In subspace

Deze ervaring met subspace is ingezonden door Kitten Jolanda.

De zweep komt opnieuw hard op mijn rug terecht. Mijn lichaam schokt als reactie op de pijn. Veel ruimte om te bewegen heb ik niet. Ik sta met mijn armen en benen uitgestrekt. Mijn enkels en polsen zitten stevig vast aan de twee palen links en rechts van me. Ontsnappen is er niet bij. Ik kreun als de zweep me opnieuw raakt. En dan te bedenken dat ik hier zelf om heb gevraagd! Niet door ongehoorzaam te zijn of op een andere manier straf uit te lokken. Nee, heel direct.

Mijn Meesteres was eerst wel verbaasd. Ze weet hoe gevoelig ik ben en hoe slecht ik tegen pijn kan, en nu vraag ik om een pijnsessie? En nog wel eentje zonder stopwoord ook! Gelukkig kent ze me goed en snapt ze de achterliggende gedachte. Ik wil mijn grens verkennen.

Dat kan ik alleen als ik me helemaal overgeef in haar handen, zonder de mogelijkheid om te ontsnappen. Ik vertrouw haar volkomen en weet dat ze niet te ver zal gaan.

Ben ik gek dat ik dit wil? Misschien. Maar niet gekker dan de atleet die zich het zwart voor de ogen loopt en na de finish in elkaar stort van pijn en ellende. Toen ze me tussen de palen vastzette had ik om een gag gevraagd, maar dat weigerde ze. Ze wil dat contact absoluut houden.

Mijn gedachten worden onderbroken door de volgende zweepslag. De tel ben ik al een tijdje kwijt. Mijn rug zal wel flink rood zijn ondertussen. Toch zijn de slagen steeds makkelijker te verdragen. In het begin was het zwaarder voor mijn gevoel. Ze heeft mijn lichaam eerst al strelend verkend. Het zette al mijn zenuwen op scherp. De eerste slag was vreselijk. Ik gilde en wilde dat ze meteen zou stoppen, maar dat deed ze niet. De tweede slag was net zo pijnlijk. Pas toen ik na een slag of vijf me overgaf en zwijgend de slagen incasseerde ging het beter.

Gek eigenlijk. Hoe meer ze me slaat, hoe beter ik het kan hebben. Het lijkt wel of mijn lichaam eraan went. Tussendoor streelt ze me, om mijn lichaam weer reactief te maken, denk ik. Het voelt heerlijk als ik haar hand over mijn rug voel glijden. De eerste paar slagen die erop volgen voel ik wel weer sterker, maar de pijn zakt elke keer sneller weg. Weer landt de zweep op mijn rug. En weer reageert mijn lichaam. Het is alsof ik er van een afstandje naar kijk. Alsof mijn lichaam zich onafhankelijk van mijn geest beweegt.

Dan stoppen de slagen. Ik hoor haar om me heen lopen, maar kan haar niet zien door de blinddoek die ik draag. Ze zegt niets en ook ik zwijg. Als ze weer achter me staat, stoppen haar voetstappen. Ik voel dat ik me onbewust span, maar ik vertrouw erop dat ik nog meer kan verdragen. De slag laat niet lang op zich wachten, maar het is niet met de zweep en het doelwit is niet mijn rug. Ik gil het uit als de cane mijn billen in vuur en vlam zet.

De stekende pijn breekt dwars door de aangename waas heen die me net tegen de pijn beschermde. De tweede slag volgt direct en weer gil ik. Bij de derde en volgende slagen gil ik al als ik het zwiepende geluid van de cane hoor. Oh, wat doet dat vreselijk veel pijn! En elke slag overtreft de vorige.

Dit keer is er geen gewenning. De zenuwen blijven schreeuwend hun berichten doorsturen naar mijn hoofd. Als ze even stopt om me te strelen, kan ik alleen nog maar huilen. Ze praat tegen me tot ik wat rustiger word. Het klinkt zacht en vriendelijk. Wat ze precies zegt weet ik niet. Ik hoor haar wel, maar het begrijpen van de woorden is te moeilijk. Als ze iets vraagt geeft mijn mond haar antwoord. Mijn hoofd komt er niet aan te pas.

Opeens klinkt het zwiepende geluid weer, en weer gil ik. Dit keer worden ook mijn heupen en bovenbenen getroffen. Het doet zeer, maar het is geen vergelijk met de slagen op mijn billen. Wen ik dan toch aan de pijn? Rek ik mijn grens weer een beetje op? Mijn hoofd heeft moeite de slagen te volgen, die dan weer links, dan weer rechts neerkomen. Na een paar pogingen geef ik het op. Ik laat mijn hoofd hangen en laat het over me heen komen.

Na een tijdje – seconden, minuten, uren? – stopt ze weer, en weer praat ze met me. Dit keer huil ik niet. Haar stem lijkt overal vandaan te komen. Mijn antwoorden komen haperend naar buiten. Ik weet niet eens zeker of het wel woorden zijn. Misschien streelt ze me ook, maar ik merk het niet.

Het ene moment staat ze nog voor me, het andere moment voel ik weer een slag op mijn billen. Heel even ben ik verbaasd. Heb ik wat gemist? Maar de verbazing vervaagt al snel. Net als het besef dat dit keer ook de binnenkant van mijn bovenbenen meedoen. Verdwaasd zwerf ik door mijn eigen hoofd, niet wetend waar ik ben en wat er gebeurt. Nog eenmaal dringt er iets door. Ze heeft me van onderen recht in mijn kruis geslagen! Een rauwe brul klinkt in mijn oren. Geschrokken besef ik dat ik het zelf ben die dat geluid maakt. Dit is meer dan ik kan verdragen. Ik sluit me op in mijn geest en laat me wegdrijven. De pijnscheuten voel ik nog steeds, maar de oorzaak is me totaal onbekend. Mijn lichaam verdwijnt, net als de tijd, net als alles, tot ik ook zelf verdwijn.

Langzaam kom ik weer terug. Als eerste besef ik dat ik weer kan denken, dat ik weet wie ik ben en waar ik ben. Vlak daarop voel ik mijn lichaam ook weer. Het is flink aangepakt. De pijn zindert er nog steeds doorheen, maar het voelt niet onprettig. Net als spierpijn niet onprettig voelt. Als ik mijn ogen opendoe, merk ik dat de blinddoek af is. Alles is even wazig, maar het zicht herstelt zich snel. Als ik me wil bewegen, merk ik dat ik nog steeds tussen de palen sta. Mijn Meesteres verschijnt in mijn blikveld en kust me liefdevol op mijn wang. “Fijn dat je terug bent. Gaat het?”

Ik wil antwoorden maar mijn mond weigert dienst. Ze glimlacht me begrijpend toe. “Doe maar rustig aan. Het komt allemaal wel.”

Ze reikt langs me heen en maakt de boeien los. Het lukt me nog net om te blijven staan tot ze klaar is. Ze helpt me naar een comfortabele stoel en slaat een deken om me heen. Dan gaat ze op een krukje naast me zitten. Voorzichtig laat ze me wat water drinken. Gek. Normaal is het andersom. Dan zit zij in deze stoel en bedien ik haar. Net zo snel als de gedachte is gekomen, is ze ook weer verdwenen. Ik kijk naar haar en probeer te glimlachen, maar het lukt niet.

“Rustig aan,” zegt ze opnieuw. “Drink nog wat. Straks praten we. Kom eerst maar rustig bij.”

Ik hoor haar en begrijp haar ook nog. Een beetje. Ik neem nog een slokje water. Mijn lichaam tintelt nog steeds, maar het vervaagt wat. Ik voel me vooral moe. Doodmoe. Het was een heel bijzondere ervaring, om zo los te komen van alles. Mijn gedachten laten zich nog niet goed ordenen. Morgen, denk ik. Morgen denk ik er wel over na. Nog een slokje water. Eerst bijkomen.