Ingezonden door Kitten Jolanda
Een druk op de knop en een bekertje klettert in de daartoe bestemde houder. Meteen begint het apparaat gorgelende geluiden te maken die aangeven dat er verse koffie wordt gezet. Maarten wacht het rustig af, genietend van de rust. Zo’n loopje naar de koffieautomaat is een welkome afwisseling van het werk. Niet dat hij een hekel aan zijn werk heeft, zeker niet!
Hij heeft van elke dag genoten sinds hij hier drie maanden geleden is begonnen. In het begin was het erg wennen door de losse manier van omgaan met elkaar. Hij was het veel formeler gewend bij zijn vorige baan. Hier noemt iedereen elkaar bij de voornaam, welke positie de ander ook bekleedt.
Net als hij zijn volle bekertje wil pakken, springt hij met een gilletje omhoog. Als hij zich boos en toch wat beschaamd omdraait, kijkt hij in het lachende gezicht van Rachel.
“Zo, jij bent gevoelig!” zegt ze, terwijl ze weer met haar vingers in zijn zij prikt. Weer maakt hij een sprongetje. Het gegiechel van Rachel doet hem rood uitslaan, terwijl hij haar handen wegduwt.
“Hou op! Dat is echt niet grappig!”
“Oh, echt wel!” Weer probeert ze hem te prikken, maar dit keer ziet hij het aankomen en pakt hij haar polsen vast. Ze is er niet van onder de indruk. “Ga je me nu de hele dag vasthouden?” vraagt ze plagerig.
Als antwoord laat hij haar polsen weer los, maar hij houdt haar handen wel scherp in de gaten. Rachel doet echter geen nieuwe poging om hem te kietelen. “Laat je koffie niet koud worden,” zegt ze nog als ze weer verder loopt.
Maarten kijkt haar nog even na. Rachel is een leuke vrouw, ongeveer zijn leeftijd. Hij was al eerder van plan eens met haar te praten, maar ze is hem voor geweest. Nou ja, dat maakt ook niet uit. Met de koffie in de hand loopt hij terug naar zijn kantoor om weer aan het werk te gaan.
De volgende dag heeft ze hem weer te pakken. Dit keer bij het kopieerapparaat en ook dit keer kan hij een gilletje niet onderdrukken als ze haar vingers weer in zijn zij drukt. Voor hij kan reageren, is ze alweer lachend verdwenen. Hoofdschuddend pakt hij het pak papier van het apparaat en loopt terug naar zijn kantoor. Hij is net door de deur als hij haar vingers weer voelt, dit keer in zijn nek. In een reflex trekt hij zijn schouders op en laat zich iets door zijn knieën zakken. De stapel papieren valt uit zijn hand op de grond.
Dit keer is Maarten echt boos. “Rachel, hou ermee op! Dit is echt niet leuk!”
Maar Rachel lacht zich slap met haar hand voor haar mond. De pretoogjes die boven de hand zichtbaar zijn laten Maarten weer ontspannen.
“Sorry,” zegt hij, “Zo bedoel ik het niet. Ik schok me naar, en moet je de papieren nu eens zien!”
Hij laat zich op zijn knieën zakken en begint alles weer bij elkaar te vegen. Rachel knielt naast hem neer. Zwijgend helpt ze hem de papieren weer op een nette stapel te leggen. Als hij opstaat, maakt ze een schijnbeweging met haar vingers naar zijn middel en moet lachen als hij in elkaar krimpt. Het is geen gemene lach, ze heeft er gewoon pret in, denkt Maarten.
“Lieve Rachel, wil je daar alsje-, alsje-, alsjeblieft mee ophouden? Je maakt me er echt helemaal gek mee!”
Rachel kijkt hem met scheef gehouden hoofd aan. “Wat staat er tegenover?” vraagt ze.
“Samen een keer wat gaan drinken?”
Rachel schudt haar hoofd. “Nee, dat is niet genoeg. Dat wilde je toch al een keer vragen. Je zult met iets beters moeten komen.
Ze heeft zijn aandacht voor haar dus al in de gaten. Dat is al een opsteker. “Een etentje bij mij thuis dan? Ik kan goed koken! Wat dacht je van morgenavond?”
Ze denkt even na en knikt dan. “Ja, dat is goed. Ik zie je dan…”
Zal Rachel nu eindelijk ophouden met het belagen van die arme Maarten? Of zal ze deze afspraak bij hem thuis voor iets heel anders gebruiken… Lees snel verder: Kietelen (2)!