Mijn dienaar Rodin is niet meer hier, hij is gevlogen naar zijn allerliefste om daar, samen, hopelijk terug te kijken op een warm en liefdevol leven. Jaren terug kwam hij in mijn leven, nadat zijn vrouw was overleden en hij zichzelf toestemming gaf om zijn laatste jaren gehoor en uiting te geven aan zijn diepgeworteld verlangen. Het verlangen om te dienen en gehoorzamen, een dominante vrouw op een voetstuk te plaatsen en haar vanuit zijn diepste ik te vereren.
We hebben een paar prachtige en intense jaren gehad, Rodin en ik. Hij was een van de mensen die mij liet zien dat oprechte onderdanigheid en dienstbaarheid geen leeftijd kent. Hooguit wat grenzen, want die waren er bij zijn hogere leeftijd wel. Maar wie liefheeft kijkt alleen naar de mogelijkheden, niet naar de onmogelijkheden. En lief had ik hem ja, als dienaar Rodin en als mens – een prachtmens.
Ik werd van zijn overlijden op de hoogte gesteld door de directrice van het verpleegtehuis waarin hij zijn laatste dagen sleet. Toen hij daar binnen kwam had hij haar, tijdens een kennismakingsgesprek, een enveloppe overhandigd met mijn naam en telefoonnummer erop geschreven in prachtige letters. Hij had haar verzocht contact met mij op te nemen wanneer hij zijn laatste adem had uitgeblazen, om zodoende mij de enveloppe te kunnen overhandigen.
Een hartverwarmende, dankbare en ontroerende brief was voor mij, zijn Meesteres gedurende een aantal jaren. De inhoud van de brief blijft prive, maar de boodschap erin is mij dierbaar, net zoals hij zelf was.
Op de begraafplaats heb ik afscheid van hem genomen, nadat zijn familie en vrienden waren vertrokken. Ik weet dat ze nooit van zijn laatste vreugde op de hoogte waren, ik zal ze dit ook nooit vertellen.
Een klein bosje vergeetmijnietjes heb ik op de kist gelegd, samen met de collar die hij mocht dragen van mij. Dit net voordat de medewerkers van de begraafplaats het graf gingen sluiten – ons geheim blijft zo in zijn graf.
“Dag Meesteres, mag ik mij aanbieden? Ik ben Rodin en ik verzoek U uit de grond van mijn hart mij aan te nemen als Uw dienaar, Uw slaaf. Voor onze eerste ontmoeting heb ik voor U een bosje vergeetmijnietjes meegebracht, nederig hopend dat U mij nooit zult vergeten”. Zo begon onze eerste kennismaking.
Dank, mooi dat u ook afscheid heeft genomen van Rodin. Ergens ook wel jammer dat het zo bescheiden is gebeurd, nadat iedereen weg was gegaan. Terwijl dit -in zijn leven late- avontuur waarschijnlijk voor hem zo belangrijk is geweest.
Wat had Rodin nog gemerkt van een groots afscheid? Ik ben blij dat hij zich groots mocht en kon voelen wanneer hij bij mij was. Daar heeft hij veel meer aan gehad gelukkig.
je bent een mooi mensch kate
zijn er weinig zo …
een heel mooi mensch
erg lief van je
XXX
ps
BDSM is echte liefde …..
Meesteres Kate,
Wat een mooi verhaal. Zelf ben ik een nog redelijk fitte sub van 72, getrouwd en gelukkig met een vanilla vrouw. Ik heb meerdere Meesteressen mogen dienen. Mocht ik alleen overblijven dan zou ik graag mijn laatste jaren zijn wie ik in wezen ook echt ben, de slaaf van een Meesteres. In de hoop dat zij zo respectvol met mij omgaat als U met Rodin!
Dank je wel voor jouw mooie reactie.