De GeldMeesteres (3)

Dit door Kitten Jolanda ingezonden verhaal is het laatste deel in een driedelige verhalenreeks. Lees eerst: De GeldMeesteres (1).

Ik wist niet precies wat ik zou kunnen verwachten van deze ontmoeting, maar dit in ieder geval niet! Dat ze mijn geld uitgeeft had ik kunnen weten natuurlijk. Ze heeft vanaf het begin duidelijk gemaakt dat ze hoge eisen heeft op materieel gebied en dat ze verwacht dat ik daarin voorzie. Ik vind dat ook prima. Nog sterker, eigenlijk vind ik het heel erg prettig dat ze me op die manier gebruikt.

Maar toch… ik had wel op meer aandacht van haar gehoopt. Samen praten zoals we mailden. Dit keer face-to-face. In plaats daarvan laat ze me gewoon achter, met mijn hoofd in het toilet. Gelukkig wel een schoon toilet, maar toch. Ik was zo graag met haar meegegaan. Samen haar appartement verder inrichten. Bij haar in de buurt zijn. Voorzichtig verander ik iets van positie, maar ik zorg er wel voor dat mijn hoofd in de pot blijft. Ongehoorzaam zijn is geen optie.

Het duurt een eeuwigheid voordat ik een sleutel in het slot hoor schuiven. Mia komt al pratend binnen. Ze is dus niet alleen teruggekomen. Aan de stem te horen is de ander ook een jonge vrouw. Opeens voel ik toch iets van schaamte. Naakt zijn voor mijn Meesteres was logisch, zelfs prettig, maar om bekeken te worden door een ander is een hele stap verder!

‘Eens kijken hoe mijn slaafje zich heeft gehouden,’ hoor ik Mia zeggen, waarop de ander giechelt.

‘Kijk eens aan! Hij is braaf geweest. Dan verdient hij wel een beloning, vind je niet?’

Ik kreun als de toiletbril hard in mijn rug drukt. Meteen daarna voel ik een warme stroom over mijn rug in mijn nek lopen, die langs mijn kaak het toilet in klettert. De geur is onmiskenbaar. Ze plast over me heen! De andere vrouw ligt dubbel van het lachen en ook Mia lacht hartelijk mee. Ik niet.

Ik klem mijn mond stevig dicht om geen urine binnen te krijgen, maar daardoor word ik gedwongen door mijn neus te ademen. De sterke geur doet me kokhalzen en krijg ik toch nog wat binnen. Gelukkig duurt de ‘beloning’ niet lang. De druk verdwijnt van mijn rug als Mia weer opstaat. Ze trekt nog een paar keer door en staat me dan pas toe om mijn hoofd uit het toilet te halen. Nog naar adem snakkend kijk ik naar haar en haar vriendin op. Beide vrouwen kijken spottend op me neer.

‘Droog je af en kleed je aan,’ beveelt Mia en loopt dan samen met haar vriendin naar de kamer. Met toiletpapier – een handdoekje hangt er niet – droog ik me zo goed mogelijk af. Mijn kleren vind ik voor de deur van het toilet terug. Snel kleed ik me aan. Het voelt toch wel prettig om weer gekleed te zijn. Als ik klaar ben, ga ik de kamer weer in. Net op tijd bedenk ik me dat ik moet kruipen. De twee jonge vrouwen kijken op als ze me zien aankomen. Mia gaat meteen rechtop zitten en kijkt me streng aan.

‘Slaaf. Je gaat nu naar huis. Je pinpas houd ik hier. Je vraagt bij de bank maar een tweede pas aan. Geen vervanging, want dan kan ik deze niet meer gebruiken. Is dat duidelijk?’

Ik knik zwijgend.

‘Mooi. Wegwezen dan! Trek de deur maar achter je dicht.’ Ze drukt de creditcard tussen mijn lippen en wijst naar de deur.

Op weg naar huis kom ik een beetje tot mezelf. Wat moet ik hier nu mee? Wat heeft het me gedaan? Hoe kan ik ermee omgaan? Veel vragen, weinig antwoorden. In de dagen die volgen blijven de vragen spelen. Er komen zelfs nieuwe vragen bij. Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Ik kan toch gewoon stoppen, of toch niet? Wat zou er gebeuren als…

Van Mia hoor ik niets meer. Mijn mails blijven onbeantwoord en een telefoonnummer heb ik niet van haar. Langsgaan durf ik niet. Dat zal ze nooit accepteren. Op mijn afrekeningen zie ik dat ze kwistig gebruik maakt van mijn bankrekening. Het saldo verminderd gestaag en de spaarrekeningen worden leeggehaald. Gelukkig laat ze wel altijd genoeg voor me over om mijn vaste lasten te betalen en om van te leven, al moet ik een heel stuk zuiniger zijn dan voorheen. Ik kan natuurlijk de bank bellen en haar pasje blokkeren, maar dan verbreek ik de laatste band met haar. Dat wil ik niet. Het voelt toch goed dat ik kan bijdragen aan haar geluk.

Na een half jaar krijg ik opeens weer een mail van Mia. “Morgen 11:00 bij mij.”

Meer niet. Ik regel meteen een vrije dag en rij de volgende dag naar haar appartement. Vlak voor elf uur bel ik aan. Mia doet zelf open. Als ze me ziet, springt ze me enthousiast om de hals en zoent ze me op mijn wang. Dat had ik niet verwacht, maar prettig is het zeker! Ze neemt me aan de arm mee naar binnen en laat vol trots het appartement zien.

Er is veel veranderd. De inrichting is uitbundig, zonder overdadig geworden. Echt prachtig. Het lijkt wel een paleis voor een prinses. Of voor een prinses en een prins, want ik zie een tweepersoonsbed in de slaapkamer en een scheerapparaat in de badkamer. In de woonkamer tref ik een jongeman aan die me nieuwsgierig opneemt. De prins waarschijnlijk.

‘Dit is Johan, je weet wel,’ zegt ze tegen hem.

We schudden elkaar de hand. Hij stelt zichzelf niet voor en Mia vindt het blijkbaar ook niet nodig. Ze trekt me alweer mee naar de hal.

‘Kleed je uit, slaafje,’ zegt ze vrolijk, terwijl ze haar jas pakt.

Even aarzel ik, maar een ongeduldige blik van haar is stimulans genoeg. Ik trek alles uit en leg het weer op een net stapeltje neer, terwijl Mia zelf al mijn creditcard uit mijn portemonnee plukt. Als ze ziet dat ik klaar ben, pakt ze me zonder verdere plichtplegingen bij mijn haar en trekt me het toilet weer in. Weer gaat de toiletbril omhoog en weer word ik op mijn knieën geduwd, met mijn hoofd in de pot.

Dit keer sluit ze de deur van het toilet, zodat ik helemaal in het donker zit. Vaag hoor ik geluiden in de hal. Mia en haar vriend maken zich vast klaar om weg te gaan. De betaalrekening zal wel niet meer voldoende zijn om haar aankopen te bekostigen. Nu is mijn creditcard aan de beurt.

Plotseling gaat de deur van het toilet weer open. ‘Als je braaf bent, krijg je straks weer je beloning,’ zegt Mia. ‘Twee beloningen zelfs, deze keer!’

Dan wordt het weer donker. Vlak daarop hoor ik de voordeur dichtgaan. Twee beloningen als ik braaf ben. Ik wilde de vorige beloning al niet, laat staan dat ik er twee zou willen. Toch blijf ik zitten. Op mijn knieën. Gebruikt, en klaar om weer gebruikt te worden. Braaf…