De kieteldood

‘Nu vind je het nog grappig, maar straks zul je Me smeken om te stoppen…’

Ik lach naar Mijn slaafje, dat zich op bed vast laat binden door Mijn andere slaaf. Als hij goed vastzit, stuur Ik de tweede slaaf – Robert – naar de hoek toe.

‘Als je stil bent, mag je toekijken…’

Ik kijk tevreden toe hoe Robert in de hoek neerknielt en observeert hoe Ik te werk ga. Misschien leert hij er nog iets van, al heeft hij pas het recht om het toe te passen wanneer Ik erom vraag. En natuurlijk niet bij Mezelf, maar dan bij een andere slaaf. Nu Ik erover nadenk, kan Ik misschien wel een leuk slavinnetje voor hem regelen…

‘Zo!’

Ik kijk neer op mijn vastgebonden slaaf. Hij ligt met zijn rug op bed. Zijn armen en benen zijn in gespreide stand vakkundig vastgebonden. Soms kan het handig zijn om je slaven iets bij te brengen, dat zie je nu maar weer.

Ik loop om het bed heen en pak de blinddoek van het nachtkastje. Deze bind Ik stevig om het hoofd van Mijn slaaf, zodat hij niets kan zien. Ik laat hem daar een paar minuten liggen terwijl Ik hem muisstil observeer. Ik schenk Robert een glimlach, die zich op zijn beurt wijselijk stil houdt.

Het lichaam van Mijn slaafje maakt korte, schokkende bewegingen. Heerlijk om een slaafje toe te takelen terwijl Ik er niets voor hoef te doen… Pas als Ik vind dat het tijd is, breng Ik Mijn hand naar zijn naakte voetzool. Ik begin er langzaam over te strelen en Ik zie hoe Mijn slaaf zijn been weg probeert te trekken.

‘Ach, ben je vergeten dat je vastgebonden zit?’

Ik begin met hem mee te lachen, alleen lach Ik om hem en lacht hij door toedoen van Mijn kietelende vinger. Ik wissel Mijn techniek af door hem met langere halen te strelen, maar Ik merk dat dit minder effectief is. Gelukkig heb Ik tijd genoeg om erachter te komen wat hem er echt toe zal zetten om Mij te smeken om op te houden.

Ik loop naar de zijkant van zijn lichaam en houd stand bij zijn oksels. Ik neem het flesje babyolie van het tafeltje en draai behendig de dop los. Niet te zuinig met het glibberige goedje smeer Ik zijn geschoren oksels in. Ik zie zijn gezicht betrekken en hij doet zijn best om zijn lach in te houden. Zijn grappige gelaatstrekken doen Me glimlachen.

‘Als het goed is…’ Mijn vinger streelt vluchtig over de ingesmeerde oksel en een harde lach volgt. ‘…werkt dit.’

Kalmpjes aan ga Ik verder met het bewerken van zijn oksel. Zijn uitbundige gelach kent geen grenzen en Ik zie enkele tranen over zijn wangen rollen. Zijn lichaam spartelt hevig tegen, maar hij kan nergens heen. Door dit besef en het aanblijvende gekietel komen de eerste smeekbedes zijn strot uit.

‘Stop! Please, Meesteres! Stop!’

‘Sinds wanneer geef jij Mij bevelen?!’

Geërgerd schud ik mijn hoofd. Toch zie Ik er de humor wel van in. Hij ligt er zo onbeholpen bij… Terwijl hij Mij smeekt om te stoppen, begin Ik te lachen. Ik merk dat Ik er steeds meer plezier in begin te krijgen en dat zijn smeekbedes Me alleen maar motiveren om verder te gaan.

Ik werp kort een blik op de lijst met kieteltips om het kietelgevoel te vergroten. O nee, slaafje. Stoppen zullen W/we nog lang niet…