Dit is het tweede deel van een verhaal. Lees eerst het eerste deel over money slavery.

“Kijk eens, jongetje. Vind je niet dat ik zou moeten kunnen rondlopen in zulke prachtige laarzen? Je zou ze misschien mogen voelen aan mijn kuiten. Begint het je al te interesseren?” Het is een retorische vraag, ze weet heel goed dat ik erg subbig aan het worden ben omdat ze haar plan tot uitvoering aan het brengen is.

“Waar je nu die veter voelt tegen je bovenbeen… Daar kan de punt van de laars aan mijn voet langs je been glijden. Dat zal vast goed gaan met dat gladde leer. Kom mee.” Ik volg. Ze leidt me een hoekje om en daar blijkt een rustig straatje te zijn. Omdat de winkels dicht zijn is het sowieso al rustig. Lees verder →

De veter komt van achteren tot opzij onder mijn sweater uit. Aan de voorkant verdwijnt hij mijn broek in. Omdat ze het uiteinde aan de portemonnee had gebonden, en de veter langer is dan het stuk van mijn kontzak tot voor in mijn broek, bungelt er nog een centimeter of dertig in mijn broekspijp tegen de binnenkant van mijn bovenbeen.

Ze wuift me weg. Ik draai me dan ook onmiddellijk om en loop terug naar het tafeltje. Bij het lopen merk ik dat het stuk veter dat loshangt kietelt en streelt. Wanneer ik ga zitten komt er wat spanning op de veter, wat mijn eikel stimuleert (maar niet kwelt). Lees verder →

Dit is deel twee van een ingezonden verhaal. Lees eerst het eerste deel over geldslavernij.

Hopelijk heeft de blik in mijn ogen aan je verraden hoe totaal geobsedeerd ik op dit moment geworden ben. Het lijkt er namelijk op dat die blik de aanleiding is voor wat je typt:

“…”

“ghehe” Lees verder →

Al zo’n zes dagen ben ik niet klaargekomen. Dag na dag kom je online en kan ik het niet weerstaan om je toch weer aan te spreken. En keer op keer mondt het uit in een kwelling voor me.

Je laat me van alles zien dat je gekocht hebt of wilt kopen. Een paar keer heb ik gespeeld met de gedachte om niet online te gaan, zodat ik mezelf niet zal kwellen en niet dag na dag na dag alsmaar zwakker en zwakker wordt.

De verleiding en je manipulatie… nee ik moet eigenlijk zeggen: het verdovende middel dat je in mijn hoofd injecteert door de dingen die je zegt en doet, is zo sterk geworden dat het mij tevens erg veel angst inboezemt. Lees verder →

Anoniem ingezonden

Op de verjaardag van een vriendin leerde ik een meisje kennen, Elisa. Ze studeerde in Maastricht, maar zou een half jaar in Utrecht komen studeren. Ze viel me eigenlijk niet zo op, totdat ze mij vroeg of ik haar aan het eind van de avond naar het station wilde brengen. Ik zei: ‘Maar dan mag ik niets drinken.’

‘Nee, inderdaad, dat mag niet,’ zei ze beslist. Op één of andere manier sprak ik haar niet tegen. Ze keek me streng aan en ik wist dat ik haar niets kon weigeren. Ze zei: ‘Haal dan maar een rode wijn voor mij, want ik mag wel drinken.’ Toen ik haar de wijn gaf, bedankte ze me niet eens en ze zat inmiddels alweer met anderen te praten. Lees verder →