SM Hotel

Dit verhaal is ingezonden door Kitten Jolanda.

Met een schok word ik wakker. Er is iemand in mijn kamer! Ervoor wakend me verder niet te bewegen, open heel voorzichtig een oog. Het is al licht en de muur die ik zie komt me niet bekend voor. Dan besef ik weer waar ik ben: in een hotel in Amsterdam. Het congres duurt nog twee dagen en het is niet de moeite om steeds naar huis te gaan.

Weer hoor ik geluid. Ik heb het me niet verbeeld. Een stoel wordt verschoven. Iemand moppert voor zich uit. Het is een vrouw. Ingespannen luister ik naar wat ze zegt. Het is moeilijk te verstaan, maar uit wat ik hoor begrijp ik voldoende. Het is de schoonmaakster en ze is niet blij met me. Ik heb de kamer inderdaad niet echt netjes opgeruimd gisteravond. Overal liggen kledingstukken en papieren.

De badkamer is er niet veel beter aan toe. Ze heeft vast gedacht dat de berg beddengoed wel paste in het plaatje en heeft er niet aan gedacht dat ik er weleens onder zou kunnen liggen. Ik zal haar eens flink te pakken nemen! Ik gooi de dekens van me af en zeg: ‘Zo. Dus jij vind dat ik een slons ben?’

Voor me zie ik de mooiste jonge vrouw die ik ooit heb gezien. Haar huid steekt prachtig af tegen het wit van haar uniform. Dat had ik niet verwacht! Ik weet dan ook geen woord uit te brengen. Zij heeft zich alweer hersteld en kijkt me recht aan. ‘Ja, het is hier een stal!’ zegt ze met de handen op de heupen.

Haar houding maakt me nog meer in de war en ik kom al excuses stamelend uit bed. Te laat besef ik dat ik helemaal niets aan heb. Met een rood hoofd bedek ik zo goed als ik kan mijn borsten en kruis. Ze blijft me ondertussen alleen maar aankijken. Ik moet snel kleren hebben! Mijn koffer staat op een tafeltje aan de andere kant van de kamer. Ik moet langs haar om erbij te kunnen. Aarzelend doe ik een stap in haar richting, maar ze beweegt zich niet.

‘Mag ik er alstublieft langs, mevrouw?’ vraag ik. ‘Dan kan ik me even aankleden.’ Nog steeds beweegt ze zich niet. Ik kan haar doordringende blik niet meer verdragen en sla de ogen neer. ‘Alstublieft!’

Het klinkt smekender dan me lief is. Kom op, ik ben de gast hier en zij is maar de schoonmaakster! Ik haal diep adem en kijk haar dan met mijn meest strenge blik aan. Die blik heeft al heel wat ondergeschikten angst aangejaagd. Helaas is een spottende grijns de enige reactie die ik van deze jonge vrouw krijg. Ze slaat de armen over elkaar en blijft me net zolang aankijken tot ik mijn ogen weer neersla. Ze weet dat ze me de baas is.

‘Alstublieft, laat me erlangs, mevrouw,’ vraag ik weer. ‘Dan help ik u met het opruimen van de kamer.’

‘Heb je daar kleren voor nodig dan?’ vraagt ze. Ik voel mijn wangen gloeien van schaamte en durf niet te reageren.

‘Nou?’ vraagt ze. Langzaam schud ik mijn hoofd. ‘Aan de slag dan!’ Ze doet een stapje opzij, zodat ik erlangs kan. Maar niet naar mijn koffer…

Zwijgend en met gebogen hoofd sluip ik langs haar heen, de badkamer in. Snel pak ik alle handdoeken die ik gebruikt heb bij elkaar – allemaal dus. De grootste sla ik als een rok om mijn middel heen. Een tweede sla ik over mijn schouders. Nu voel ik me tenminste niet meer zo naakt. De rest vouw ik netjes op. Met de stapel in de hand kom ik de badkamer weer uit. De jonge vrouw is ondertussen op het bed gaan zitten, met haar benen over elkaar.

‘Op de gang,’ is het enige wat ze zegt. Ik schuifel langs haar heen naar de deur. Voorzichtig open ik de deur en kijk de gang af in beide richtingen. Gelukkig, niemand te zien. Snel loop ik naar het karretje dat vlak naast de deur staat en leg de handdoeken erop. Als ik de kamer weer in wil vluchten, zie ik haar in de deuropening staan. Er is geen kans dat ik langs haar kom.

‘Alle handdoeken!’ zegt ze met nadruk.

‘Alstublieft, mevrouw,’ smeek ik. ‘Niet deze! Ik doe alles wat u wilt, maar niet deze!’

Ze blijft me zwijgend aankijken, met de armen over elkaar. Dan kijkt ze nadrukkelijk de gang in. Ik volg haar blik, maar zie gelukkig niemand. Snel ruk ik de handdoek van mijn schouders en vouw deze op. Daarna volgt de handdoek rond mijn heupen. Als ik die op de kar leg, kijkt de vrouw even kritisch en zegt dan: ‘Opnieuw. En dan netjes.’

Protesteren heeft geen zin, dus ik pak de handdoeken weer op en vouw ze netter op. Als ik ze op de stapel neerleg, hoor ik gegiechel achter me. Geschrokken kijk ik om. Daar staat nog een jonge, donkere vrouw. Ze kijkt langs me heen naar de ander.

‘Wat doe je?’

‘Ze heeft een rommeltje gemaakt van haar kamer en ik laat haar nu opruimen,’ zegt mijn jonge Meesteres. De ander giechelt weer, terwijl ze me van top tot teen bekijkt.

‘Laat me alstublieft weer naar binnen!’ smeek ik. ‘Ik heb gedaan wat u wilde! Zometeen komt er iemand aan!’

De nieuweling geeft me een harde tik op mijn billen. ‘We zijn aan het praten!’ snauwt ze. ‘Dan hou jij je stil, duidelijk?’

Ik krimp in elkaar met mijn handen op mijn zere billen.

‘Kom maar,’ zegt mijn eerste Meesteres. Ze wijst achter zich. Opgelucht loop ik naar haar toe, maar de opluchting duurt niet lang. Ze pakt me bij mijn haren en dwingt me op mijn knieën achter haar. Ook dat is nog niet zo erg, want nu zit ik tenminste nog een beetje beschut. Voor mij zakt een broek naar beneden. Een string volgt. Aan mijn haren wordt mijn gezicht recht tussen de billen gemanoeuvreerd.

‘Gebruik die tong maar eens goed!’ zegt ze. Voorzichtig steek ik mijn tong uit en geef een likje tussen de billen. En nog een. Met haar hand stuurt ze mijn tong naar de plek waar ze me wil hebben, bij haar sterretje. Zodra ik die goed lik, laat ze mijn haar los. Ik pak haar heupen en lik verder, terwijl zij met haar collega en vriendin kletst. Ik kan niets anders zien dan die prachtige, stevige billen en hoop maar dat er niemand door de gang komt.

Na een tijdje duwt mijn Meesteres me van zich af naar achteren, de kamer in. Zonder zich te haasten trekt ze haar kleren weer aan. Pas dan draait ze zich naar me om.

‘Geef me je kamersleutel,’ zegt ze.

Snel pak ik die en leg hem in haar uitgestoken hand.

‘Je blijft de hele dag op je kamer,’ vervolgt ze. ‘Als je iemand bij de deur hoort, ga je op je bed zitten, op handen en knieën met die grote blote reet van je naar de deur. En ruim je kamer op!’

Ik knik, maar durf niet op te kijken. Dan gaat de deur met een klap dicht. Even twijfel ik of ik me zal aankleden, maar ik besluit het niet te doen. Ze zal het vast niet goed vinden. Al na tien minuten hoor ik iets bij de deur. Snel neem ik de voorgeschreven positie in. Als de deur opengaat, hoor ik twee mensen lachen. Een van hen is de tweede jonge vrouw. De ander is een jonge man. Ze stappen naar binnen en sluiten de deur.

‘Weet je het zeker?’ vraag de man. Hij klinkt jong. Bijna nog een jongen. Ouder dan twintig zal hij niet zijn. Aan de stem te horen is hij ook donker.

‘Ga je gang!’ zegt de vrouw vrolijk.

Ik hoor geritsel van kleding die uitgetrokken wordt. Dan voel ik twee handen op mijn heupen en iets stijfs tegen mijn poesje. Ik hoef niet te raden wat dat is. Zonder plichtplegingen dringt hij zich bij mij naar binnen. Ik kreun van de pijn. Wat is hij groot! Zo’n grote heb ik nog nooit in me gehad!

Langzaam begint hij me te berijden, dieper en dieper. De jonge vrouw komt voor me op bed zitten en tilt mijn hoofd op, zodat ik haar moet aankijken. Ze zwaait met een briefje van twintig voor me heen en weer.

‘Dit ben jij nou waard,’ zegt ze met een grijns. ‘Voor elke keer. En weet je? We hebben nu al genoeg mannen om je tot vanavond bezig te houden!’

Ik kan amper antwoorden door de diepe stoten van de man.

‘Dat… lukt je… niet… Ze… missen… me… Ze… komen… me zo… halen…!’ hijg ik.

Ze grijpt me bij mijn haren vast. ‘Wie?’

‘Mijn… baas…’

‘Welke kamer?’

Ik noem haar het nummer. Ik kan niet anders. Ze laat me los en vertrekt. Ik voel me opeens alleen met deze enorme man. Hij kan alles met me doen! Maar als hij klaarkomt, trekt hij zich voorzichtig uit me terug en kleedt zich zwijgend weer aan. Dan vertrekt hij, om plaats te maken voor een tweede man. Deze is zo mogelijk nog groter!

Als hij al even bezig is, gaat de deur weer open. De jonge vrouw die net vertrok, is weer terug. Weer gaat ze bij me op het bed zitten. Ze streelt mijn haar terwijl ik hard genomen wordt. Als de man klaarkomt en zich uit me terugtrekt, kijkt ze langs me heen.

‘Maak hem weer stijf!’ blaft ze. ‘Hij heeft betaald voor twee keer!’

‘Ja Meesteres,’ klinkt de zachte maar herkenbare stem van mijn baas, gevolgd door sabbelgeluiden. Van die kant hoef ik geen hulp te verwachten. Misschien is het wel goed dat we dit samen ondergaan. Het schept een band. Een band waar vast nooit over gesproken zal worden. Als de geluiden achter me stoppen, zet ik me schrap voor de volgende invasie. Ik hoef niet lang te wachten.

Als de man achter me zijn ritme weer heeft gevonden, tilt de jonge vrouw mijn hoofd weer op. ‘Geniet er nog maar even van, schatje,’ zegt ze met een grijns. ‘De volgende is nog groter en hij wil je kontje!’