevrouw?”
Natascha kijkt hem hooghartig aan en ziet dan het naamplaatje. Ze lacht. “Zo… antje!” Ze zegt de woorden met nadruk, daarbij triomfantelijk lachend. Daarna gedecideerd op koele, zakelijke toon: “Ruim de ontbijtboel op en zet koffie. Daarna ga jij op jouw roze poefje voor me zitten en nemen we de dag door.”
“Ja Mevrouw.” André buigt en gaat afruimen.

En toen heb je uitgebreid schuld bekend, je hebt berouw getoond en sinds die tijd doe je boete

Natascha heeft heerlijk uitgebreid ontbeten. Naast een bord met mes en vork liggen er schaaltjes, schoteltjes en bordjes waar nog allerlei etenswaren op liggen, een theekop en theepot, koffiekop- en schotel en koffiepot, een glas waar jus d’orange in heeft gezeten met een pak jus d’orange, een karnemelk glas en dito pak, een eierdopje, een bordje met een appelklokhuis en schil, vijf vuile servetten en overal op het tafelkleed vlekken: eivlekken, koffievlekken, melkvlekken enz. en kruimels. Ook op de vloer liggen kruimels. Haastig begint André af te ruimen, vult de vaatwasser, doet de kaas en het meerdere vleesbeleg met de boter en de fles jus d’orange in de koelkast. Hij gooit de servetten in de prullenbak, het klokhuis en de schillen bij het groenafval en de koffiekan en de theepot op het aanrecht. Voor hij het tafelkleed opneemt en de vloer gaat vegen zet hij koffie op. Uiteindelijk heeft hij Natascha een kopje koffie geserveerd en zit hij braaf op het roze poefje aan haar voeten.

“Een week geleden was jij hier ook, sloofje, weet jij dat nog”, vertelt Natascha op vriendelijke toon terwijl ze haar koffie drinkt. “En toen heb jij uitgebreid schuld bekend, je hebt berouw getoond en sinds die tijd doe jij boete.”
“Ja Mevrouw.” André knikt onderdanig en durft Natascha niet aan te kijken.
“Er is natuurlijk veel gebeurd deze week. Jij hebt drie avonden voor mij gewerkt. Jij bent mee geweest naar het IGSH, al waar jij jouw gelofte tot kuisheid aan mij hebt gedaan en waar jij een mooi peniskooitje om dat kleine hitsige pikje van je hebt gekregen.” Natascha vertelt het op een vriendelijke maar doordringende toon en gaat verder. “Mevrouw Van Berghen Henegouwen en ik hebben jou de afgelopen week bij proberen bij te brengen wat jouw functie en plaats is in de periode van jouw boetedoening. Dat pikte je maar langzaam op. Daar waren erg veel correctiemomenten voor nodig.” Natascha laat even een stilte vallen en neemt een slokje van haar koffie.

… zodra ik merk dat jij om slaag te krijgen dingen fout doet, dom bent of brutaal, dan zijn de zweepslagen die jij dán van mij krijgt niet iets om naar te verlangen …

“Ja Mevrouw.” zegt André in die stilte.
“Jij hebt je eerste cursusdag gehad bij Mevrouw Van Veenendaal, waar je naar ik van haar begreep ook een nogal trage leerling was. Ook bij haar veel fouten, onbehoorlijkheden en daardoor veel correctiemomenten.”
“Ja Mevrouw.” André klinkt steeds benepener.
“Mevrouw Van Veenendaal kreeg zelfs even de indruk dat jij expres fouten maakt omdat jij het fijn vindt om gestraft te worden.”
“O nee, Mevrouw. Dat niet!” antwoordt André gehaast.
“Maar ze kreeg tóch de indruk dat jij het lekker vindt om met de zweep te krijgen, sloofje! Hoe zit dat dan?! Zoiets verzint Mevrouw Van Veenendaal toch niet zelf, denk jij van wel?!”
“Nee Mevrouw, absoluut niet. Mevrouw Van Veenendaal heeft het mij gevraagd” zegt André nu met een klein stemmetje, terwijl hij rood begint te worden. “En toen heb ik gezegd dat ik het niet wist.”
“Juist!” lacht Natascha enigszins triomfantelijk. “Jij twijfelt dus. Wel, ik zal jou vast waarschuwen: zodra ik merk dat jij om slaag te krijgen dingen fout doet, dom bent of brutaal, dan zijn de zweepslagen die jij dán van mij krijgt niet iets om naar te verlangen, snap jij dat, sloofje?!”
“Ja Mevrouw”, antwoordt André slaafs.
Oké!” vervolgt Natascha. “Er is in elk geval heel veel in gang gezet, er zijn kaders geschapen, er is een traject gestart, dus daar zal het niet aan liggen. Als dit project mislukt, dan heb jij dat louter en alleen aan jouzelf te wijten. Knoop dat heel goed in jouw oren, antje! Het is een buitengewoon groothartige geste van mij dat ik jou na één week boetedoening al weer in mijn huis duldt. Weliswaar in een heel andere setting dan voorheen, maar dat is ook volkomen logisch. Mijn vertrouwen in jou is door jouw toedoen naar nul gedaald. Jij gaat er, onder mijn leiding, de komende zes maanden keihard aan werken dat vertrouwen weer beetje bij beetje terug te winnen, Honderd procent zal het echter nooit meer worden; van belang is dat het een acceptabel niveau bereikt. Begrepen, antje?!”
“Ja Mevrouw. Ik ga mijn alleruiterste best doen om dat te bereiken, Mevrouw.” De slaafsheid druipt van deze woorden af en Natascha geniet ervan.
“Mooi, antje! Nog een kopje koffie dan maar!” Natascha reikt haar kopje aan, André neemt het aan en snelt naar de keuken om koffie in te schenken. Als hij haar de koffie brengt knipt Natascha in haar vinger en zegt: “Op jouw poefje, sloofje en dan begin jij eerst mijn voetjes maar eens uitgebreid te verwennen. Ondertussen instrueer ik jou wat ik vandaag van jou wil.”
“Ja Mevrouw.”
Natascha steekt haar rechtervoet naar André toe. Het nappaleer van haar prachtige kokerrok kraakt zachtjes. Voorzichtig doet hij haar hooggehakte pump uit en begint haar voet zachtjes te masseren. De mooie zwarte naadnylon voelt heerlijk glad aan. Haar voet is warm en een heel klein beetje vochtig.

“Mmmmmm….” Natascha zakt behaaglijk genietend onderuit. “Mmmmm, dat ik dit nu op elk moment kan verordonneren is een heerlijk gevoel, subje 139”, vernedert Natascha hem.

“Ja, Mevrouw. Dank U, Mevrouw.”