De GeldMeesteres (1)

Ingezonden door Kitten Jolanda

Ik loop het drukke café in en kijk zoekend rond. Zou ze er werkelijk zijn? Alles wat ik heb is haar toezegging dat ze zou komen. Verder niets. Geen naam, geen foto, zelfs geen beschrijving van haar. Ik schuif tussen de mensen door naar de bar en bestel een koffie. Onder het wachten kijk ik om me heen. Er staan en zitten veel groepjes mensen bij elkaar. Die kan ik meteen uitsluiten.

Verder zitten er een aantal mannen alleen. Aan de leeftijd en de kleding te zien, zijn het voornamelijk zakenmensen die komen lunchen. Zo zullen ze mij ook wel zien. Opeens komt een enge gedachte bij me op. Zou het allemaal wel echt zijn? ‘Ze’ kan natuurlijk net zo goed een man zijn! Ik probeer de gedachte meteen weg te drukken. Niet aan denken!

Met het kopje koffie in de hand zoek ik een plekje. Achterin is nog een tafeltje vrij, bij het raam. Ideaal! Nu kan ik zowel binnen als buiten alles in de gaten houden. Voorzichtig neem ik een slokje van de hete koffie. Zo kan ik het wel even uithouden. Een blik op mijn horloge leert dat ik vroeg ben, zoals ik had gepland. Het zou een heel slechte indruk maken als ik te laat zou zijn bij mijn eerste ontmoeting met Mia. Meesteres Mia voor mij natuurlijk. Ik glimlach bij de gedachte. Wat zou mijn leven zijn zonder haar?

Ongeveer twee maanden geleden kwam ik met haar in contact. Ze reageerde met begrip en interesse op mijn eerste mail. Dat was een heerlijk gevoel! Al snel mailden we meer en meer. Veel gaf ze niet prijs over zichzelf, maar dat was voor mij niet nodig. Ze was echter niet snel tevreden met mijn antwoorden en vroeg door totdat ze wist wat ze wilde weten.

Na de eerste week zei ze dat het contact haar wel beviel en dat ze me misschien wel wilde opnemen als haar slaaf. Ik was helemaal in de wolken! Ze gaf daarbij wel aan dat ze veeleisend was en dat ze meer zou verwachten dan alleen gehoorzaamheid. Ik zou haar moeten behandelen als een prinses. Uiteraard wilde ik haar graag bewijzen dat ik haar waard was…

Ik kreeg de opdracht een cadeau voor haar naar een postbusnummer te sturen. Als het haar zou bevallen, zouden we verder gaan. Na enig nadenken kocht ik een mooie, gouden halsketting voor haar. Twee in elkaar grijpende bladeren, symbolisch voor onze toekomstige relatie. Ze reageerde tevreden toen ze het ontving. Wel gaf ze aan dat het niet bij dat ene cadeau mocht blijven. Ik zou haar continu moeten blijven verwennen. Dat was gelukkig geen probleem. Ik heb een goede baan en een ruim inkomen. Elke week stuurde ik haar wat op. Soms iets duurs, zoals de nieuwste smartphone, soms iets liefs, zoals een kunstwerkje of een foto. Vaak ook een geldbedrag, zodat ze zelf iets zou kunnen kopen. De mails werden ondertussen steeds intiemer. Ze wilde alles van me weten. Mijn werkelijke naam, mijn adres, mijn familie, mijn vrienden, mijn werk. Gewillig gaf ik alles wat ze me vroeg.

Op een dag, nu twee weken geleden, mailde ze dat ze een ontmoeting met me wilde. Dat was een schok voor me! Tot dat moment had ik haar nog niet eens gezien of haar stem gehoord. Aan foto’s deed ze niet en bellen wilde ze ook al niet. En nu opeens een ontmoeting! Ze gaf me het adres van het café, samen met de datum en de tijd. Ze gaf geen reden voor haar wens en ik heb er niet op doorgevraagd. Daar heb ik nu wel een beetje spijt van, al is het maar de vraag of ze me ook maar iets had verteld. Haar kennende niet.

Weer kijk ik het café rond. Er is net een vrouw alleen binnengekomen. Ze ziet er prachtig uit! Lang, donker haar tot op haar schouders, een zelfverzekerde blik in haar ogen. Ik ben meteen weg van haar. Ze bestelt iets aan de bar en kijkt dan rond. Als onze blikken elkaar kruisen, lach ik vriendelijk naar haar en wijs uitnodigend op de stoel tegenover me. Ze lacht terug en komt met haar kopje in de hand naar me toe lopen.

Als de vrouw bijna bij me is, ploft er een jonge vrouw, een meisje nog bijna, in de stoel en kijkt me brutaal aan. Hoe durft ze! Ik wil haar net een veeg uit de pan geven als ik haar halsketting zie. Twee in elkaar grijpende bladeren, in goud. Met open mond staar ik ernaar en dan in het grijnzende gezicht voor me. De andere vrouw staat ongeduldig te wachten tot ik het meisje van de stoel zal sturen.

Stamelend verexcuseer ik me tegenover haar en probeer uit te leggen dat het een vergissing is. Met een minachtende blik draait ze zich om en zoekt een ander plekje op. Verward kijk ik het meisje voor me aan. Ze is een jaar of twintig. Ik kan me niet voorstellen dat zij Mia is, mijn Meesteres. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ze laat me nog even stuntelen en neemt dan zelf het initiatief.

‘Zo, daar zijn we dan, Johan,’ zegt ze.

Ik knik en fluister: ‘Ja, Meesteres.’

‘Noem me Mia. Je wilt toch niet dat ze hier rare gedachten gaan krijgen?’

Snel schud ik mijn hoofd. Nee, dat wil ik zeker niet! Ze zullen nu al genoeg hebben om over na te denken.

Hoe zal deze afspraak verlopen? Kan Johan over de teleurstelling van zijn eerste indruk van Mia heenkomen? Of heeft Meesteres Mia meer in haar mars dan Johan kon vermoeden… Je leest het in De GeldMeesteres (2)!