Geldslavernij (2)

Dit is deel twee van een ingezonden verhaal. Lees eerst het eerste deel over geldslavernij.

Hopelijk heeft de blik in mijn ogen aan je verraden hoe totaal geobsedeerd ik op dit moment geworden ben. Het lijkt er namelijk op dat die blik de aanleiding is voor wat je typt:

“…”

“ghehe”

Het is maar zo minimaal, maar meer is er niet nodig om te zeggen dat ik werkelijk verslaafd overkom op dit moment. Dan vertel je me dat ik niet mag aftrekken. Dat ik wel direct nu mijn broek open mag maken – mijn shorts laat zitten – en 25 keer van boven naar beneden en terug mag wrijven. Hierbij is het uitgesloten dat ik klaar zou mogen komen.

Ondertussen speel je nog met de gedachte nog meer van me te nemen en me dus werkelijk in de problemen te brengen. Ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat er toch een kans is dat je het inderdaad werkelijk zou doen. Gewoon omdat het zo ontzettend bevestigend is voor je overmacht op mij.

Het duurt zo’n 2 a 3 minuten (maar het hele idee van tijd is verdwenen voor me) en dan krijg ik alsnog opdracht om duizend euro over te maken. Mijn hart maakte al overuren; met een mogelijke wisseling van banen kan ik mijn financiële problemen helemaal niet permitteren.

Maar ik ben zo totaal verdoofd en geobsedeerd. Als een hond die door het fluiten van zijn baasje een mijnenveld in rent, open ik volautomatisch internetbankieren en log in.

Er sputtert nog een laatste stukje weerstand wanneer ik het moet bevestigen, maar een enkele vinger die langzaam van je nek naar beneden glijdt en tot stilstand komt tussen je prachtige borsten, en dan het kille commando: “Klik op verzenden” ontnemen mij samen zowel mijn adem, als ook dat laatste beetje weerstand.

Mijn vinger op de muisknop wordt zwaar… en ik klik. Mijn armen bungelen langs mijn lichaam nu. Totaal verslapt ben ik, machteloos, willoos. Je weet dat deze toestand veroorzaakt is door het toegeven. Toegeven aan de naar meer vragende stroom van plezierprikkels die je bij mij hebt gekoppeld aan de visuele beelden van je, aan je uitstraling, je woorden… Aan alles van je.

“Kom. Het enige van waarde dat je nog hebt, is je sperma. Je zou het kunnen verkopen, dus zorg maar voor een regelmatige productie. Kom.”

Ik grijp naar mijn pik. Amper acht keer heb ik gewreven en ik kom al spuitend klaar. Althans, dat zou ik hebben gedaan als ik niet mijn shorts nog aan had. Zo in de ban van je, was ik, dat ik niet eens mijn shorts meer naar beneden heb getrokken. Hij raakt werkelijk doordrenkt met mijn sperma.

Ik moet nog tien minuten zo blijven zitten van je. Om bij te komen en om me te realiseren – met het sperma nog in mijn shorts dat langzaam begint te sijpelen langs mijn ballen – hoe finaal en… sadistisch is het juiste woord niet eens meer…  hoe misdadig ik zojuist misbruikt ben.

Langzaam begint een lichte paniek het over te nemen. Wat heb ik in godsnaam gedaan… Nee, wat heb ik in Meesteres Deana’s naam gedaan? Precies wat ze wilde, precies wat door haar wil en kracht ik uiteindelijk zelf niets liever wilde dan te doen. En de paniek raakt gemengd met wederom een intens gevoel van overgave.

Dan gaat de cam uit. Dat ik me morgenochtend om acht uur online moet melden. Klaarkomen in de tussentijd blijft niet toegestaan. Ik hou mezelf voor dat niets meer verder kan gaan dan dit, maar ik weet mezelf niet eens meer echt te overtuigen. Het lijkt erop dat mijn gedachten niet eens meer doen wat ik wil, Meesteres Deana is overal in me.

Dit verhaal is anoniem ingezonden. Heb jij ook een spannend BDSM verhaal dat je met Ons wilt delen en nog niet ergens anders is gepubliceerd? Stuur je verhaal dan in via het inzendformulier.