Schuld, berouw en boetedoening deel 27

“Overigens, het lijkt mij verstandig als jij jouw financiën volledig in handen geeft van Mevrouw Van Linschoten. Jij bent werkloos begreep ik?” vraagt Ilse hautain.
“Ja Mevrouw. Ik krijg momenteel een WW-uitkering Mevrouw.” André klinkt beschaamd.
“Dan is dat het eerste punt van jouw huiswerktaken: regel dat jouw uitkering naar de rekening van Mevrouw Van Linschoten wordt overgemaakt. Ik heb begrepen dat jij binnenkort weer bij haar mag wonen om haar permanent te dienen. Dus je hebt kost en inwoning en ik begreep dat Mevrouw Van Linschoten ook werkkleding verschaft, niet?” Ilse kijkt André vorsend aan.

Alle eerdere delen van dienstmeidgeesje's Schuld, berouw en boetedoening

“Ja Mevrouw.” Even komt het in André op om te zeggen dat werkkleding wel een erg groot woord is voor een paar versleten en te kleine Birckenstocksandalen en het oude schortje van de vorige werkster van Natascha, maar hij slikt dit heel gauw in. Hij wil op geen enkele manier ook maar de geringste gelegenheid bieden om zijn relatie met Natascha op het spel te zetten.
“Mooi!” besluit Ilse. “Dat betekent dat ze jou alleen maar, als jij dat verdient tenminste, zo af en toe een klein zakcentje hoeft te geven, voor een kopje koffie of zo.”
“Ja Mevrouw. Dank U, Mevrouw.” “Verder wil ik dat jij een uitgebreid verslag schrijft over hoe jij denkt dat jij, in het kader van jouw boetedoening, Mevrouw Van Linschoten het beste ter wille kan zijn het komende half jaar. Dus wat jij voor haar wil doen, hoe je haar gaat dienen, ook met werkroosters en dergelijke erbij. Dat lever je de volgende keer bij mij in, gesnapt?” “Ja Mevrouw.”

Ga maar staan, schoolknaapje, buk voorover en hou je enkels vast

“Rest ons nog jouw strafpunten, subje. Hoeveel heb jij er verzameld?” vraagt Ilse. “Honderdtwintig Mevrouw.” antwoordt André gedwee. “Juist, subje!” prijst Ilse hem. “Jij hebt goed geteld. Omdat jij voorlopig hier de status van klein schooljongetje hebt, betekenen de strafpunten lijfstraf met een ouderwets strafinstrument dat op Engelse kostscholen altijd werd toegepast: de cane.” Ilse heupwiegt naar de hoek van de praktijkruimte en schuift een gordijntje opzij. Aan een metalen rail hangen diverse zwepen, een karwats, een mattenklopper, een plak en diverse canes. Ilse kiest een soepel zwiepende cane uit en laat deze een paar keer door de lucht suizen. Dan klikklakt ze op haar hoge laarzenstilettohakken naar de angstig kijkende André.

“Ga maar staan, schoolknaapje, buk voorover en hou jouw enkels vast.” André gaat staan. Hij is blij van de kokosmat verlost te zijn, maar hij vreest wat komen gaat. Hij bukt zich diep voorover en pakt zijn enkels vast. Zijn korte kaki broekje spant om zijn billen. “Honderdtwintig slagen met de cane! Ik kan jou bij voorbaat wel vertellen dat dat jou heel zwaar gaat vallen, sub 139. Jij zult je na deze straf nog wel eens twee keer bedenken voordat je nog meer van die stommiteiten uithaalt als vandaag bij jouw eerste les. Netjes meetellen en na elke tel Dank U Mevrouw zeggen, gesnapt?” beveelt Ilse.
“Ja Mevrouw.” klinkt het bang. Dan fluit de cane door de lucht en treft met een zwiepende klets zijn kont. Het is een felle, venijnig bijtende pijn die André voelt. Hij slaakt een zucht en brengt er moeizaam: “Eén… Dank U Mevrouw.” uit. In een langzaam, doch zeer regelmatig tempo geselt de cane zijn reet, die met elke slag harder gaat branden dan die na alle rijzweepslagen al deed. Na 20 slagen wordt de pijn intenser. André begint zwaar te ademen en het tellen wordt moeilijker. Ffft…klets: “25… Oohh.. Dank U Mevrouw.” Ffft… klets: “Ahh..26..oohh.. Dank U Mevrouw.” Na veertig slagen stopt Ilse even en zegt: “Deze straf had jij kunnen voorkomen, knaapje. Als jij je niet zo had laten meeslepen door jouw perverse seksuele driften, als jij niet naar mijn verrukkelijke kutje had zitten gapen, als jij netter en sneller had geschreven en als jij je niet zo slordig aan Mevrouw Van Voorst had gepresenteerd. Snap jij dat, knulletje?”

… maar er zijn ook elementen die het brein, ook al lijken ze in eerste instantie heel negatief, uiteindelijk als aangenaam, prettig, ja soms zelfs als opwindend ervaart …

“J..j..ja Mevrouw, i..ik zal veel.. auw.. beter mijn b..best moeten doen.” antwoordt André nederig met een huilerige stem. “Inderdaad, dat is het understatement van de dag. Dat scheelt jou veel slaag. Tenzij jij slaag lekker vindt natuurlijk.” bitst Ilse. André is verward. Slaag ervaart hij als vernederend en pijnlijk, maar inmiddels is er langzaamaan iets in hem geslopen waardoor hij het op een vreemde, niet eens per se seksueel getinte manier, prettig vindt om met een zweep, een mattenklopper en zelfs met deze cane geslagen te worden.
“Vind jij het lekker om slaag te krijgen, schoolknaapje?” vraagt Ilse wat dwingender. Ze vindt het antwoord te lang uitblijven. “Eh..emm..ik..ik..eh..weet het niet, Mevrouw?” Er komt een lach op Ilse’s gezicht. “Nou, dat is heel normaal, hoor. De afgelopen weken is jouw leven, geheel door jouw eigen toedoen overigens, behoorlijk op z’n kop komen te staan. Jij hebt, zeker de laatste twee weken, ervaringen opgedaan die jij wellicht nog nooit in jouw leven zo intens hebt meegemaakt. Het menselijk brein reageert daar op. Het verafschuwt een deel van wat het overkomt, maar er zijn ook elementen die het brein, ook al lijken ze in eerste instantie heel negatief, uiteindelijk als aangenaam, prettig, ja soms zelfs als opwindend ervaart. Dus het is helemaal niet ondenkbaar dat jij een positieve attitude jegens het gedwongen ondergaan van vernedering en slaag ontwikkelt. En áls dat zo is, is dat een erg positieve ontwikkeling, subje. Dat zal jou een stuk verder brengen naar het uiteindelijke doel: een voor Dames bruikbare aanvulling op hun leven te zijn. Maar voort nu met je straf.” Ilse trekt het kaki broekje nog even strak. André huivert. De cane fluit al weer door de lucht en in een wat hoger tempo danst hij zwiepend en kletsend over de weerloze reet van André.

In hem welt maar één gedachte op: ik wil deze Goddelijke Vrouw met alles wat ik heb en kan zo slaafs als maar mogelijk is dienen

Na de zestigste slag overvalt hem een soort gevoelloosheid en er komt een enorme berusting over hem heen. Hij ondergaat gelaten de slagen met de cane en telt ze hardop mee, steeds gevolgd door een fanatiek uitgesproken “Dank U, Mevrouw!” In hem welt maar één gedachte op: ik wil deze Goddelijke Vrouw met alles wat ik heb en kan zo slaafs als maar mogelijk is dienen. Ilse merkt deze merkwaardige verandering en een brede glimlach verschijnt op haar gezicht. Sub 139 nadert het punt van breken. Het punt waarop slaven al hun weerstand verliezen en er dan voor 100%, zonder ook maar het geringste voorbehoud, voor kiezen volledig slaaf te worden. De laatste 25 slagen geeft Ilse met volle kracht en na de laatste slag laat Andre zich op zijn knieën vallen en kust en likt hartstochtelijk de prachtige hooggehakte nappaleren laarzen van Ilse. Zij bekijkt hautain, maar met grote tevredenheid op de likkende André neer. De eerste cursusdag heeft meer gebracht dan ze had verwacht. Deze sub heeft van nature onderdanige gevoelens, maar deze zaten diep verborgen. Nu ze aan de oppervlakte zijn gekomen kan zij het vervolg van de cursus daarop afstemmen. Natuurlijk zal hij vrij snel alweer een “terugval” krijgen, zoals Ilse dat noemt. De sub ontwaakt meestal na een aantal uren of soms zelfs na één of twee dagen uit deze trance en begint dan te beseffen wat hij heeft gevoeld en ervaren. Er ontstaat dan toch weer een soort weerstand en opstandigheid. Maar Ilse weet als geen ander dat er toegewerkt kan worden naar een definitief breekpunt; het punt waar vanaf een sub onomkeerbaar verandert in een 100% slaaf, die werkelijk elk bevel, hoe bizar ook, direct uitvoert. Ilse vergelijkt het altijd met verliefdheid. Ook in die situatie doet iedereen praktisch alles voor zijn geliefde. En sub 139 ontwikkelt verliefdheid voor slaag, vernedering en overheersing. We zijn op de goede weg, denkt Ilse tevreden.

Ze doet een latex handschoen aan en smeert André’s zwaar afgeranselde kont overvloedig in

“Mooi, subje. Jij mag stoppen met mijn laarzen te likken. Jij mag je weer omkleden. Laat nog even jouw kontje zien als jij bloot bent. Daarna zal mevrouw Van Voorst jou naar de uitgang begeleiden. “Ja Mevrouw. Tot U dienst Mevrouw. Dank U Mevrouw.” Ilse moet inwendig lachen. Het is altijd een heerlijk gezicht, een slaaf die in slaventrance is. André staat op, maakt een buiging en gaat achter het gordijn. Hij doet zijn kostschoolkostuumpje uit, vouwt alles keurig op, doet zijn sandalen en kousen met kwastjes uit en legt deze ook netjes bij het stapeltje. Hij doet het roze meisjesslipje uit en legt dat bij zijn kleren, om straks samen met zijn nieuwe sloofschort mee naar huis te nemen. Dan loopt hij naakt weer naar Ilse, buigt, knielt en kust haar laarzen.

“Sub 139 meldt zich gehoorzaam, onderdanig, nederig en slaafs voor inspectie, Mevrouw.” zegt hij duidelijk, weliswaar nederig maar zonder de gêne die hij meestal tentoonspreidt in vernederende situaties.
“Buk voorover, sub.” André bukt direct. Ilse bekijkt zijn kont. “Heb jij gisteren veel slaag gehad, sub?” vraagt Ilse. “Ja Mevrouw. Maar volkomen terecht, Mevrouw.” “Ik zie het, ja. Mooi. Jouw kontje is een bont kleurenpallet, subje, met flink veel dikke striemen. Wacht maar even.” Ilse loopt naar een ladenkastje en komt terug met een grote tube Arnicazalf. Ze doet een latex handschoen aan en smeert André’s zwaar afgeranselde kont overvloedig in. André voelt de heerlijke koelte van de crême en de aangename verlichting die deze geeft. Ilse smeert ook een flinke klodder in zijn kontgaatje en ze kan het niet laten even zijn kontgaatje met twee vingers wat op te rekken. Het is een voor André totaal nieuwe sensatie, vernederend, maar ook opwindend.
“Zo, klaar!” zegt Ilse. “Ik zou als ik jou was zorgen dat jij niet al te veel straf oploopt de komende dagen, anders hangen de vellen er straks bij. Ik wil jou woensdagochtend hier weer zien, zelfde tijd. Woensdag en vrijdag zijn voortaan jouw cursusdagen. Aankleden en wegwezen nu. Ik geef Mevrouw Van Voorst vast een seintje.”

“Dank U Mevrouw, dank U.” André reikt weer naar haar laarzen en kust ze opnieuw fanatiek. “Dank U Mevrouw.” Dan staat hij op, maakt een buiging en verdwijnt achter het gordijn, terwijl Ilse de praktijkruimte uitloopt. Als hij aangekleed is en achter het gordijn tevoorschijn komt, stapt Chantal net binnen. Haastig pakt hij zijn schortje, het roze meisjesslipje en zijn lesboekje en stopt die netjes in zijn jaszak. Dan gaat hij op de knieën.
“Achter mij aankruipen, dienstmeid Antje. Dan breng ik je naar de buitendeur.” Chantal schept zichtbaar genoegen in het noemen van André’s nieuwe, door haar verzonnen en zeer vernederende naam. Ze heupwiegt naar de deur uit en André kruipt snel achter haar aan. Chantal loopt aardig door en Andre moet hard kruipen om haar bij te houden. Bij de achterdeur stopt ze en draait zich om. “Zeg mij maar netjes gedag en tot de volgende cursusles, Antje.” André kruipt tot bij Chantal, bukt zich en kust slaafs haar beide laarzen.
“Dank U, Mevrouw. Tot de volgende les, Mevrouw”. ”Dag, dienstmeid Antje.” Chantal sluit de deur achter hem.

Het is koud buiten. Een ijzige wind jaagt door de straat. André kijkt op zijn horloge. Tien voor twee alweer!! Hij is dik 4 uur op cursus geweest! En hij moet nog de rijlaarzen van Natascha en Katja langsbrengen, want die gaan om drie uur al naar de manege. André rilt en stopt zijn handen in zijn zakken. Gebogen loopt hij op een holletje naar huis.