Dit is het zevende deel in een verhalenreeks. Lees eerst het eerste deel van De huisslaaf.
Een held ben ik nooit geweest. Dus nu ook niet. Het is een uur of tien. Ik zit boven in mijn slaaphok. Daar staat de computer waar al het kwaad op geschiedt. Jacoba heeft gedreigd dat het ding weg moet als ik zo doorga. Vanavond is Ze niet thuis.
Frans heeft me opgepord: “Je moet nu in actie komen, hans. Het is toch beter dat Jacoba de geschiedenis niet uit de derde hand hoort.” Hij vindt ook dat ik werk van Isabell moet maken. Ik zou Jacoba kunnen voorstellen dat ik aankomend weekend eens op familiebezoek zou willen.
Frans denkt bovendien dat hij me aan een baan kan helpen. Mijn aanbevelingen zijn: taalvaardig, technische kennis, recht door zee en redelijk aimabel. Omdat ik argwaan kreeg, vroeg ik hem of hij soms liever had dat ik hoe dan ook het veld zou ruimen.
Het tegendeel was waar. “Vooral Jacoba zal het heel erg vinden. Ze is op je gesteld geraakt, terwijl je het huishouden bij lange na nog niet in de vingers heb. Het verbaast me soms hoeveel je bij haar gedaan krijgt.”
Hij verklapte ook dat de gedachte dat ik braaf op zolder in mijn hok lig, stimulerend werkt wanneer ze samen de liefde bedrijven. De bijna slaande ruzie tussen Jacoba en mij, na een avondje bridge bij Harm en Paulien, haalde hij ook nog even aan. Een anekdote.
Ik herinner me die avond nog goed. Jacoba heeft me voor van alles uitgemaakt: betweter, dwarsligger, rotzak. En niet te vergeten dat ik altijd weer bereid was om een leuk avondje te verpesten. Kortom, de hele, lange waslijst is opgesomd. Die lijsten kan ik onderhand uit mijn hoofd opzeggen.
Nadat we bij Harm en Paulien de hoek om waren, beval Jacoba: “Ziezo, stoppen en eruit, jij!”
“Goed, al goed.”
“Kijk me aan, hans. Wat zei je?”
“Dat het goed is, meesteres Jacoba.”
“Het is niet goed, hans.” En voordat ik het wist, kreeg ik een draai om mijn oren. Mijn bril vloog in het rond.
“Verdomme, Jacoba.” Het scheelde weinig of ik had Haar ook een oplawaai gegeven.
“Pas op, hans! Waag het niet! Kijk me aan.” En jawel, een volgende oorvijg was binnen. Pisnijdig stapte ik de auto uit, raapte mijn bril op en smeet hem op de achterbank. Nog geen maand in gebruik.
Jacoba stapte ook uit. “Hier midden op straat ga ik je straffen, hans.”
“Als de politie komt, dan doe ik aangifte, Jacoba.”
“Wie ben Ik voor jou, hans?”
“U bent mijn Meesteres.”
“Dus dan beland jij ook nog achter de tralies, hans. En schiet nu op!”
Ik maakte m’n broek los. Altijd hangt de paddle stand-by, langs mijn dijbeen aan een lerenveter. Een tel later reikte ik Haar het strafwerktuig aan. “Meesteres Jacoba, wees me iets genadig? Ik smeek het U.”
“Zoals altijd kom je te laat tot inkeer, hans. Ga tegen de auto staan, trek je hemd omhoog en leg je armen over het dak.”
Mijn broek zakte tot op mijn schoenen. Het was vernederend. Er kwam iemand aan fietsen. Maar de meeste mensen willen liever niets zien. Soms komt dat goed uit.
God, Jacoba strafte me zonder enig mededogen, zonder iets te vragen, zonder enige aanmoediging. Twaalf klinkende zweepslagen op mijn blote billen in een doodstille straat. Na iedere slag moest ik roepen: “Uw slaaf, dat ben ik, meesteres Jacoba!”
En na ongeveer zeven strafslagen liet ik mijn kop op het dak van de auto vallen en ik riep: “Meesteres Jacoba, U bent helemaal niet aardig tegen mij!”
“Daar is het me ook niet om begonnen, hans.”
Nadat ik de straf ondergaan had, moest ik mijn sleutels en portemonnee afgeven. Die zou ik volgens Haar vannacht niet nodig hebben.
“Ziezo, en nu naar huis lopen en je zonden overdenken.” Ze vervolgde: “Het is nu twaalf uur. Zorg dat je omstreeks twee uur aanbelt. Als Ik je voor half drie niet gehoord heb, kom je er nooit meer in, hans. Begrepen?”
“Ja, meesteres Jacoba, ik heb U begrepen.”
“Vannacht kom je er sowieso niet in. Nadat je aangebeld hebt, ben je vrij, kun je gaan doen wat je maar wilt.”
Het is ruim tien kilometer lopen. Moet kunnen in twee uur. Ik zet er de sokken in. De soep wordt meestal niet zo heet gegeten. Misschien strijkt Jacoba Haar hand over Haar hart. Maar daarop iets inzetten durf ik niet. Trouwens, zonder portemonnee heb ik geeneens geld bij me. Dat moet voortaan anders!
In de omgang met Domina’s valt me stilaan wel één ding op. Er ontstaan problemen wanneer een Domina mij ertoe dwingt dingen te zeggen die ik geheel en al anders zie. Iets wat vierkant is, kan voor mij niet rond worden. Tenzij ik het rond maak. Zoiets zeg ik dan ook en dan gaat het mis.
Een Domina zou moeten inzien dat Haar slaaf ook gelijk kan hebben. Op die manier doet Ze daar dan toch ook Haar voordeel mee? Maar ja, Ze moet dan zowel dominant als slim zijn. Dat zijn twee dingen!
O ja, Jacoba had Harm en Paulien nog gebeld met de mededeling, dat Ze me uit de auto gegooid had en dat zij mij absoluut niet mochten helpen als ik daarom zou vragen. Mooi dat ik dat niet gedaan heb. Het idee alleen al! Ik heb voor hetere vuren gestaan. Midden in de nacht een paar uur lopen is nog het minste.
Terug naar mijn slaaphok. Een weekendje Maastricht samen met Isabell zie ik wel zitten. In Maastricht heb je een beetje de illusie dat je in het buitenland rondloopt.
Mail 1
[Onderwerp:] Uitnodiging
Beste Isabell,
Hoe gaat het met je?
Heb je zin om dit weekend of volgend weekend mee naar Maastricht te gaan?
Hartelijke groet,
Hans
Snel kijk ik nog even op onderdanigeman.nl. Ik kan het niet laten. Artemis kneedt de teksten, maakt ze leesbaar. Artemis, mijn Meesteres als het om tekst en taal gaat.
Vurig verlang ik ernaar dat Zij mij onderhanden neemt. Want Artemis weet nog niet dat ik geheel en al uit woorden besta. Voornamelijk losse woorden, hooguit een paar zinnen (een snufje ‘logos’ daarin voor de smaak). Ik verlang ernaar dat zij orde schept, tekens plaatst en met mijn fouten korte metten maakt.
Tijdens elke ingreep dringt het dieper tot me door dat wij ons verhaal schrijven. En tegelijkertijd voel ik dat het leven niet pijnloos verloopt.
Maar we zijn samen, Artemis en ik. En zo droom ik rustig verder… en dan stelt Zij de mooiste vraag die ik verzinnen kan: “hans, zullen wij van losse woorden zinnen maken?” Dan zal ik haar antwoorden: “Hier ben ik, Artemis. We zijn al begonnen, mijn allerliefste Lief.”
[Pauze. Muziek: Rolling Stones – Start Me Up]
If you start me up
If you start me up
I’ll never stop
Never stop, never stop, never stop
You make a grown man cry (3x)
1 nieuw(e) bericht(en). Dat zal Isabell zijn. Ze is ook ‘busy’ met netwerken.
Antwoord 1
[Onderwerp:] RE: Uitnodiging
Ha die Hans,
Ja, dit weekend is al goed.
Gòh, wat klinkt je mail serieus zeg, ben ik niet van je gewend. Je haalt je toch geen gekke dingen in het hoofd, hè…?
Licht nog een tipje van de sluier op, als je wilt? Dan kan ik me er een beetje op voorbereiden.
Groet, Isabell
Hierop antwoorden is niet moeilijk.
Mail 2
[Onderwerp:] RE: Uitnodiging
Ja Isabell,
Ten eerste ben ik blij dat je mee wilt!
En hoe zal ik het zeggen…
Het zou vooral een leuk weekend moeten worden (leren we elkaar ook weer wat beter kennen)!?
Je hebt me verleden week vrijdagavond wel iets heel moois verteld. Ik moet er vaak aan denken.
Maar nog even voor alle duidelijkheid:
- Je kunt altijd, op ieder moment, vluchten.
- En als ik wat zeg, mag jij in slaap vallen.
- En als je ondanks alles nog steeds niet knock-out gebeukt bent, dan zal ik je ten slotte alle hoeken van de hotelkamer laten zien (natuurlijk als om de liefde tussen man en vrouw gaat).
- Trouwens, het is de bedoeling dat jij af en toe ook nog wat in kan brengen. Ik zal daar goed op letten!
Duidelijker nu?! Ik lees je weer…
Heee Isabell, toffe meid! Hartelijke groet, Hans
Wil je weten hoe dit verhaal afloopt? Lees snel het slotdeel: De huisslaaf (8): Slot.
Deze verhalenreeks is door huisslaaf hans ingezonden. Heb jij ook een spannende BDSM ervaring die je met Ons wilt delen en die nog niet ergens anders is gepubliceerd? Stuur je verhaal dan in naar [email protected] of upload je verhaal via het inzendformulier.