Allerliefste Meesteres, mijn Godin, mijn reden van bestaan,
Uw dienaar Rodin kan niet anders dan U op de hoogte stellen van mijn vertrek. Mijn vertrek binnenkort naar een tehuis voor oude mannen zoals ik, opgebrand en behoeftig aan dagelijkse hulp omdat ik het zelf allemaal niet meer kan.
U weet, ik ben 84 jaar inmiddels en zo’n vijf jaar geleden bood ik mij nederig aan bij U met de vraag of ik U mocht en kon dienen. U zei ja en mijn hart is sindsdien dagelijks vervuld geweest van vreugde, trouw, oprechte liefde en loyaliteit naast het gevoel altijd beschikbaar voor U te mogen zijn, U lief te hebben vanuit mijn positie, U te aanbidden en U te dienen.
De afgelopen vijf jaar zag U niet mijn rimpelige lijf, maar ‘lachrimpels over mijn hele lijf’. U zag niet mijn kunstgebit wat ik soms in mijn schoen verstopte, wanneer U mij het zwijgen wilde opbrengen middels een gag of bit, maar U zei ‘jij kunt vanuit jouw schoenen lachen en praten, wat goed!’ U zag niet mijn knokige benen, vol met littekens opgedaan in mijn leven, maar ‘een paar prachtige melkflessen’. U zag niet mijn uitgedunde witte haren, maar ‘een wit aureool om mijn hoofd’.
U had geen last van mijn stijve lijf wanneer ik wat langzamer tot een buiging of het kussen van Uw laarzen kwam, U zei ‘zo kan ik langer naar je kijken’. U had geen last van mijn gehoorapparaat welke ikzelf zo haatte, maar U zei ‘wat leuk, heb je jouw radio meegenomen?’. U had geen last van mijn ouderwetse, zichtbare pacemaker op mijn borst, U zei ‘heb je je brood meegenomen?’
Wanneer U mij als oude en versleten slaaf omtoverde tot een stout slavinnetje, zag ik oprechte fonkels in Uw ogen en zei U ‘dat ik het nog lang niet verleerd was’. Wanneer ik in mijn hoofd nog die jonge slaaf was die meedogenloos afgestraft kon worden, gaf U mij middels Uw handelen en blik ook het idee jong te zijn. Wanneer ik na het knielen niet meer zelfstandig kon opstaan, stak U Uw hand uit en trok mij liefdevol omhoog en zei ‘we doen het samen, Rodin’
Meesteres, uit de grond van mijn slavenhart wil ik U bedanken voor de prachtige jaren die U mij heeft gegeven. Mij, een man die in zijn hoofd nog die jonge slaaf was maar in werkelijkheid een oude man die wilde dienen. Dienen na jarenlang alleen maar het verlangen te hebben gehad, maar het niet kon omdat ik mijn lieve vrouw niet wilde bedriegen. Ik heb mijn leven gewijd aan haar, ik had haar lief en zij verdiende al mijn liefde net zoals ik haar liefde kreeg. Maar toen zij uiteindelijk kwam te overlijden en ik mijn tranen kon afvegen, zocht en vond ik U, U mijn allerliefste Meesteres, mijn Goden, mijn reden van bestaan.
Het spijt mij, maar Uw slaaf Rodin moet zich afmelden. Dank voor Uw liefde, Uw genegenheid, Uw aandacht en Uw leiding, Uw prachtige ogen, Uw gulle lach en Uw geduld met mij.
Ik zal U nimmer vergeten en neem U mee in mijn hart wanneer ik het tijdelijke voor het eeuwige verwissel.
Uw slaaf Rodin.
Note: Ik plaats eigenlijk nooit brieven of iets dergelijks hier, maar deze is zo mooi – zo puur. Ik kon niet anders dan delen.
Note2:
Via pm kreeg ik van diverse kanten de vraag of slaaf Rodin mij prive of in mijn SM studio bezocht, m.a.w. was het een commercieel contact of prive. Menigeen bedacht het antwoord zelf al te weten en vulde zelf in dat het vast prive moest zijn want commercieel kun je toch niet zo’n diepe band opbouwen.
Bij deze het antwoord op die vraag – slaaf Rodin bezocht mij al die jaren in mijn studio, dus een commercieel contact ja. En zo kan het dus gaan, een warme en respectvolle, gemeende en liefdevolle band met elkaar.
Nu hij niet meer als mijn slaaf actief kan zijn blijf ik toch gewoon contact houden met hem, hij is onderdeel van mij geworden en hoop nog een tijdje van/met hem te kunnen genieten