Katja en Natascha proosten en praten geanimeerd over het paardrijden van vanmiddag, over de dames van de manege en over Jan, de stalknecht.
“Ik begrijp soms echt niet waarom ze Jan als stalknecht aanhouden.” zegt Natascha. “Hij is zóóó dom en zóóó traag.”
“Jawel, schatje.” antwoordt Kat. “Dat is zeker waar, maar zeg nou zelf: welke vent krijg je zo ver dat hij alle dagen paardenstront ruimt en vieze rijlaarzen schoonmaakt? En daarbij ook nog zo onderdanig is als een slaafse hond? Natuurlijk is ie traag, maar hij doet het allemaal wél.”
“Da’s ook weer waar. En trouwens, maandag krijgt hij hulp van jou hè, sloofje? Jij wordt op de manege ons nieuwe laarzenpoetsknechtje.”
“Ja Mevrouw”, knikt André braaf.
“Kom eens hier, sloof!” Katja wenkt André met hautaine stem en herhaaldelijke ongeduldige vingerknippen. André kruipt snel op handen en knieën naar haar toe.

Alle eerdere delen van dienstmeidgeesje's Schuld, berouw en boetedoening

Lees verder →

André blijft nog even op zijn knieën zitten en komt langzaam bij van het beeld wat hij van zichzelf heeft gezien. Dan pakt hij het briefje van Katja uit het zakje van zijn schortje en begint te lezen.

Alle eerdere delen van dienstmeidgeesje's Schuld, berouw en boetedoening

Lees verder →

Ingezonden door slaaf jan

‘Ik ben geduldig genoeg geweest,’ zei mijn Meesteres, waarmee maar weer bewezen was dat Ze over een goed gevoel voor humor beschikte. Want geduld en mijn Meesteres zijn net zo onwaarschijnlijk als ik en logisch denken, dus ik bedoel maar…

Maar ik zei niets, aangezien ik nogal gehecht was aan mijn opperhuid. Dus bleef ik geknield voor Haar zitten, de ogen neergeslagen, handen op de rug.  ‘Tijd,’ zei Ze resoluut, ‘voor harde maatregelen.’

‘Mijn verontsch -‘

‘Mond dicht! Heb ik je iets gevraagd?’ Lees verder →